Een uniek geluid.

Dave Grohl.  U kent de man niet? Laat mij hem dan even voorstellen.  Ooit was hij de drummer van Nirvana.  Nu betreedt hij de internationale concertpodia als zanger van Foo Fighters.  U blijft de wenkbrauwen fronsen? Deze namen doen geen belletje rinkelen bij u? Boven uw hoofd blijft een groot vraagteken alarmerend knipperen? Dan kan ik u slechts één goede raad geven: ga niet verder met dit artikel.  Stop met lezen.  Uw interesses situeren zich niet op het muzikale.  Dat kan gebeuren.  Dat mag gebeuren.  Het hoeft geen zonde te zijn.  Andere domeinen dragen uw voorkeur weg.  Dat is goed.  Niet iedereen kan aangestoken zijn door dat gevaarlijke beestje, de muziekmicrobe.  Andere microbes hebben uw organisme aangetast en u tot andere richtingen gedwongen.

 

Nirvana en Foo Fighters.  Dat is slechts de kern van het curriculum.  Bewust heb ik het niet over de vele zijprojecten.  Het zou ons te ver voeren.  Vele supergroepen startte hij op, aan vele groepen leverde hij een bescheiden bijdrage.  Maar daarover wil ik het dus niet hebben.  Behalve over één project wil ik verder uitweiden.  Over één project wil ik wel wat meer vertellen.  Onder druk van Canvas.

 

Zondagavond, 22 september om 21.35 uur, zendt Canvas de documentaire ‘Sound City’ uit.  Deze docu is het werk van onze muzikale duizendpoot Dave Grohl.  Hierin vertelt hij het verhaal van een muziekstudio in Los Angeles.  Niet zomaar een studio.  In de Sound City Studios werden meer dan zeventig markante en belangrijke elpees opgenomen.  Vele groepen doken in deze studio onder voor hun muzikale worp.  Neil Young, Fleetwood Mac, Elton John, Cheap Trick, Tom Petty, Nirvana, Rage Against the Machine, Queens of the Stone Age, Arctic Monkeys, Johnny Cash, Kings of Leon, … Dit lijstje is niet limitatief.  Ik kan nog even doorgaan.  Maar ik doe het niet.  Soms moet men beknoptheid betrachten.

 

De hoofdrolspeler in deze documentaire is één bepaald iemand.  Het is een machine, een ding.  Een gebruiksvoorwerp.  De bevoorrechte getuigen zijn evenwel bijzonder lovend over dat ene ding.  Zij worden bijzonder lyrisch als zij over dat ene ding praten.  Het lijkt wel alsof dat ene ding hun beste maatje was in de studio.  Het ding wordt mens.  Zo lijkt het wel.  Dat mensgeworden ding is het Neve mengpaneel.  Dat mengpaneel bepaalde het succes van de studio.  Het gaf een eigen, niet te evenaren, niet te peilen geluid aan de opnames.  Een geluid, waardoor de opname uniek werd.  Een unieke sound in een unieke studio, die combinatie moet resulteren in een unieke documentaire.

 

De documentaire wordt opgesplitst in twee delen.  Het eerste deel vertelt het verhaal van de Sound City Studio.  Van de jaren zeventig tot enkele jaren terug.  In het tweede deel wordt overgeschakeld naar het heden.  Geen historische vertellingen meer in dat tweede deel.  Neen, de klemtoon wordt hierin gelegd op het totstandkomen van de soundtrack.  Wij zien de opnames van een bijna unieke soundtrack.  Muzikale grootheden komen samen om een muziekje te spelen.  Om te jammen.  Heerlijke televisie, zo blijkt.  Want over één ding waren alle muziekcritici het eens.  Deze documentaire is schitterend.

 

Nog één Belgisch muziekweetje.  Ter afronding.  In 2010 trekt Triggerfinger naar deze legendarische studio voor de opnames van hun laatste album ‘All This Dancin’ Around’.  Zij zullen één van de laatste groepen zijn, die in deze studio’s zouden opnemen.

Link:

De Wereld Draait Door: Triggerfinger over Sound City Studios.