Mijn reisverhaal Peru en Bolivia. Dag 23: Lima - Madrid - Brussel.

Onze laatste dag in Peru.  Wij hadden het ons gemakkelijk kunnen maken.  Lekker lang slapen en de rest van de wachttijd doorbrengen in de hotellounge.  Dat had een optie kunnen zijn.  Maar zo steken wij niet in mekaar.  Wij willen buiten.  Wij willen er op uit.  Nog die kleine dingen van Lima ontdekken.  Bij het begin van onze reis in Lima hadden wij ervoor gekozen het historische centrum van de hoofdstad te vereren met ons bezoek.  Deze keer trekken wij naar Miraflores, één van de aantrekkelijkste en meest welvarende wijken van de stad.  

 

Het Parque Kennedy laten wij links liggen.  Daar hebben wij onze eerste dag gestaan.  Daar namen wij de taxi naar het centrum van de stad.  Nu gaan wij naar het strand.  Niet om pootje te baden.  Dat wordt het niet.  Wij doen het anders.  Wij wandelen op de kliffen van Miraflores.  Met uitzicht op de Grote Oceaan.  Met uitzicht op de stranden.  Wij nemen dus niet actief deel aan het strandleven.  Wij zijn passieve strandgangers.  Wij laten anderen dat vervelende zandwerk voor ons opknappen.  Voor ons geen gezeul met strandlakens, strandstoelen en parasols.  Dat laten wij over aan die mensen onder ons.  Aan die mensen op de stranden.

 

Wij passeren langs Parque del Amor.  Het park van de liefde, hier kunnen wij niet zomaar aan voorbijgaan.  Hier moeten wij halt houden.  Alleen al om het imposante beeld ‘El Beso’ aan een grondig onderzoek te onderwerpen.  Dat doen wij.  Uiteraard.  Bestaat er een mooier studieobject dan de liefde? Ik dacht het niet.  De liefde is de motor van alles.  De liefde is de kracht, die ons stuurt.  Hier even bij stilstaan is dan ook op zijn plaats.

 

El beso

 

Bovendien nodigt dit park uit tot verpozen.  Die mozaïekbanken nodigen u uit tot gaan zitten.  Bijna wordt u verplicht zich neer te vleien.  Om al die paraderende koppeltjes gade te slaan.  Zien en gezien worden, dat is waar het hier om draait.  In een park, dat toch wel doet denken aan het Parque Guell in Barcelona.  Het lijkt wel alsof Gaudí ook in Lima is gepasseerd om hier zijn gekke, inspirerende ideeën los te laten.

 

Maar wij blijven niet in het Parque del Amor.  Wij blijven niet aan de kliffen.  Wij gaan door.  Naar Larcomar, een winkelcentrum uitgehouwen uit de kliffen van Miraflores.  Hier wandelen wij rond.  Slenteren wij rond.  De rest van Lima doet er niet meer toe.  Miraflores verengt zich plots tot dat ene winkelcentrum.  Wij zijn een beetje moe.  Onze hoofden zitten vol.  Het opslaan van nog meer data lukt moeilijk.  Daarom even rustig.  Shoppen kan dan de juiste uitlaatklep zijn.  Ons aanvankelijk doel nog bijkomende dingen te ontdekken verwatert.  Vervliegt.  

 

Kliffen van Lima

 

Wij kijken rondom ons.  Naar de etalages.  Naar de mensen.  Dat shoppende, hongerige beest.  Ik moet denken aan die steenhakker.  Uit Arequipa.  Ik hoor opnieuw die verhalen.  Die getuigenissen.  Ik vraag mij af hoe hij zich hier zou voelen.  Ik vraag mij af hoe de mensen zich zouden voelen tegenover die eenentachtigjarige steenhakker.  Zouden zij hem straal negeren? Zouden zij hem beschouwen als een irritante indringer? Zouden zij hem open tegemoet treden? Zouden zij hem vriendelijk maar kordaat de uitgang wijzen? Omdat hij niet op zijn plaats is.  Omdat hij niet op de juiste plaats is.  Ik word een beetje weemoedig.  Het nakende afscheid, het doet wat met een mens.

 

Ik mag niet te lang rondtollen in die gedachten.  Ik mag niet wegzinken in die hersenkronkels.  Dat doe ik niet.  De volgende vraag dient zich immers al aan.  Een vraag, dat een antwoord vereist.  Waar zullen wij eten? Wij zijn in Larcomar.  Een winkelcentrum.  De mogelijkheden lijken bijna onbeperkt.  De wereldkeuken is in al zijn variaties aanwezig in dit centrum.  Wij hoeven maar te kiezen.  Gewoon aanschuiven en bestellen.  Dat doen wij.  Wij zoeken ons een tafeltje.  Wij eten en mijmeren.  Blikken terug op onze reis.  Wij benoemen de hoogtepunten.  Wij lachen om de dieptepunten.  Aan dat tafeltje tikken onze laatste uren in Peru weg.  Wij beseffen dat.  Naarmate dat afscheid nadert, worden wij stiller.  

 

Wij kijken op onze horloge.  Het wordt tijd om te vertrekken.  Wij verlaten Larcomar.  Met een volle maag.  Met een vol hoofd.  Op de terugweg naar ons hotel zien wij in het park enkele evenwichtskunstenaars.  Zij balanceren op koorden.  Te dunne koorden voor ons.  Niet voor hen.  Zij doen halsbrekende toeren.  Het bijna onmogelijke maken zij mogelijk.  Het lijkt een eenvoudig spelletje.  Gemakkelijk te kopiëren trucjes.  Maar dat is het niet.  Helemaal niet.  Moeilijke, ingewikkelde dingen lijken altijd eenvoudig.  Daarin schuilt juist die moeilijkheid.

 

Cirque du Soleil

 

Die evenwichtskunstenaars blijken niet de eerste de beste te zijn.  Zij werken voor Cirque du Soleil.  Het lijkt alsof zij werden ingehuurd door de stad Lima om ons uitgeleide te doen.  Om op een professionele en artistiek verantwoorde manier afscheid te nemen van ons.  Wij appreciëren dat gebaar.  Wij houden halt.  Kijken de ogen uit onze kop.  Wij kijken elkaar aan.  Wij lachen. 

 

Wij kijken nogmaals op ons uurwerk.  Wij moeten voortmaken.  Wij moeten nog naar het hotel.  Onze koffers pakken en dan de bus op.  De bus, die ons naar de luchthaven zal brengen.  De luchthaven, vanwaar het vliegtuig zal vertrekken.  Het vliegtuig, dat ons naar Brussel zal brengen.  Met een ommetje langs Madrid.  Elke stap, die wij nu zetten, wordt een stap verder weg van Lima en dichter bij Brussel.  Morgen staan wij in Brussel.  Een vreemde gedachte.  Een spijtige gedachte.

 

 

Volgende aflevering (dag 24 – the end) op vrijdag 20/03.