De theatervoorstelling hadden wij niet gezien. Wij hadden geen kaartje gekocht voor History of a Song for My Love. Waarom? Ik weet het niet. Er gebeurt zoveel. Zo vele voorstellingen. Enkele pik je er uit. Die ene voorstelling van Zaki had ik niet gekozen. Het was niks persoonlijks. Neen, zeer zeker niet. Zaki vind ik een toffe peer. Een zekere graad van Gents chauvinisme komt hier ongetwijfeld om de hoek kijken. Neen, het was dus niks persoonlijks. Hoogstens een gevolg van wikken en wegen. Kiezen is per slot van rekening toch ook altijd een beetje verliezen.
Het radioprogramma had ik niet gehoord. Ik had niet geluisterd naar Zomerlief op Radio 1. Elke zaterdag, vijf uur lang liedjes over de liefde. Dat had ik gemist. Waarom? Wederom weet ik het niet. Gewoontes regeren al te vaak mijn leventje. Ik stem af op Studio Brussel. Omdat ik het zo gewoon ben. Omdat ik in de waan verkeer op deze zender de nieuwste muziek te vinden. Omdat ik mij wil wentelen in de jonge uitstraling van die zender. Daarom geen Radio 1 doorheen onze boxen. Geen Zaki in onze huiskamer.
Een theatervoorstelling. Een radioprogramma. Dan moet er ook een boek volgen. Dat gebeurde. De logica in deze werd gevolgd. Zou ik het boek kopen? In boekenwinkels had ik het boek al enkele malen doorheen mijn handen laten gaan. Gedraaid en gekeerd. Meerdere malen had ik de flaptekst gelezen. Meerdere malen had ik door het boek gebladerd. Af en toe had ik een korte passage gelezen. Dat was alles wat ik had gedaan. Meer niet.
Het boek stond nog niet in mijn boekenkast. Het was nog geen deel van mijn verzameling. Heel waarschijnlijk zou het nooit gebeuren. Maar toen kwam er die uitnodiging. Boekhandel Walry vroeg mij naar een boekvoorstelling. In theaterzaal Arca zou Zaki zijn nieuwste boek ‘Love Songs’ voorstellen. Wij hadden een uitnodiging. Wij gingen.
Het werd geen gewone boekvoorstelling. Geen avond waarop lovende woorden worden gesproken over auteur en boek. Geen bewieroken. Geen lofzang. Deze avond was anders. Het begon al met Luc De Vos. Hij was aangezocht de inleiding te verzorgen. Een klein woordje, waarin het boek zou toegelicht worden. Het werd een verwarde uiteenzetting. Een essayistische poging om de inhoud van het boek te verklaren. Zo omschreef Luc De Vos zijn eigen inbreng. Die avond bleek hij meer dan een zanger te zijn. Luc De Vos was een stand-upcomedian. Wat hij zei, klonk verward. Wat hij zei, was grappig. Niks voorbereid, alles losjes uit de mouw geschud. Inspiratie van het moment, zo leek het wel. Hij had het over degelijke muziek. Over ouderwetse radio. Over zijn ergernis over die beide termen. Hij kwam zelfs met een boude stelling. Dat muziek geen kunst was. Dat vertelde hij. Omdat rock ‘n’ roll in het leven staat. Omdat het deel uitmaakt van datzelfde leven. Kunst doet dat niet. Kunst neemt afstand. Kunst beschouwt. Kunst geeft kritiek. Dat was de stelling van Luc De Vos. Debat volgde niet. Dat hoorde niet. Luc De Vos voerde het woord. Zonder tegenspraak. Met een korte, hilarische anekdote over Demis Roussos in het Casino van Oostende nam hij afscheid.
Dan was het de beurt aan Zaki. Hij kon voorlezen uit zijn nieuwe boek. Dat zou hij kunnen doen. Niemand zou vreemd opkijken. Uiteindelijk is dit toch de bedoeling van een boekvoorstelling. Op dergelijke avonden staat het boek centraal. Niemand zou het Zaki kwalijk nemen als hij zich zou beperken tot een saaie voorleessessie. Dat deed hij evenwel niet. Hij deed het anders. Hij deed meer. Veel meer. Hij bracht een ingekorte versie van zijn theatervoorstelling. De theatervoorstelling, die ik had gemist. Zaki had daarvoor een band meegebracht. Met Jan Hautekiet en Guy Swinnen. En met Fleur Hendriks, voor mij dé ontdekking van deze avond.
Zaki vertelde. Over liefdesliedjes. Over een gebroken liefde. Een verborgen liefde. Een ontluikende liefde. Een kortstondige liefde. Liefde hebben wij in alle maten en gewichten. Voor elke maat, voor elk gewicht is er dat ene liefdesliedje. Zaki vertelt. Zaki verklaart. De band zingt. De band speelt. Een mooie taakverdeling. Maar beiden vinden elkaar in dat ene gemeenschappelijke. Dat ene gemeenschappelijke is het enthousiasme. Het spettert, het vonkt op dat podium. Muziek is pure passie, dat wordt uitvoerig geëtaleerd tijdens deze korte sessie.
Ik ging naar een boekvoorstelling. Maar ik kreeg meer. Het werd een mooie avond. Met mooie liedjes. Het werd een avond, waarop de liefde centraal stond. Dan kan het nooit verkeerd gaan, toch?
PS: Oh, ja. Ik heb het boek gekocht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten