'r zijn van die
haken in het leven,
als ge d'r aanhangt,
ge moogt spartelen
wat ge wilt,
ge zit er aan vast.
Met die woorden begint de
voorstelling Lacrima, de nieuwste van Arne Sierens. Die woorden zullen
over de voorstelling blijven hangen. Die woorden blijven hangen over de
monoloog van Chief. De woorden van Chief snijden en kerven. Zijn
woorden zijn welgekozen. Vervellen tot een aanklacht. Worden bijna
een politiek pamflet.
Lacrima vormt een heuse
tegenstelling met vorige stukken van Arne Sierens. Vorige stukken
schetsten een aantal personages. Personages uit één van de Gentse
volkswijken. Steeds met een licht humoristische ondertoon, bedoeld om de
voorstelling lichter en meer verteerbaar te maken. Die ondertoon
ontbreekt volledig bij Lacrima. Deze voorstelling is niet bedoeld als
amusement. Is niet bedoeld als verstrooiing. Deze voorstelling wil
wakker schudden. Dat wakker schudden gebeurt in een dolgedraaide
monoloog. Hij schopt tegen alles en iedereen. Alles en iedereen
moet het ontgelden.
In de voorstelling keert Chief
terug naar de wijk waar hij opgroeide. Op zoek naar de verdwenen zoon van
zijn ex-lief. Die terugkeer maakt hem niet gelukkig. Hij had
gezworen nooit meer terug te keren. Maar dan zijn daar die haken in het
leven. Die haken trekken Chief terug. Terug naar een leven, dat
Chief achter zich wilde laten.
Die terugkeer voert Chief terug
naar het verleden. Een verleden in een sociale woonwijk met weinig
uitzicht op kansen en mogelijkheden. Die sociale woonwijk noemt Chief
weinig flatterend Het Reservaat. Dat Reservaat is zoveel als een
isoleercel. Een isoleercel waarin alle miserie wordt weggestopt.
Een isoleercel waarin alle mislukkelingen en hopelozen worden weggestopt.
Dat verleden schetst geen fraai beeld. Een harde realiteit wordt ons
voorgeschoteld. Afwezige vaders. Verkeerde helden.
Alcoholverslaafde moeders. Slechte vrienden. Criminele
feiten. Verwaarlozing. Iedereen trekt elkaar naar beneden.
Niemand in de wijk stijgt boven het maaiveld uit.
Zijn terugkeer bevestigt het
beeld van Chief over Het Reservaat. Niks is veranderd. Alles blijft
bij het oude. Enkel de populatie is gewijzigd. Die populatie is
meer internationaal geworden. De miserie is geglobaliseerd. Andere
gezichten, zelfde problemen. Die haken in het leven uit het begin van de
voorstelling worden niet gebruikt om mensen op te vissen. Niet gebruikt
om mensen uit die poel van miserie te sleuren. Neen, die haken worden
gebruikt om mensen naar beneden te trekken. Om die mensen beneden te
houden. Zodat zij ter plaatse blijven trappelen. Zodat zij hun
miserie overdragen. Van generatie op generatie.
Nuance? Geen plaats hiervoor in
deze voorstelling. De taal is hard. Het verhaal zwart. Chief
schippert niet tussen zwart en wit. Geen grijs compromis. Enkel
zwart voor Chief. De monoloog bonkt en slaat. Maar de harde taal
van Chief wordt soms omwikkeld. Wordt soms omzwachteld met de tedere en
zachte toetsen van die ene danseres op het podium. Zij mildert de
taal. Zij doet hoop vermoeden. Zij biedt een uitkijk op
redding. Of is dat slechts mijn interpretatie?
Lacrima. Een harde
voorstelling dat ons dwingt na te denken over woonbeleid. Over sociale
huisvesting en een mogelijke invulling van dat beleid. Over een sociale
politiek. De voorstelling is voorbij. De vragen blijven.
Keren steeds terug.
Link:
Trailer:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten