Gisteren moesten wij nog vóór het slapengaan een belangrijke
beslissing nemen. Wij konden niet zomaar
ons bed induiken. Eerst beslissen, dan
pas slapen. Het respecteren van die
volgorde zal ons een zekere gemoedsrust garanderen. Onbezorgd zullen wij kunnen inslapen. Zonder te moeten wakker liggen. Zonder te moeten rondwoelen in bed. De genomen beslissing garandeert ons een vaste
nachtrust.
Waarover gaat die beslissing? Vandaag en morgen zullen wij hét
hoogtepunt van deze reis bezoeken.
Vandaag en morgen zullen wij rondtrekken in een ooit bloeiende
metropool, die Marco Polo omschreef als één van de mooiste uitzichten ter wereld. Zou Marco Polo in zich de neiging tot
overdrijven dragen of zou het toch eerder een nuchtere jongen zijn? Een
nuchtere jongen, die de dingen zegt zoals ze zijn. Vandaag zullen wij het uitzoeken. Vandaag kunnen wij het waarheidsgehalte van
die ooit uitgesproken woorden checken.
Maar hoe zullen wij het aanpakken? Hoe zullen wij ons verplaatsen? Dat
is de beslissing die moet genomen worden.
Daarover hebben we gisteren lang en zwaar nagedacht. Want een juiste beslissing moet genomen
worden. Een verkeerde zullen wij onszelf
nooit vergeven. Levenslang zullen wij
ons omwille van die ene verkeerde beslissing vervloeken. Een grondige studie is nodig. Een kosten-batenanalyse van de verschillende
opties moet gemaakt worden. De pro’s en
contra’s moeten tegen elkaar afgezet worden.
Te voet? Geen optie want hoe kan je een oppervlakte van 40 km²
afstappen. Gewoon onmogelijk. De paardenkar? Te traag. De fiets? Te intensief en bovendien te warm
voor een fysieke inspanning. Een taxi?
Valt te overwegen. Maar dan zijn wij
afhankelijk. Dan moeten telkens goede en
duidelijke afspraken gemaakt worden. De
e-bike? Een mogelijkheid waarover even getwijfeld wordt. De e-scooter?
Een aarzeling want vragen worden gesteld bij de veiligheid. Kan een e-scooter overeind gehouden worden in
het mulle zand? Lang wordt getwijfeld tussen een e-bike en een e-scooter. Uiteindelijk beslissen wij te gaan voor de
e-scooter. Dat lijkt ons de perfecte
optie. Tegen een maximumsnelheid van
vijfenvijftig kilometer per uur doorheen Bagan snorren, dat moet het gewoonweg
zijn. Op die manier zullen wij
gemakkelijk van de ene tempel naar de andere kunnen racen. De kogel is door de kerk. De beslissing is genomen.
Wij hebben beslist. Maar waar
die e-scooter gaan halen? Dat blijkt helemaal niet moeilijk te zijn. Aan ons hotel staan een aantal scooters
gestald. Gisterenavond zijn wij er nog
heel even langs geweest. Om eentje te
reserveren voor vandaag. Zekerheid biedt
toch enige garantie. Want wat zou er
gebeuren indien morgen alle scooters zouden uitgeleend zijn? Dan moeten wij
opnieuw een kosten-batenanalyse maken.
Dan moeten wij opnieuw het hele beslissingsproces doormaken. Dat scenario willen wij vermijden. Daarom dus op voorhand reserveren. Het huren van een e-scooter is niet alleen
een keuze voor het milieu. Het is ook
een keuze voor onze portemonnee. Want
dat huren kost geen geld. Of toch heel
weinig. Slechts tienduizend kyat. Voor één dag.
Voor twee personen. Dat is nog
geen zeven euro. Een bijna te
verwaarlozen uitgave.
Een transportmiddel hebben wij.
Maar waar moeten wij met dat transportmiddel heen? Welke tempels moeten
wij gaan bezoeken? Ooit stonden hier meer dan tienduizend tempels. Vandaag is het iets minder. Tweeduizend tweehonderd tempels zijn bewaard
gebleven. Uit dat ruime aanbod moeten
wij kiezen. Uit dat ruime aanbod moeten
wij onze reisroute voor vandaag en morgen samenstellen. Een zware opgave. Want wij moeten selecteren. Wij moeten kiezen. Dat betekent dat moet geschrapt worden. Dat wij een hele reeks tempels enkel zullen
passeren. Of helemaal niet zullen zien.
Het uitstippelen van een juist parcours wordt nachtwerk. Een grondige studie wordt gemaakt. Reisgidsen worden naast elkaar gelegd. Voor enkele uurtjes is mijn bed geen slaapplaats. Wel een bureau. Een kantoor.
Alles wat in die gidsen vermeld staat over de vele tempels wordt
gelezen. Want op basis van die
beschrijvingen wordt een keuze gemaakt.
Wordt een lijst met aanraders gemaakt.
Twijfel overheerst. Omdat wij het
niet weten. Wij hebben geen
voorkennis. Kunnen niet weten of die ene
geschrapte tempel nu wel of niet de moeite waard is. Wij kunnen enkel hopen dat de tempels, die we
wel gekozen hebben, geen teleurstelling zullen blijken te zijn. Geleidelijk aan wordt het strijdplan voor de
volgende twee dagen duidelijk. Het plan
wordt uitgeschreven. Wij lijken wel
veldheren. Aan de vooravond van het
beslissende offensief. Kaarten en
plannetjes worden nog een laatste maal gecheckt. Het uitgetekende parcours wordt nog eventjes
gecontroleerd. Vandaag en morgen moet
alles vlotjes gaan. Want terugkeren doen
wij niet. Kunnen wij niet. Willen wij niet. Nu moet het gebeuren. Nu moeten wij Bagan ontdekken. Onze eerste en laatste kans.
Voor vandaag hadden wij volgend lijstje opgesteld:
Bagan Museum.
Mimalaung Kyaung.
Gawdapalin.
Thatbyinnyu.
Shwegugyi.
Ananda.
Htilominlo.
Gubyauknge en
Gubyaukgyi.
Shwezigon.
Mingalazedi.
Over elk van die plaatsen valt wel iets te vertellen. Toch zal u het hier niet lezen. U mag mij verdenken van enige luiheid. Dat mag u doen. Want ik moet bekennen dat ik mij heel af en
toe wel eens wentel in luiheid. Toch is
dat niet de reden. Angst voor herhaling
weerhoudt mij al te veel uit te weiden over deze plaatsen. In reisgidsen staat alles mooi
uitgeschreven. In het lang en het
breed. Ik zou het kunnen overnemen. Maar dan stelt zich de vraag naar de
meerwaarde. Want naar die meerwaarde
moet toch steeds weer gezocht worden.
Altijd en overal. In alle
domeinen. Ook in de reisverhalen. Omwille van die meerwaarde zal ik afzien van
al te lange historische en architecturale beschouwingen. Ik wil focussen op de ervaring. Op het beleven. Dat lijkt een voor mij betere en meer
haalbare invalshoek.
Aan deze tour begonnen wij met een zekere angst. Want op weg naar de eerste tempel op onze
lijst passeren wij een hele reeks andere tempels. Tempels, die niet op ons lijstje staan. Telkens hebben wij de neiging te
stoppen. Eventjes drukken wij de remmen
aan. Toch eventjes halt houden? Die gedachte
komt slechts heel kort in ons op. Toch
wijken wij niet af. Wij houden vast aan
ons uitgewerkte plan de campagne.
Vandaag zullen wij netjes onze lijst afwerken. Niks zal ons hiervan weerhouden. Wij laten ons niet afleiden. Gaan recht op ons doel af.
Die aanvankelijke angst wordt nog versterkt als wij arriveren bij onze
eerste halte, het Bagan Museum. Wij
stoppen hier niet omwille van de tentoongestelde stukken. Dat zou nochtans kunnen. Vaak is dat de reden waarom wij een museum
binnenstappen. Vandaag is het
anders. Wij houden halt bij het museum
omdat wij het dak op willen. Vanop dat
dak zouden wij een prachtig uitzicht hebben over het hele gebied. Een totaaloverzicht, als start is dat altijd
goed. Vanop het dak zouden wij kunnen
zien waaraan wij beginnen. Vanop dat dak
zouden wij het doel van onze tweedaagse tour doorheen Bagan kunnen
overschouwen. Dat was het plan. Maar vaak botsen plannen met de
realiteit. Dat ondervinden wij nu aan
den lijve. Wij kunnen het dak niet
op. Er zijn onderhoudswerken aan de
gang. De toegang wordt ons
geweigerd. Om veiligheidsredenen. Met enige tegenzin blazen wij de aftocht.
Het vinden van de juiste weg is geen evidentie. De bewegwijzering is geen prioriteit voor de
beleidsmensen in Bagan. Vaak is het
gokken en gissen. Een veldweg inrijden
en hopen bij de juiste tempel uit te komen.
Het gekende proces van trial and error.
Wegwijzers vinden wij niet. Of
toch zeer weinig. Gelukkig kunnen wij
terugvallen op een hulpvaardige bevolking.
Zoals bij die eerste tempel, Mimalaung Kyaung. Een jong ventje komt ons tegemoet. Alsof hij ons verwacht had. Hij begint een babbeltje met ons. Praat vrij goed Engels. Toch voor een tienjarige. Tijdens het gesprek tracht hij ons
postkaarten te verkopen. Niet op een
opdringerige manier. Heel af en toe
herinnert hij ons aan zijn koopwaar.
Zodat wij beseffen dat hij geen gids is.
Zodat wij duidelijk zouden begrijpen dat hij een verkoper is. Dat het verkopen zijn hoofddoel is. Wij weigeren evenwel op zijn aanbod in te
gaan. Geen postkaarten voor ons. Hij begrijpt het. Is niet teleurgesteld. Of misschien een heel klein beetje. Hij laat het alleszins niet blijken. Hij weet dat hij in zijn vak met tegenvallers
moet kunnen omgaan. Sometimes you win,
sometimes you loose. Ondanks onze
weigering ook maar iets van hem te kopen, blijft hij toch bij ons. Hij blijft praten. Over het leven. Zijn leven.
Over Bagan. Over de tempel waar
wij nu bij staan. Hij doet zelfs meer. Hij wordt onze levende wegwijzer. Onze gps.
Want hij zet ons op de juiste weg.
Hij toont ons de volgende tempels.
Zegt ons hoe te rijden. Wij zijn
dankbaar. Dat kleine gebaar maakt een
heel verschil op deze niet bewegwijzerde paden.
Net vóór het ondergaan van de zon haasten wij ons naar
Mingalazedi. Vanop die plek zou je
getuige kunnen zijn van de zonsondergang.
Dat had ik gelezen in een reisgids.
Maar gidsen zijn niet altijd up-to-date.
Soms zijn gidsen achterhaald.
Zoals nu. De bovenste verdieping
van de stoepa is afgesloten. Wij kunnen
er niet op. Geen zonsondergang voor
ons. Geen vakantiefoto’s. Wij hebben de verkeerde plek gekozen. Een verkeerde positie. Dat is belangrijk in Bagan. Het vinden van de juiste plek. Dat is onze les voor vandaag. Die fout zullen wij morgen niet meer
maken. Morgen zullen wij ietsje beter
voorbereid zijn. Morgen weten wij
waaraan wij ons mogen en kunnen verwachten.
Vandaag was het tempeltjesdag.
Vele tempels hebben wij gezien.
Maar werd het een overkill? Werden wij blootgesteld aan een overdosis?
Neen, geenszins. Telkens was het
anders. Nooit hadden wij het gevoel naar
iets te kijken dat wij kort voordien al eens hadden gezien. Nooit hadden wij een déjà vu ervaring. De bouwstijl was anders. De boeddhabeelden waren anders. De muurschilderingen waren anders. Het formaat was anders. Telkens waren er wel één of meer
verschillen. Door ons te ontdekken. Door ons waar te nemen. Die zoektocht naar de vijf verschillen maakte
onze tocht boeiend en blijvend interessant.
Aan het eind van de dag overheerst slechts één gevoel. Een wauw-gevoel. Een gevoel van unieke voldaanheid. Zo gaan wij dan ook slapen. Moe maar voldaan.
Mijn reisverhaal Myanmar. Dag 15: Bagan. Te lezen op maandag 7 maart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten