Even uw aandacht.

Een mens moet zich kunnen aanpassen.  Die nood tot aanpassen voel ik nu.  Alvorens ik bezwijk onder de druk van het dagelijks publiceren, moet ik alles even herdenken.  Dat herdenken is noodzakelijk.  Absoluut noodzakelijk.  Indien ik het niet zou doen, riskeert mijn blog stil te vallen.  Mijn blog zou in dat geval niet meer gespijsd worden.  Artikelen zouden niet meer verschijnen.  Mijn blog zou een stille dood sterven.  Dat zou jammer zijn.

 

Het herdenken is voorbij.  Geen dagelijkse berichten meer.  Het wordt te moeilijk.  Kwaliteit lijdt hieronder.  Ik zal wel nog publiceren.  Op momenten dat ik meen te moeten schrijven.  Op momenten dat ik meen een interessante link te kunnen voorleggen.  Op momenten dat ik meen de ultieme tip te moeten doorgeven.  Die momenten kan ik niet op voorhand bepalen.  Ik zal mij laten leiden door wat mij wordt aangereikt.  Door wat ik zelf lees, zie, bemerk en ervaar.

 

Niet meer dagelijks dus.  Wel op voorhand niet te bepalen tijdstippen.  Dat maakt het ook spannend voor u.  Of moeilijk.  Want heel vaak zal u naar mijn blog surfen om vast te stellen dat niks veranderde.  Dat er geen nieuwe berichten werden gepost.  Ontgoocheld zou u kunnen afhaken.  Ontgoocheling zou u kunnen doen besluiten mijn blog uit uw favorieten te schrappen.  Ik zou het kunnen begrijpen.  Maar ik heb voor u de ideale oplossing.  U kan uw e-mailadres doorgeven op mijn blog via follow by email (te vinden in de rechter zijbalk).  Hierdoor zal u op de hoogte blijven van mijn nieuw gepubliceerde berichten.  De nieuw gepubliceerde berichten op mijn blog worden dan doorgestuurd naar uw mailbox.  Op die manier blijft u op de hoogte.  U ziet, op deze manier kan ik uw literaire honger en interesse naar mijn schrijfselen toch nog stillen.

 

Ik zal doorgaan met schrijven.  Want wie schrijft, die blijft.  Maar ik zal het rustiger aan doen.  Om het te kunnen volhouden.  Om mijn blog langer dan enkele maanden in leven te houden.  Om mijn blog het eeuwige leven te schenken.