Vijfentwintig jaar terug bracht de single ‘All I Know’ mij naar The Screaming Trees. Die single leidde mij
niet enkel naar dat groepje. Die single
bracht mij ook tot hun album ‘Dust’. Ik
was behoorlijk onder de indruk. Een fan
zou ik mij toen niet onmiddellijk genoemd hebben. Ik vond de muziek gewoon goed. Meer dan goed. Zo goed zelfs dat ik ook het andere album
‘The Sweet Oblivion’ aanschafte. Dat
alles was vijfentwintig jaar geleden. In
de periode, dat grunge eerder een hippe mode was dan een muzikale stijl.
In die jaren leerde ik dus Mark Lanegan, de zanger van The Screaming
Trees, kennen. Ik leerde zijn stem
kennen. Het was een stem zoals ik ze
graag had. Rauw, schurend, niet
geschoold. Of misschien was de stem wel
geschoold maar dan slaagde Mark Lanegan er verdomme goed in om die scholing te
verhullen.
Toen Mark Lanegan solo ging, volgde ik hem. Ik wou hem niet loslaten. Maar dat solowerk bleek een moeilijk stukje
muziek. Het album ‘Whiskey for the Holy Ghost’ was te
zwaar. Te moeilijk. Misschien was ik te jong om dit werk te
doorgronden. Misschien was ik nog niet
tot muzikale volwassenheid gekomen.
Volwassenheid, nodig voor begrip en appreciatie van dit werkstuk. Ik koos voor de gemakkelijkste
oplossing. Ik haakte af. Ik verloor Mark Lanegan uit het oog. Hij verdween van mijn muzikale radar.
Maar oude liefde roest niet.
Mark Lanegan kruiste opnieuw mijn pad.
Samen met Isobel Campbell maakte hij een aantal albums. Die albums brachten mij terug naar hem. Hij had mij overtuigd terug te keren naar
zijn muzikale stallen. Dit project was
een muzikale interpretatie van Belle en Het Beest. Isobel was Belle en u kan het al raden, Mark
Lanegan was het meer dan geloofwaardige Beest.
Het concept overtuigde. Het
ontroerde. Het bekoorde. Jawel, ik sloot mij opnieuw aan bij Mark
Lanegan.
Ik volgde hem in al zijn muzikale uitstappen en uitspattingen. Ik zag hem bij Queens of the Stone Age
verschijnen. Ik volgde zijn project met
Greg Dulli, The Gutter Twins, en knikte goedkeurend. Zijn samenwerking met Duke Garwood heb ik
gekeurd en goed bevonden. Neen, voor mij
kan Mark Lanegan niks verkeerds doen.
Voor mij staat zijn naam gelijk aan kwaliteit. Op die stelling valt niets af te dingen.
Ik heb nog niet alles vermeld.
Ik heb nog geen woord gezegd over The Soulsavers. Met die jongens werkte hij samen voor twee
albums. Twee beklijvende albums. Meer zal ik niet zeggen. Ik wil de muziek voor zich laten
spreken. Ik zal zwijgen. U zal luisteren. Mark Lanegan zal zingen. Een mooie taakverdeling, zo lijkt mij.
Link:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten