Lichtfestival 2015. Al enkele
maanden stond het met stip genoteerd in onze agenda. Al maanden hadden wij ons voorgenomen de
eerste dag te gaan. Buiten het
weekend. Om zo weg te blijven van die
verwachte grote overrompeling. Gisteren
was het dan zover. Gisteren stonden wij
in het centrum van Gent. In het
kuipken. Klaar voor onze eerste
avond. Want dat hadden wij ook al
besloten. Voor het hele parcours zouden
wij twee avonden uittrekken. Niet omdat
wij twijfelen aan onze conditie. Die
basisconditie is bijna optimaal. Daar
werken wij hard aan. Wel twee avonden
omdat wij ten volle willen genieten.
Omdat wij voor alles voldoende tijd willen nemen. Omdat wij de indrukken ten volle willen
opnemen en laten bezinken. Een rustig
tempo dus. Dat hadden wij ons vooraf
voorgenomen.
Licht. Het is een
evidentie. Bij de aanwezigheid van licht
stellen wij nauwelijks nog vragen. Het
wordt donker. Licht wordt
aangeschakeld. Zo werkt het. Een automatisme is het geworden. Wij lopen doorheen het licht. Doorheen een verlicht huis. Doorheen een verlichte straat. Doorheen een verlichte stad. Doorheen een verlichte wereld. Donkerte is ver weg. Lijkt niet meer te bestaan. Licht heerst.
Licht regeert.
Het lichtfestival confronteert ons opnieuw met die aanwezigheid. Het doet ons opnieuw kennismaken met het
licht. Het voelt alsof twee vrienden,
die elkaar al jarenlang uit het oog verloren hebben, opnieuw met elkaar in
contact komen. Alsof wij elkaar opnieuw
leren kennen. In die hernieuwde
kennismaking zien wij wat de verschillende functies van het licht kunnen
zijn. Functies, die wij vergeten lijken
te zijn. Het doet ons met andere woorden
stilstaan bij het licht. Het doet ons
met andere ogen kijken naar datzelfde licht.
Datzelfde licht, dat wij als doodnormaal zijn gaan beschouwen.
Licht? Het verbindt. Het schept
afstand. Het verbergt. Het verhult.
Het openbaart. Het bedriegt. Het vervalst.
Het schept duidelijkheid. Het
doet twijfelen. Het beklemtoont. Het duwt naar de achtergrond. Het werpt schaduwen. Het weerspiegelt. Het lijkt te fluisteren. Het doet verstillen. Het maakt rustig. Het hitst op.
Het verruimt. Het verkleint. Het doet nadenken. Het geeft antwoorden. Het betovert.
Het beangstigt. Het is hard. Het is zacht.
Het is onopvallend aanwezig. Het
knalt in het gezicht. Het
verwondert. Het verbaast. Het verenigt.
Het schept vertrouwen.
Licht? Het is magisch.
Kinderlijk. Het is poëtisch. Hartverwarmend. Het is verhalend. Woordenrijk.
Het is fantasievol. Surrealistisch. Het is symfonisch. Klankvol.
Het is dansbaar. Beweeglijk. Het is intiem. Dromerig.
Het is intens. Emotioneel. Het is grappig. Confronterend.
Gisteren heb ik het licht gezien.
Opnieuw. Bewust. Het was een fantastische ervaring. Bijna was het een trip. Een wandeling doorheen een vreemd landschap,
dat toch vertrouwd aanvoelde. Want in
dat vreemde, feeërieke landschap figureert die ene hoofdrolspeler. Die hoofdrolspeler, dat is de stad. Dat is Gent.
Die stad is mij vertrouwd.
De stad zelf speelt met overtuiging zijn heerlijke rol in dit nieuw
geschreven verhaal. Het licht doet de
stad schitteren. Het licht toont een wonderbaarlijke
en mooie stad. Want dat is wat het licht
bij mij teweegbrengt. Het licht
herbevestigt mijn liefde voor deze toch wel unieke stad. In die bekentenis kan u enig chauvinisme
lezen. Voor deze ene keer mag het. Zonder enig voorbehoud. Zonder enige gêne.
Ik ben reeds geweest. U wil
hoogtepunten van mij horen.
Toppers. Aanraders. Indien u dat wenst van mij, moet ik u
teleurstellen. Ik doe het niet. Omdat ik een beunhaas ben? Neen, zeer zeker
niet. Wel omdat ik u het plezier van het
zelf ontdekken niet wil ontnemen. U
hoeft niet van topper naar topper te crossen.
U moet het langzaam doen. Rustig. Net als mij.
Enkel zo kan u genieten. Enkel zo
kan u overdonderd worden. Het is mij
gebeurd. Het zal u eveneens
gebeuren. Daarvan ben ik overtuigd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten