Quality time.
Time management. Time is money. De tijd is verworden tot een
economisch goed. Tijd is kostbaar en mag daarom niet verspild
worden. De kostbare tijd moet nuttig ingevuld worden. Een
kwaliteitsvolle tijdsbesteding, dat is waar het nu om draait. Verveling
en/of rust moeten vermeden worden. Dat is verkwisting. Enkele uren
gewoonweg niks doen, dat mag niet. Een schuldgevoel dreigt om de hoek.
Heb jij even voor mij, maak wat tijd voor mij vrij. Frans Bauer,
de vrolijke Nederlander, zong het al in één van zijn vele hits. Tijd
maken voor elkaar, het is geen evidentie. Die tijd moet ingepast worden
in een al zwaar bevraagd agenda. Die tijd moet ingepast worden in de
schaarse tijd, die ons nog rest. Keuzes moeten gemaakt worden. Een overvolle agenda dreigt. Een te
overvolle, uitpuilende agenda kan. Stress! Stress! Stress!
Wij hebben nauwelijks nog tijd. Op de vraag of wij even tijd
hebben, kijken wij met donderogen naar de vraagsteller. Neen, wij hebben
geen tijd. Wij hebben een tekort aan tijd. Want wij moeten zo
veel. Honderden dingen. Duizenden dingen. Gevaar voor
overbevraging dreigt. Wij moeten tijdig op de rem gaan staan. Tijdig
moeten wij ‘stop’ roepen. Tijdig moeten wij vertragen. Om zo te
vermijden onszelf voorbij te lopen.
Die tijdsdruk ervaren wij niet enkel bij onszelf. Niet enkel in
de privésfeer. Wij worden hiermee ook
geconfronteerd op de werkvloer. Langs allerlei kanalen worden wij
bestookt met honderden vragen. Vanuit de directie. Vanuit de
collega’s. Vanuit de klanten. Via telefoon. Via fax.
Via mail. Dagelijks vele vragen, die allemaal om een antwoord
vragen. Liefst zo snel mogelijk. De tijd is beperkt maar wie maalt
daarom?
Die tijdsdruk ervaren wij in de journalistiek. De snelheid
waarmee nieuws moet gebracht worden. Want elke krant wil die ene
primeur. Die jacht op primeurs dreigt al eens in botsing te komen met de
eisen van de journalistiek. Checken, checken en nog eens checken. Verifiëren.
Dat wordt al wel eens vergeten. Dat gebeurt al eens te nonchalant.
De tijd gaat snel, een primeur wacht niet. Dan knijpen wij toch al eens
de ogen dicht?
Die tijdsdruk ervaren wij in de politiek. De korte termijn, dat
is van belang. Enkel dat is onmiddellijk voelbaar en meetbaar.
Enkel dat is electoraal rendabel. Dus, vergeet maar die
langetermijnvisie. Daarmee worden geen zieltjes gewonnen. De partij
moet zich verkopen. Met leuke ideetjes. Ideetjes, die snel en
vlotjes worden verkocht. De tijd vertaalt zich tevens in de
houdbaarheidsdatum van politici. De ene dag een topper, de andere dag een
flopper. Heel snel wordt iemand naar de hoogste toppen gekatapulteerd om
met een even grote snelheid opnieuw afgebrand te worden. Na deze publieke
afgang rest enkel nog een leven in de coulissen. Het grote, politieke
schouwtoneel zal niet meer betreden worden. De politiek, hand in hand met
de media, verbrandt al te vlug zijn paradepaardjes.
Tijd kan benaderd worden vanuit vele domeinen. Dat denkt ook
Studium Generale van Hogeschool Gent. De school organiseert rond dit
thema een aantal lezingen. Voor iedereen toegankelijk en volledig
gratis. Boeiende sprekers werden aangezocht en bereid gevonden hun licht
te laten schijnen over dit thema. Saskia de Coster, Dieter Ceustermans,
Carl Devos, …
Misschien even langsgaan. Als wij tijd hebben, tenminste.
Of dienen wij tijd te maken? Voor één avondje die computer aan de kant.
Voor één avondje geen Facebook. Voor één avondje de televisie uit.
U ziet, het is mogelijk.
Link:
Studium Generale – Het programma.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten