Nieuwjaarswensen voor 2015.

De voorbije nacht had ik een droom.  In die droom had ik een wenskaart ontworpen.  Een wenskaart met daarin mijn nieuwjaarsboodschap verwerkt.  Toch maar een gewone droom, dat hoor ik u denken.  Indien u dat zou denken, moet ik u tegenspreken.  In die droom had ik een kaart ontworpen, die in de lange geschiedenis van de wenskaarten zijn gelijke niet vond.  Die kaart blonk uit in niet te evenaren originaliteit.  Dat was niet mijn mening.  Dat was het oordeel van de internationale vakpers.  Tot die droom was ik mij daarvan niet bewust maar ook de wereld van wenskaarten kent een deskundige vakpers.  In vakbladen werd ik geroemd.  Designprijzen waren mijn deel.  Op prijsuitreikingen over de hele wereld werd ik geroemd om mijn durf tot innovatie.  In het land van design bewandelde ik nieuwe, nog nooit eerder betreden paden.  Ik gaf de richting aan.  Andere ontwerpers konden enkel volgen.  Mijn naam werd een begrip.  Mijn naam werd een merk.  In de betere winkel vroeg de klant niet meer om een wenskaart.  In mijn droom vroeg diezelfde klant om een backx.  Dat volstond.  Meer was niet nodig.  Met dat ene woord wist de verkoper meteen wat de klant wenste.

 

Toen werd ik wakker.  Dat is meestal zo met dromen.  Ik werd wakker en trachtte meteen mijn droom om te zetten in werkelijkheid.  Ik trachtte mijn droom te realiseren.  Zoals de meeste Amerikanen doen.  Zij worden hierom geloofd.  Geroemd.  The American dream, het is een begrip.  Mensen komen zelfs naar Amerika om die droom na te jagen.  Omdat het enkel mogelijk is in dat land van onbegrensde mogelijkheden.  Ik trok niet naar Amerika.  Ik bleef in België.  In Gent.

 

In Gent werd mijn droom al snel een nachtmerrie.  Ik botste op een aantal tekortkomingen.  Tekortkomingen, die ik bij mijzelf diende te zoeken.  Het knutselende handwerk bleek niet echt mijn ding te zijn.  Kunstzinnige ideeën en ontwerpen omzetten in realiteit, dat was niet voor mij weggelegd.  De meeste dromen zijn bedrog, dat zong en zingt Marco Borsato.  Ik vrees dat ik hem hierin gelijk moet geven.  Het ontwerpen van dat unieke concept zou niet gerealiseerd worden.  

 

Ik zat in zak en as.  Nieuwjaar en nog steeds geen wensen.  Even overwoog ik het jaar te beginnen zonder wensen.  Zoiets als een indexsprong.  Een wenssprong, zo zou je het kunnen noemen.  Dat kon ik niet maken.  Ik vreesde de vakbonden.  Want net als een vakpers heeft de wenskaartindustrie ook een vakbond.  Die zou reageren, dat wist ik.  Dat besefte ik.  Wensen, dat was wat ik moest doen.  Alleen wist ik nog niet hoe.

 

Maar net op het moment dat men denkt dat het niet zal lukken, is er die lichtflits.  Die ene, heldere seconde.  Plots wist ik het.  Mijn droom had mij weggevoerd van de essentie.  Die eeuwenoude essentie is dat wensen eenvoudig moeten zijn.  Geen overdaad.  Geen tierlantijntjes.  Geen afleiding.  Nuchterheid en soberheid, dat is wat een wens vraagt.  

 

Met dat inzicht ging ik aan het werk.  Een gelukkig jaar toewensen, dat was het uitgangspunt.  Vanuit dat vertrekpunt kon ik verder brouwen en bouwen.  Bouwen en brouwen in eenvoud.

 

Mijn nieuwjaarswensen dus.  Een spetterend jaar.  Een formidabel jaar.  Een uniek jaar.  Te gewoontjes? Ik ga door.  Vanuit de wetenschap: meer en beter.  Een positief verrassend jaar.  Een gek, niet normaal, van de norm afwijkend jaar.  Een warm jaar.  Een liefdevol en heet jaar.  Een geëngageerd jaar.  Een passioneel jaar.  Een enthousiast jaar.  Een arbeidsvriendelijk jaar.  Een verwonderend jaar.  Een verbazend jaar.  Een met plezier te herinneren jaar.  Een flitsend jaar.  Een berenknuffelend jaar.  Een inspirerend jaar.  Een argumentenvol jaar.  Een wild dansend jaar.  Een om verandering en gelijkheid schreeuwend jaar.  Een standvastig jaar.  Een cultureel exploderend jaar.  Een …

 

Dat alles wens ik u.  Niet gespreid over meerdere jaren.  Neen, dat alles wens ik u gebundeld in dat ene jaar.  Dat ene jaar van 2015.