Beste,
Bij de eerste reeks was ik al van plan u een brief te schrijven. Ik heb het niet gedaan. Het bleef bij een voornemen. Zo gaat het vaak met voornemens. Het bleef bij een ideetje. Verder ging het niet. De brief bleef steken in mijn hoofd. U kreeg niks.
Het voorbije weekend begon het tweede seizoen. Alweer vatte ik het idee op een brief te
schrijven. Deze keer wou ik mij evenwel
indekken. Ik koppelde een voorwaarde aan
het schrijven van die brief. Dat tweede
seizoen moest goed zijn. Dat was mijn
voorwaarde. Iemand een brief schrijven
om te zeggen hoe slecht iets is of was, het is niet mijn stijl. Dat wil ik niet. Te gemakkelijk. Lovende kritiek vind ik bovendien veel fijner
dan krakende kritiek.
De voorbije zondag zat ik in mijn zetel. Voor de televisie. Ik was een beetje zenuwachtig. Ik wou zo graag dat het goed was. Dat ik hetzelfde plezier kon beleven als bij
het eerste seizoen. Dat wou ik. Zodat aan mijn gestelde voorwaarde zou
voldaan worden. Zodat ik eindelijk die
brief kon schrijven.
Mijn krant was niet positief over die eerste aflevering. Vergelijkingen werden gemaakt met FC De
Kampioenen. Met die vergelijking wou de
schrijver van het artikel een parallel trekken met de flauwe humor. Het artikel was helder en klaar. De journalist had zich niet geamuseerd. Hij had nauwelijks gelachen. Sterker nog, hij had niet gelachen. Een al te flauw en al te gemakkelijk doorslagje
van het eerste seizoen. Dat was zijn
uiteindelijke oordeel.
Ik las die kritiek. Ik begon te
twijfelen aan mijn verstandelijk vermogen.
Want ik vond het goed. Dat moest
u al gedacht hebben. Want u leest nu
mijn brief. Daarmee weet u dat voldaan
werd aan die door mij gestelde voorwaarde.
Jawel, ik vond die eerste aflevering heerlijk om zien. Ik heb gelachen. Veel en vaak.
Soms stil en inwendig. Soms
luidop en bulderend.
Jawel, ik ken de ingrediënten.
Ik ken dat specifieke taaltje.
Dat West-Vlaamse Engels. Ik was
fan van de eerste reeks. Ik wist waar
mij aan te verwachten. Dat taaltje
bepaalt de charme van de reeks. Maar
vormt niet de basis van de eigenlijke humor.
Die humor zit dieper. Dient
elders gezocht te worden. De humor zit
hem deze keer in de details. In de
gebaren. In de mimiek. In de kleine opmerkingen. In die korte babbels.
Zich enkel toespitsen op dat taaltje als basis voor neersabelende en
kritische commentaren is niet eerlijk.
Het doet de reeks oneer aan. Maar
de verleiding om een succesverhaal af te vallen blijkt soms bijzonder groot te
zijn. Blijkt soms zo groot te zijn dat
zelfs de nog niet begonnen derde reeks mee genomen wordt in de kritiek. Die neiging heb ik niet. Of tracht ik toch ver van mij af te
houden. Ik was fan van de eerste
reeks. Zoals ik al zei in deze brief. Ik kon enkel hopen dat het succes zou kunnen
herhaald worden. Na de eerste aflevering
van voorbije zondag geloof ik dat het kan.
Dat het succes kan herhaald worden.
De acteurs spelen op een hoog niveau.
Brengen de personages zo veel verder dan de te eenvoudige typetjes. Zij zetten mensen neer van vlees en
bloed. Mensen, die zoeken zich een
houding aan te meten. Een geloofwaardige
houding. Mensen, die zoeken naar een
juiste plaats in het leven en in die zoektocht bijna continu twijfelen. Mensen, die zich te groot achten voor die te
kleine plaats en dat trachten te uiten in een volgens hen juiste, ‘modebewuste’
stijl. Mensen, die het geluk gevonden
hebben en er alles aan doen om dat geluk te bestendigen en te vergroten.
De nieuwe reeks bruist.
Sprankelt. Op een dergelijke
wijze dat ik nu al uitkijk naar de volgende zondag. Naar de volgende aflevering. Want ik zoek bevestiging. Bevestiging van de kwaliteit, waarvan ik heb
mogen proeven in de eerste aflevering.
Die zal ik krijgen. Daarvan ben
ik overtuigd. Mijn vertrouwen stel ik in
de acteurs. In de humor. In het verhaal. In de combinatie van al die factoren, die het
nieuwe seizoen tot een voltreffer zullen maken.
Eigen Kweek. Het ideale
programma voor een zondagavond. Een
programma dat doet wat het hoort te doen.
U even doet vergeten dat de volgende dag een nieuwe werkweek start. Dat er in slaagt alle muizenissen uit uw hoofd
te verjagen. Dat u doet genieten en u
blij- en welgezind naar bed laat gaan.
Dat die zondagse blues wegblaast en u een fijne televisieavond
bezorgt. Onder een warm dekentje. Naast uw geliefde. Een fijne televisieavond, gedrenkt in
kwaliteit.
Voor die volgende, heerlijke televisieavonden wil ik u nu al danken.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten