De nacht van Radio 1. Dat programma durf ik wel eens te
herbeluisteren. Via de computer. Op het werk. Als
achtergrond. Om het werken wat aangenamer te maken. Dat is wat
muziek doet. Het maakt alles een beetje lichter. Minder
gewichtig. Op melodieuze toon gaat de werkdag voorbij. Van ’s
morgens tot ’s avonds doen wij onze professionele taakjes, begeleid door mooie
en zachte liedjes. Dat is fijn. Dat is heerlijk.
Dat programma kan ik best wel een aanrader noemen. Er wordt niet
gesproken. Liedjes worden niet aan- en afgekondigd. Het ene liedje
volgt op het andere, zonder onderbreking. Geen enkele afleiding.
Focussen op de muziek. Zoals het hoort. Die muziek gaat heen en
weer. Van oeroude klassiekers tot de nieuwste nieuwigheden. De
programmamakers doen ons mijmeren. Diezelfde makers doen ons ontdekken.
De muziekjes gaan voorbij. Haken zich niet vast. Eerder
doen zij dienst als muzikaal behang. Maar soms gebeurt het toch.
Heel soms nestelt een liedje zich in mijn hoofd. Heel soms weet een
liedje tot mij door te dringen. Heel soms eist een liedje mijn volle
aandacht. Niet vaak. Ik ben op het werk. Andere,
professionele dingen hebben voorrang. Maar zoals ik al zei, heel soms
vraagt een liedje mijn volle aandacht. Op die momenten luister ik dan net
dat ietsje intenser.
Eén van die eerder zeldzame momenten had ik onlangs. Dat was
toen ik ‘Time ain’t nothing’ hoorde van Green on Red. Nostalgie, dat was
wat ik voelde bij die song. Die song voerde mij terug naar de
schoolbanken. Een heerlijke tijd. Ik dacht terug aan die
muziekmiddagen. Middagen waarop leerlingen en leraars zich verdiepten in
de alternatieve muziek. Het muzikale rariteitenkabinet werd ons tijdens
die middagen gepresenteerd. De nieuwste releases. Veelbelovende debutanten.
Herontdekkingen van gevestigde waarden. Mijn ogen gingen open op die
middagen. Mijn oren werden geprikkeld.
Op één van die middagen bracht mijn leraar Engels de elpee ‘No Free
Lunch’ van Green on Red mee. Hij beschouwde dit als een openbaring.
De muziek omschreef hij als countryrock. Geen country, geen rock.
Wel een combinatie van beide. Die muziek was nieuw voor mij. Tot
dat moment beperkte mijn muzikale wereldje zich tot The Smiths, Simple Minds,
U2, Depeche Mode, … Jawel, ik koos voor zekerheden. Ik nam geen muzikale
risico’s. Green on Red deed mij inzien dat er meer was.
‘No Free Lunch’ heb ik mij aangeschaft. ‘Time ain’t nothing’ heb
ik grijsgedraaid. Op mijn slaapkamer. De volumeknop bijna volledig
opengedraaid. Toch op momenten dat ik alleen was. Op andere
momenten ging het wat stiller. In beide gevallen zong ik dat refreintje
mee: time ain’t nothing when you’re young at heart and your soul still burns …
Ik was jong. Mijn hart was jong. Dat lied was voor mij persoonlijk
geschreven. Zo leek het. Zo voelde het.
Elke keer weer werd ik geraakt door dat aparte geluid. Die
aparte stem. Dit was goed. Of neen, dit is goed. Dit is nog
steeds goed.
Green on Red is niet meer. Gesplit in 1992. Kort
gereanimeerd in 2005. Maar dan definitief over en uit. Eén van de
bandleden, Chuck Prophet, is momenteel nog actief als solomuzikant.
Link:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten