Af en toe valt er eens een nieuwsbrief in mijn mailbox. Sommigen laat ik ongeopend en verdwijnen
zonder te lezen in de prullenbak.
Anderen klik ik aan en doorloop ik snel even. Bij nog andere nieuwsbrieven durf ik al eens
een artikel meer van dichtbij te bestuderen.
Meer nog, ik durf dat gekozen artikel zelfs te lezen. Van begin tot eind. Omdat om onverklaarbare redenen mijn
nieuwsgierigheid wordt gewekt. Soms moet
ik achteraf vaststellen dat de gecreëerde verwachting geenszins werd
ingelost. Maar heel soms kan het
gebeuren dat een artikel een interessante invalshoek biedt op het
maatschappelijke debat. Dat laatste
gebeurde heel recent nog. Dat is wat
gebeurde met het opiniestuk van Ico Maly, doctor in de cultuurwetenschappen.
Een opiniestuk. Een
pleidooi. Goed opgebouwd. Goed onderbouwd. Dat is wat Ico Maly gedaan heeft. Niet zomaar een verhaaltje, losjes uit de
mouw geschud. Neen, hij heeft
nagedacht. Hij heeft een visie. Meer nog dan een visie is het een oproep. Een oproep aan de politieke linkerzijde. Om zich niet langer in een hoekje te laten
drummen. Om hun positie in het politieke
debat te heroveren. Want die positie
lijken zij verloren te hebben. Zij
moeten terug de barricaden op. Om van op
die barricades de regisserende en leidende rol van de politiek op te eisen en
uit te oefenen.
De toekomst van links. Dat was
de titel van het boeiende opiniestuk. Ik
heb het gelezen. Meermaals heb ik
instemmend geknikt. Andere malen heb ik
vraagtekens geplaatst. Maar dat is wat
een opiniestuk hoort te doen. Een
pleidooi hoort wakker te schudden. Een
pleidooi hoort argumenten aan te reiken.
Dat is wat dit opiniestuk doet.
Daarom wil ik het u niet onthouden.
Lees en oordeel.
Link:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten