In Amerika bereikten Democraten en Republikeinen geen akkoord over de
begroting. Overheidswerknemers werden met onbetaald verlof
gestuurd. Niet-essentiële overheidsdiensten sloten de deuren. Veel
toeristische bezienswaardigheden waren niet langer toegankelijk. Dat
nieuws beheerste de internationale media. Alle landen met uitzondering
van België berichtten uitgebreid over deze shutdown en de impact hiervan op de
wereldeconomie. België deed niet mee aan deze mediagekte.
De Belgische media focusten op een ander, nationaal nieuwsfeit.
Geen nieuwsfeit met een impact op de rest van de wereld. Wel een
nieuwsfeit met een impact op de Belgische instellingen. Op het Belgische
politieke gebeuren. Voor dat nieuwsfeit moesten wij in Gent zijn.
Aan de Universiteit van Gent. Daar had professor Carl Devos premier Elio
Di Rupo als gastspreker uitgenodigd voor zijn gastcollege. Die
uitnodiging was al een tijdje terug verstuurd. Elio Di Rupo had die
uitnodiging aanvaard. Hij zou spreken. Voor een publiek van eerstejaarsstudenten
zou hij zijn beleid verdedigen. Een unieke gelegenheid, dat leek het te
worden.
Op dinsdag één oktober startte het nieuwe academiejaar. Die dag
stond Elio Di Rupo klaar voor zijn college in het auditorium Leon De Meyer van
het Ufo. Niet enkel de studenten hadden en masse present getekend.
Ook de pers was meer dan massaal aanwezig. De weerslag van die
journalistieke aanwezigheid konden wij zien op de websites van de verschillende
kranten en magazines. Niemand kon het zich permitteren hierover niet te
berichten. Dit was nieuws. Dit was het nieuws. Bijna was dit
het enige nieuws.
Wat is het geworden? Te oordelen aan de reacties van de aanwezige
studenten deed onze premier het meer dan uitstekend. Overtuigend,
enthousiast en heel af en toe humoristisch. Een perfecte mediacampagne,
die doel trof. Elio Di Rupo oogstte de nodige lof. Onze premier
zegevierde.
Ik ben geen student. Ik ben geen journalist. Gisteren
moest ik gewoon naar het werk. Zoals elke dag. Of ik mij dan een mening
kan vormen over het gastcollege? Kan ik mij vinden in de lovende woorden? Moet
ik Elio Di Rupo feliciteren met zijn bejubelde toespraak? Heel even dacht ik op
al deze vragen een antwoord te kunnen geven. Het derde net van VRT, OP12,
zond gisterenavond het gastcollege integraal uit. Ik moest evenwel de
uitzending missen. Dinsdagavond ga ik sporten. Werken aan mijn
conditie om dat aloude adagium ‘een gezonde geest in een gezond lichaam’ te
kunnen realiseren. Een voornaam streven, denk ik. Een streven, dat
door niks mag gehinderd worden. Zelfs niet door een gedreven en verbaal
krachtige premier. Ik kon het programma niet opnemen. Die
mogelijkheden waren reeds uitgeput. Reizen Waes en het nieuwe programma
Red Star Line stonden reeds geprogrammeerd. Twee programma’s
tezelfdertijd opnemen, meer kan niet. Neen, ik zou Elio moeten
missen. Elio zou het zonder mijn oordeel moeten doen.
Maar zoals altijd biedt YouTube vaak de oplossing. Ik heb zitten
zoeken. Niet enkel heb ik zitten zoeken, ik heb ook gevonden. Met
dank aan De Standaard en YouTube. Hen moet ik dankbaar zijn voor deze
extra mogelijkheid. Zij bieden mij de mogelijkheid om toch deelgenoot te
worden van dat grootste mediagebeuren in ons kleine landje. Ik zal kunnen
kijken. Ik zal kunnen luisteren. Om dan te kunnen oordelen.
Met één dagje uitstel zal ik de verdediging van het regeringsbeleid kunnen
volgen. Beste Elio, ik hang aan uw lippen. Kritisch en aandachtig.
Link:
Nawoord:
Ik heb gekeken. Ik heb geluisterd. Elio Di Rupo slaagt er
in het bestaande karikaturale beeld van deze regering bij te stellen. Dat
is hoogstnodig. Het feit dat dit gastcollege zoveel media-aandacht trekt,
is daarvan het bewijs. Dit gastcollege is één van die al te zeldzame
momenten waarop een regeringslid de verdediging opneemt van het gevoerde
beleid. Hij bewijst dat deze regering meer doet dan datgene wat al te
lang als haar enige realisatie werd beschouwd: gewoon bestaan. Deze
regering doet meer dan enkel bestaan. Deze regering regeert.
Deze regering beslist. Men kan het met die beslissingen oneens
zijn. Maar dit gastcollege kan beschouwd worden als een vraag tot een
eerlijk debat. Een debat dat verder reikt dan dooddoeners als
belastingsregering, marxistische regering, PS-dictatuur, … Helder en duidelijk
geeft Elio Di Rupo een overzicht van het gerealiseerde werk. Dat werk
toont het begin van noodzakelijke hervormingen. Dat werk toont de aanzet
tot het begin van het grote verhaal. Het eenheidsstatuut, de
pensioenhervorming, de staatshervorming, de justitiële hervorming, het
migratiebeleid, … Intellectuele eerlijkheid gebiedt ons te erkennen dat op deze
vlakken stappen werden gezet. Over de grootte van deze stappen kan
gediscussieerd worden. Dat is de kern van het debat. Met het
gastcollege heeft onze premier een aanzet gegeven tot een eerlijk debat, dat
verder reikt dan te algemene formuleringen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten