Beste Barack (*),
De revolte in Syrië is al een tijdje aan de gang. Die revolte eiste tot op heden honderdduizend
doden. U bleef, samen met de rest van de
wereld, aan de zijkant staan. U
reageerde nauwelijks. Hoogstens een
opgestoken, vermanend vingertje op internationale podia. Het oorlogvoeren ging door, de wereld keek
toe. Vragen naar een mogelijke
interventie bleven onbeantwoord. De
Verenigde Staten had zijn lesje geleerd in Afghanistan en Irak. Syrië was een kruitvat. Een wespennest. Een mogelijke interventie kon niet te peilen
gevolgen hebben in de hele regio. Niet
enkel Syrië maar ook Libanon, Iran en Israel kon in een regionale oorlog
getrokken worden. Uw besluit stond vast. Geen interventie.
Maar de wereld bleef in uw richting kijken. De wereld verwachtte meer van u dan enkel
wollig geblaat. Zij verwachtten van u
enige daadkracht. Schoorvoetend kwam u
tot een besluit. U trok een rode
lijn. Indien zou blijken dat er
chemische wapens in het spel zouden zijn, zou de Verenigde Staten
reageren. Ongetwijfeld in de
veronderstelling dat een dergelijk gebaar wel zou volstaan. In de veronderstelling dat een dergelijk
gebaar voldoende zou afschrikken. Dat
deed het niet. Op 21 augustus werden
meer dan honderden burgers gedood bij een chemische aanval, hoogstwaarschijnlijk
uitgevoerd door het regime van Bashar al-Assad.
Uit dat ene woordje ‘hoogstwaarschijnlijk’ zal u kunnen afleiden dat ik
nog steeds uitermate voorzichtig ben.
Sluitend bewijsmateriaal blijft immers uit.
Met die aanval heeft Bashar al-Assad u uitgedaagd. Hij heeft zonder blozende wangen uw rode lijn
overschreden. Hij heeft u gedegradeerd
tot een klein jongetje. Een klein
jongetje zonder enige geloofwaardigheid.
Dat kon niet. Dat mocht niet. Per slot van rekening bent u toch de president
van de Verenigde Staten. Uw imago werd
besmeurd met het bloed van onschuldige slachtoffers. U moest zich uit dat verdomhoekje wringen,
waarin Assad u had gedwongen. Dat deed
u. Op een manier, die wij niet van u
verwachtten. Bombarderen, dat was uw
antwoord. Met kruisraketten af te vuren
op vooraf uitgekozen doelwitten zou u zich uit dat hoekje wringen. Impulsief en ondoordacht, zo kwam mij uw
reactie over.
Dat leken ook uw bondgenoten te denken. U bleef verweesd achter. Bondgenoten vroegen om een helder VN-mandaat
alvorens hun positie te bepalen. Een
mandaat dat met een veto van Rusland en China nooit zou uitgeschreven
worden. De Verenigde Staten stonden
alleen. Zelfs een ‘coalition of the
willing’ (**) kon niet gevormd worden.
Maar toch bleef u kordaat. U ging
verder op het oorlogspad.
In die volharding kan ik u niet volgen. Het aanvankelijke excuus van mogelijke
escalatie van het conflict naar de buurlanden houdt u dit maal niet tegen. Dat excuus heeft de wereld al twee jaar aan
de zijlijn geplaatst. Maar als het imago
van uw persoontje wordt beklad lijkt dit excuus van geen tel meer. Een weinig consequente houding lijkt mij.
Bovendien lijkt mij niet helemaal duidelijk wat u met deze korte
aanval wenst te bereiken. Een te
rechtvaardigen oorlog eist dit nochtans.
Een te rechtvaardigen oorlog vraagt een heldere doelstelling. Een doelstelling, waarrond een land, zijn
volk en mogelijke coalitiepartners zich kunnen scharen. U meent een dergelijke doelstelling te
hebben. De opslagplaatsen van mogelijke
chemische wapens uitschakelen, dat zal uw antwoord zijn. Om zo te vermijden dat dergelijke wapens nog
meer slachtoffers zullen maken. Maar zal
uw interventie het lijden van de Syrische burgers stoppen? U lijkt mij eerder
het sein te geven dat burgers doden met chemische wapens niet mag maar dat het
moorden met conventionele wapens gewoon mag doorgaan. Een toch wel dubieus signaal lijkt mij.
Ik wil tot slot nog even verwijzen naar uw Nobelprijs voor de
Vrede. Uw voorbije retoriek van de
voorbije dagen past niet in dat plaatje.
Rollen met de spierballen is niet aan u besteed. U bent een goochelaar met woorden. Met woorden kan u overtuigen. Dat pad zou u moeten bewandelen. U hebt het Verdrag Chemische Wapens aan uw
kant. Dat verdrag verbiedt het gebruik
van chemische wapens. Dat verdrag werd
eveneens ondertekend door Rusland en China.
Zo kan u deze landen achter uw kar spannen. Dat lijkt recent te lukken. Het plan om de chemische wapens van Syrië
onder internationale controle te plaatsen lijkt mij een beter alternatief dan
kruisraketten. Dat plan lijkt steun te
krijgen van Rusland en China. Zij kunnen
Syrië aan de onderhandelingstafel dwingen.
Bewandel verder het pad van de onderhandelingen. Werk een plan uit tot internationale
controle. Waarbij wij onder controle
ondermeer het ontmantelen van het chemische arsenaal begrijpen. Met garanties, met een strikt
tijdsschema. Beiden zijn nodig om op die
manier een Chamberlain-scenario te vermijden.
De wereld zal opgelucht ademhalen.
Syrië zal merken dat het land niet in alles carte blanche krijgt. Syrië zal merken dat zijn enkele medestanders
ook duidelijke grenzen stellen. Grenzen,
waarover niet langer meer gediscussieerd zal worden.
Op die manier kan u het opgelopen imagoverlies herstellen. Op die manier blijven de kruisraketten netjes
opgeborgen. Het zou mooi zijn. Ik wens u alle succes.
En wat dan verder te doen met de revolte in Syrië? Hoe deze revolte
verder aan te pakken? Helaas, ondanks mijn vorige raadgevingen kan ik u hierin
niet adviseren. Te moeilijk. Te complex.
Maar ik ben een gewone burger. U
bent de president van de Verenigde Staten.
Van u worden zelfs in dit moeilijke dossier antwoorden verwacht. Ook hierin wens ik u alle succes en veel
wapenvrije en vernieuwende inspiratie.
Met vriendelijke groeten.
Wim Backx.
(*) Ik heb uw persoonlijke e-mailadres niet. Deze brief zal u hoogstwaarschijnlijk nooit
bereiken. Maar dan denk ik aan
Snowdon. Dan denk ik aan het NSA. Amerika leest mee. Amerika leest alles. Daarom heb ik dan toch maar gekozen voor een
persoonlijke aanspreking.
(**) Ik kan u misschien nog een ideetje aan de hand doen als u op zoek
gaat naar een ‘coalition of the willing’.
Misschien kan u even contact opnamen met Vincent Van Quickenborne,
burgemeester van Kortrijk. Behalve dat
ambt is onze koene ridder ook oorlogsstokertje.
Hij wenst aan uw zijde ten oorlog te trekken. Met of zonder VN-mandaat. Voeg deze oorlogsheld op de politieke tribune
toe aan uw strijdkrachten. Het zal hen
en Vincent goed vergaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten