De tijden veranderen. Dat gaat zeker op voor Griekenland. In vroegere, onverdachte tijden was het eenvoudig. Als wij in die tijden spraken van Griekenland dachten wij aan de Akropolis. Wij dachten aan Aristoteles. Wij dachten aan Pythagoras. Bij die gedachte trachtten wij heel snel die verdomde stelling te reconstrueren. Met een zekere twijfel declameerden wij die stelling. Als teken van onze intelligentie en brede interesse. Wij dachten aan de goden en hun oppergod Zeus. Wij dachten aan die vele, prachtige en fantasierijke verhalen met in de hoofdrol goden en helden. Wij warmden ons aan die romantische verwikkelingen in dat godenwereldje. Wij dachten aan de Olympische Spelen. Wij dachten aan de ontstaansgeschiedenis van de marathon. Wij dachten aan de heldhaftige Spartanen. Wij dachten aan Alexander de Grote. Aan zijn grote veroveringstochten en de creatie van één van de grootste rijken in de oudheid.
Met bovenstaand lijstje tracht ik aan te tonen dat wij bij Griekenland bijna spontaan dachten aan die rijke historisch-culturele geschiedenis. Maar zoals ik al zei, de tijden veranderen. De eurocrisis kwam en alle aangename herinneringen aan Griekenland werden weggeveegd. Die crisis stelde ons beeld van Griekenland bij. De balans sloeg over naar de negatieve kant. Weg was al het positivisme. Nijd en eigenbelang staken de kop op.
Het beeld van Griekenland werd ten gevolge van de crisis bijgesteld. Vandaag denken wij aan de Grexit, de vrijwillige of gedwongen uitstap van Griekenland uit de eurozone. Wij denken aan het herinvoeren van de drachme. Aan het einde van de eurozone en soms denken sommigen verder. Sommigen durven zelfs te denken aan het einde van de Europese Unie. Wij denken aan een corrupt, politiek systeem. Aan persoonlijke verrijking ten koste van de gemeenschap. Wij denken aan de toenemende armoede. Wij denken aan de toenemende verrechtsing van de Griekse maatschappij. Aan de verharding en verruwing van diezelfde maatschappij. Wij denken aan weinig hoopgevende economische perspectieven. Wij denken aan werkloosheid en het verlies van een jonge generatie. Wij denken aan wanhoop en hoe diezelfde wanhoop burgers tot zelfmoord drijft.
U ziet, de nuance is volledig weg. Pessimisme heerst. Op dergelijke momenten kan het best interessant zijn als er wat tegengas wordt gegeven. Om zo de balans in evenwicht te brengen. Dat is nodig. Want die balans was al te ver doorgeslagen.
Tegengas wordt gegeven door een reportage van Tegenlicht. Een reportage waaruit hoop spreekt. Een reportage dat ons dwingt ons economische denken te overschouwen en heel misschien te hertekenen. Om dat denken minstens in vraag te durven stellen. Het toont ons een Griekenland dat ontwaakt uit zijn lethargie en terug initiatief neemt. Vernieuwende initiatieven. Verhelderende initiatieven. Initiatieven, die ons misschien tot voorbeeld kunnen dienen. Er broeit wat in Griekenland. Het bruist. De Griekse burgers rechten hun rug. Zij blijven niet bij de pakken zitten.
Ik heb gekeken naar de reportage. Ik kan u deze kritische, boeiende en interessante tip enkel doorgeven en eindigen met die alom gekende uitspraak van Emiel Goelen: U kijkt toch ook?
Link:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten