Belpop. Jazz Bilzen.

Belpop.  Ik had lange tijd getwijfeld.  Getwijfeld of ik al dan niet zou kijken.  Want wat viel er nu te vertellen over dat festival in Bilzen? Eén aflevering over Jazz Bilzen? Dat kon toch onmogelijk vijfenveertig minuten boeien.  Ik had twijfels.  Mijn vriendin niet.  Zij zou niet kijken.  Niet geïnteresseerd, zo vertelde zij eerlijk.  Uitgesteld kijken, dat zou het worden.  Om verloren tijd toch nog kwalitatief maar eenzaam in te vullen.  Want ik zou alleen moeten kijken.  Daarover bestond geen twijfel.  Eenmaal beslist, kan mijn vriendin behoorlijk vastberaden zijn.

 

Jazz Bilzen.  Ik had er al van gehoord.  Vrienden hadden mij verteld van hun wilde avonturen op dat Limburgse festival.  Ik luisterde aandachtig.  Dat is wat ik altijd doe.  Iemand die verhalen wil of kan vertellen, heeft aan mij een goede toehoorder.  Een goede, meelevende luisteraar.  Maar dat geboeid luisteren sluit enige zin voor kritiek niet uit.  Bij het luisteren naar die fantastische verhalen besef ik dat nostalgie vertekent.  Nostalgie maakt alles groter.  Diezelfde nostalgie maakt alles mooier en beter.  Maar het zijn mijn vrienden.  Dan zwijg ik.  Ik laat hen enthousiast vertellen.  Honderduit, ongeremd.

 

Dat enthousiasme zag ik ook in die ene aflevering van Belpop.  Want deze week heb ik dan toch gekeken.  Ik was alleen.  Ik had tijd.  Voldoende tijd voor die ene aflevering.  Vijfenveertig minuten heb ik gekeken met een glimlach op mijn gezicht.  Een glimlach, die maar niet verdween.  Want het verhaal was fantastisch.  Buitengewoon.  Heerlijk.  Formidabel.

 

Ik zag een festivalletje, oorspronkelijk bedoeld om de Vlaamse feestdag muzikaal op te luisteren, uitgroeien tot een baanbrekend en vernieuwend festival.  Ik zag een plattelandsdorp één maal per jaar vervellen tot het rockende epicentrum van de wereld.  Ik zag een aanstekelijk, enthousiast amateurisme, dat er telkens weer in slaagde om internationale acts net vóór hun steile opgang naar België te halen.  Ik zag oudere inwoners voor de deur postvatten om te kijken naar dat jonge rariteitenkabinet.  Dat rariteitenkabinet, dat het dorpje jaarlijks overspoelde om zich te vergapen aan hun muzikale helden.  Om te vrijen, te blowen, te drinken, te feesten.  Maar bovenal om te luisteren.  Ik zag organisatoren, die in hun enthousiasme nogal drieste maar goedbedoelde oplossingen boden op gestelde problemen.  Ik zag in de ogen van de bevoorrechte getuigen dat glinsterende en fonkelende heimwee naar die heerlijke tijden.

 

Ik zag Ike & Tina.  Ik zag Blondie.  The Police.  Golden Earring.  The Small Faces.  Ik zag Procol Harum.  The Pebbles.  The Kids.  The Sex Pistols.  Ik zag Lou Reed.  Shocking Blue.  Roland.  Ik zag en hoorde internationale en nationale kleppers.  Kleppers, die elk op hun eigen manier een apart hoofdstuk hebben geschreven in de muziekgeschiedenis.

 

Ik ben geen festivalmaagd.  Ik heb al meerdere malen meerdere festivals bezocht.  Rock Werchter? Jawel.  Lokerse Feesten? Jawel.  Marktrock Leuven? Jawel.  TW Classic? Jawel.  Crammerock? Jawel.  Pukkelpop? Neen, dat niet.  Maar dat zal nog gebeuren.  Dat kan nog gebeuren.  Op een heldere, zonnige, windvrije dag zal ik ooit nog op die Pukkelpopweide staan.  Jazz Bilzen? Neen, helaas.  Dat zal niet meer lukken.  Nooit meer.  Dit wereldfestival, de trendsetter van alle latere festivals, zal voor eeuwig een zwart gat blijven op mijn festivalpalmares.  Na die ene aflevering besef ik ten volle iets gemist te hebben.  Mijn rockend hart huilt.

Link:
Jazz Bilzen.