woensdag 18 maart 2015

Over favoriete zenders. Over Radio 2. Over liefdesliedjes. Over Bart Herman.

Het was zaterdag.  Ik zat in mijn zetel.  In de relax.  Languit.  Onderuit.  Ik had niks om handen.  Eventjes rusten, dat was mijn betrachting.  Geen enkele afleiding, dat is wat rusten vraagt.  Geen boek.  Geen krant.  Geen televisie.  Enkel de radio stond aan, dat was het enige.  Die radio was niet prominent aanwezig.  Op de achtergrond speelde zachtjes gemakkelijke muziek.  Voor die gemakkelijke muziek stem ik af op Radio 2.  Of dat mijn favoriete zender is? Mijn favoriete zender zou ik het niet onmiddellijk noemen.  Eerder zou ik het omschrijven als mijn weekendzender.  In de week opteer ik voor Studio Brussel.  Of Radio 1.  Dat zijn mijn favorieten.  Die zenders sluiten nauw aan bij mijn muzikale voorkeuren.  Radio 2 staat verder af van die voorkeuren.  Toch stem ik elke zaterdag en zondag af op Radio 2.  Omwille van De Weekwatchers.  Omwille van De Zoete Inval.  Omwille van De Rotonde.  Omwille van De Pré Historie.  Die programma’s zijn de verklaring voor mijn afwijkende gedrag.  Zij zijn de reden waarom ik wekelijks trouw op mijn afspraak ben.
 
Na die programma’s blijf ik hangen.  Ik spring niet naar mijn favoriete zenders.  Neen, intussen is Radio 2 gelijk te komen staan met het weekend.  Radio 2 en weekend zijn voor mij synoniem geworden.  Het weekend brengen wij door met de grootste familie.  Elk weekend maken wij deel uit van die grootste familie.  Zo ook vorige zaterdag.  Zo was ik dit stukje begonnen.  
 
Ik zat dus in de zetel.  De radio afgestemd op Radio 2.  Nu begrijpt u hoe dat komt.  U kan zich zo meer inleven.  U kan zo meer begrijpend lezen.  Ik dreig evenwel opnieuw af te dwalen.  Laten wij daarom terugkeren naar de essentie.  Naar die relax.  Ik zat heerlijk te dommelen toen ik dat ene liedje hoorde.  Die achtergrondmuziek murwde zich naar voor.  Achtergrond werd voorgrond.  Ik rustte wel nog maar het dommelen was voorbij.  De muziek had mijn aandacht.  Ik luisterde.  Ik genoot van dat ene liedje.  Dat ene liedje deed mij glimlachen.  Bijna drie minuten lang.  De glimlach bleef al die tijd op mijn gezicht.
 
Het liedje was mij onbekend.  Tot die zaterdag had ik het nog niet gehoord.  Ik wou weten wie de zanger was.  De zanger zong in het Nederlands.  In het West-Vlaams, om heel precies te zijn.  Omwille van dat dialect dacht ik aan Het Zesde Metaal.  Ik dacht aan Willem Vermandere.  Ik dacht aan Flip Kowlier.  Zekerheid had ik niet.  Zekerheid kreeg ik niet.  Ik moest mijn relax uit.  De rust was voorbij.
 
Het internet bracht de oplossing.  Dat liedje over de eerste pieper werd geschreven naar aanleiding van Valentijn.  In opdracht van Radio 2.  Dat alles wist internet mij te vertellen.  Vijf artiesten schreven elk in hun eigen dialect een liefdesliedje.  Dat was de opdracht.  Voor het West-Vlaams was Radio 2 uitgekomen bij Bart Herman.
 
Zaterdag hoorde ik Bart Herman.  Meteen was ik verkocht.  Een heerlijk liedje over de liefde, meer hoefde het niet te zijn.  Bart Herman deed mij glimlachen.  Bart Herman verstoorde mijn korte rustpauze maar ik kan het hem niet kwalijk nemen.  Ik wil het hem zelfs niet ten kwade duiden.  Neen, ik wil hem danken.  Danken voor dat mooie liefdesliedje.  Een liefdesliedje met daarin de juiste dosis melancholie.
 
Link:
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten