Ik ben een muziekliefhebber. Of
neen, ik ben een muziekliefhebber met een beperking. Die beperking houdt in dat ik niet actief op
zoek ga naar het nieuwste. Naar het
andere. Ik laat de muziek tot mij
komen. Via allerlei kanalen. Die houding houdt evenwel in dat heel wat
muziek onontgonnen blijft. Enkel die
groepen, die zich weten binnen te dringen in de media, komen tot mij. Allerlei groepen, die in de marge opereren,
blijven voor mij onbekend. Onbekend
maakt onbemind, zo is het nu eenmaal. Ik
zou kunnen huilen om al dat onbekende.
Dat doe ik niet. Ik heb niet de
intentie mij het ongeluk in te huilen. Daar doe ik niet aan mee. Enig lijfbehoud weerhoudt mij hiervan.
Omdat ik mij toch wil wentelen in dat zalige gevoel een muzikale
ontdekking te hebben gedaan, laat ik mij soms verleiden tot een concert uit The
Big Next concertenreeks. Heel af en toe programmeert
het Gentse Democrazy een band, dat op de rand van de grote doorbraak
balanceert. Of die internationale doorbraak
ook zal lukken, moet de verdere toekomst uitwijzen. Die toekomst zal oordelen. Zal wikken en beschikken. Het zwarte gat of de grote concertzalen en
festivalweides, niemand die het weet. Waarom
de ene groep wel slaagt en de andere niet, het valt nauwelijks te achterhalen.
Maandagavond stond ik in de Handelsbeurs. Ik had een kaartje voor Glass Animals. Deze belofte uit Oxford is The Big Next. Althans, dat wordt verwacht. Dat wordt gehoopt. Onbekend zijn zij allerminst. Aanvankelijk zou het groepje optreden in
Kerk. In het centrum van
Gentbrugge. Maar dat zaaltje bleek al
snel te klein. Er moest uitgeweken
worden. Naar de grotere
Handelsbeurs. Ook die zaal wisten de
Britten al snel uit te verkopen.
Uitwijken was dit maal geen optie meer.
De Handelsbeurs zou het worden.
De Handelsbeurs zou het blijven.
No matter what.
The Glass Animals? Kenners maken graag vergelijkingen met Alt J,
Massive Attack, Wild Beasts of Animal Collective. Hun debuutplaat Zaba werd één van de strafste
debuten genoemd van 2014. De
aanwezigheid van Paul Epwordt, de man achter de successen van ondermeer Adele,
Bloc Party en Florence + The Machine, kan misschien een verklaring bieden voor
de lovende kritieken. Al die lovende
kritieken en naamverwijzingen maakten mij nieuwsgierig.
Slechts één uurtje stonden zij op het podium. Wat een geluk! Nu moet u niet de verkeerde
conclusies gaan trekken. U moet niet gaan
denken dat de band er een zootje van maakte.
Dat was het niet. Helemaal
niet. Ik was blij met die kleine
speelduur omdat ik moe was. Het gevolg
van een te drukke verjaardagsweek. Ik
zou vroeg thuis zijn. Daarover kon ik
mij verheugen. Mijn bedje zou ik spoedig
treffen. Dat bedoelde ik met ‘wat een
geluk’. Niks meer. Niks minder.
Eén uurtje. Een heerlijk
uurtje. Een swingend uurtje. Een fris uurtje. De band overtuigde. The Big Next, ik begreep hun plaats in deze
concertenreeks. Het kan iets
worden. De band heeft potentieel. Heeft alles om uit de schaduw van hun grote
voorbeelden te treden. Benieuwd wat de
toekomst zal brengen. Ik hoop voor het
beste.
Terwijl ik dit zit uit te tikken, luister ik naar de nieuwste van
Matthew E. White. Een mengeling van
soul, pop en gospel. Een fluisterende
stem in het gezelschap van strijkers en blazers. Een heerlijk plaatje, dat is wat ik denk. Dat is mijn bescheiden mening. De mening van een muziekliefhebber met een
beperking. Toch sta ik niet alleen met
die mening. Ik weet mij geruggesteund
door de echte muziekkenners. De
Standaard en Knack spreken van het beste album.
Het beste album van de week. Om
van het beste album van het jaar te spreken, is het nog te vroeg. Dat wordt nog even afwachten. Maar het is een kanshebber, dat zeker. Luister zelf maar.
Links:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten