Beste Isabelle,
Ik zag uw twee voorgaande dansvoorstellingen. Zaterdagavond zag ik uw nieuwste
creatie. Derde keer, goede keer. Dat zou ik kunnen zeggen. Toch doe ik het niet. Want in dat veel gebruikte gezegde schuilt
een onterechte beschuldiging. Een
onterechte beschuldiging tegenover u.
Dat gezegde zou immers suggereren dat de twee voorgaande voorstellingen
wat minnetjes waren. Dat ze ondermaats
waren. Dat waren zij geenszins. Beide voorstellingen stonden op een hoog
niveau. Een niveau waar kwaliteit de
regel zet. U ziet, dat gezegde droeg
geen enkele waarheid in zich. Het enige
wat waar was, is dat ik u een derde keer zou zien. Ik keek enorm uit naar deze nieuwe
ontmoeting.
You can’t find peace
by avoiding life. Rond die quote
uit The Hours wordt de voorstelling opgebouwd. Die quote is de kern. De boodschap.
Uw dansers verbeelden die stelling.
Zij staan in dat leven. Niet aan
de rand, als toeschouwer. Wel in het
centrum, als actieve deelnemer. Door dat
leven razen zij. Lopen zij. Strompelen zij. Met vallen en opstaan proberen zij iets van
het leven te maken. Door steeds maar weer
te blijven gaan hopen zij van het leven, dat toch een prachtig geschenk is, iets
unieks te maken. Iets wat hen
onderscheidt van de grijze massa. Die
grijze massa willen zij ontvluchten. Zij
willen er bovenuit steken. In die
pogingen botsen zij vaak. Vaak maar
bovenal hard. Vaak knallen zij met hun
gezicht tegen de muur. Vaak struikelen
zij over te grote obstakels. Maar
ondanks alle problemen pakken zij zich telkens weer op. Telkens weer rapen zij al hun moed bijeen om
toch maar weer een poging te ondernemen.
Een nieuwe poging. Een zoveelste
poging.
Deze voorstelling is een trendbreuk.
Een bewuste trendbreuk, zo voelt het aan. U wou even weg van het populaire. U wou andere horizonten verkennen. U keerde zich weg van het licht. Donkerte overheerst in deze
voorstelling. Misschien niet in de
kleuren, wel in de emotionaliteit. Die
emotionele geladenheid is zwart. Zwaar
op de hand. Dat blijkt ook uit de keuze
van de muziek. Geen leuke deuntjes. Geen hits.
Geen meezingers. De muziek is
moeilijker verteerbaar. Een aanvulling
en versterking van de dans. Zoals het
moet. Zoals het hoort.
Het wordt geen ‘walk in the park’.
Dit voelt als een slag in het gezicht.
Een stomp in de buik. Zo komt het
over. Zo interpreteer ik dit stuk. U doet een oproep. In die voorstelling ontdek ik een megafoon
waardoor u luid roept het leven te omarmen.
Niet bang afwachten. Wel het
leven instappen met overtuiging. Met
goesting.
Dat is wat uw dansers doen.
Ondanks alle pijn blijven zij er voor gaan. Ondanks alle kommer en kwel. Ondanks alle miserie vinden zij steeds weer
die drive te streven naar het beste.
Naar het mooiste. Zij krijgen
stampen. Zij krijgen slagen. Zij incasseren maar blijven op dat rechte
pad. Dat pad dat hen naar bevrijding
brengt. Die bevrijding vinden zij. Of wat had u gedacht. De donkerte brokkelt af. De schemer glijdt weg. Licht treedt in.
Liefde overwint alles. Liefde
is de motor van het leven. De
benzine. De aandrijfkracht. Doorheen de voorstelling grijpen de dansers
constant. Naar elkaar. Alsof zij een houvast zoeken. Vaak lukt het. Maar steeds maar tijdelijk. Zij verliezen grip. Zij moeten lossen. Om alleen achter te blijven. Maar zij blijven grijpen. Zij klampen zich aan. Aan toevallige passanten. Aan gelijkgestemden. In de hoop niet alleen te moeten gaan. In de hoop samen die levensweg te kunnen
bewandelen. Dat lukt. Uiteindelijk.
Uiteindelijk vinden zij de ware.
De echte. De enige.
Uw voorstelling eindigt in een helder en positief licht. Ik kan opnieuw vrij ademhalen. Al te zeer had ik meegeleefd met uw
dansers. Vanuit mijn stoeltje wenste ik
hen alle geluk. Ik wou hen behoeden. Beschermen.
Maar ik kon het niet. Ik mocht
het niet. Interveniëren was mij als
toeschouwer niet toegestaan. Maar u kon
dat wel. Als choreografe kon u dat
wel. Dat deed u ook. U greep in.
Door aan het eind mee te geven dat alles dan toch uiteindelijk goed komt. Dat zware blok, dat op mijn hart drukte,
lichtte u. U nam het weg. Het voelde alsof u mij influisterde dat het leven
de moeite waard is. Meer dan de moeite
waard. Altijd. Geen uitzonderingen.
Toch was er aan het eind nog die ene voetnoot. Die voetnoot, die moest gelezen worden. Zij mocht niet genegeerd worden. Te belangrijk. U gaf ons mee het leven te leven. Nu.
Onmiddellijk. Niet straks. Niet seffens.
Niet subiet. Maar wel nu. Want van uitstel komt afstel. Vóór wij het goed en wel beseffen, is het
leven voorbij. Dus leven. Voluit.
Elke dag. Niet half en half. Maar volledig. Zonder enig voorbehoud.
Die voetnoot nam ik mee. Met
die voetnoot stapte ik het Gentse nachtleven in. Tegelijk met het besef dat ik opnieuw en
alweer een meer dan prachtige voorstelling had mogen zien. Minder luchtig maar niet minder
emotioneel. Een krop in de keel, dat is
wat u mij telkens weer bezorgt. Maar aan
het eind toch telkens weer die glimlach.
Ik heb genoten. Voor de derde
maal op rij.
Beste Isabelle, bedankt.
Met vriendelijke groeten.
Trailer:
Glass – Isabelle Beernaert.
Speeldata:
Website Isabelle Beernaert.
Muziek:
Philip Glass – The Hours.
Philip Glass – Koyaanisqatsi.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten