woensdag 4 februari 2015

Mijn reisverhaal Peru en Bolivia. Dag 15: Potosi - La Paz.

Wij keren terug naar La Paz, de hoogst gelegen hoofdstad ter wereld.  Om die titel te claimen, wordt de waarheid een heel klein beetje geweld aangedaan.  La Paz is niet de hoofdstad.  Dat is wel Sucre.  In La Paz zetelt wel de regering.  Dat is alles.  Maar die zetel van de regering volstaat niet om de titel van hoofdstad op te eisen.  Toch zit of zat het zo in mijn hoofd.  Vóór het afreizen naar Bolivia dacht ik dat La Paz de hoofdstad was.  Ik dwaalde.  Dat besef ik nu.  Nooit zal ik nog die fout maken.  Bolivia en Sucre, nooit zal ik het vergeten.  Mijn geografische kennis heeft een noodzakelijke update gehad.
 
Wij gaan niet naar Sucre.  La Paz, dat is onze bestemming.  Het wordt een moeilijke rit.  Een lange rit.  Om vijf uur ’s morgens vertrekken wij.  Om zo mogelijke wegblokkades te vermijden.  Om mogelijke vakbondsmilitanten te snel af te zijn.  In La Paz zullen wij arriveren om half vier in de namiddag.  Dat is net iets meer dan tien uur rijden.  Reizen, het kan een last zijn.  Maar veel vaker is het een lust.  De balans helt gelukkig fel over naar de lusten.  De lasten zijn slechts miniem.  Bijna te verwaarlozen.
 
De last van het verplaatsen durf ik zelfs te relativeren.  In die last zie ik nog een lust.  De lust van het kijken.  De lust van het zien.  Tijdens die lange verplaatsingen weiger ik mijn ogen te sluiten.  Ik vecht tegen het zandmannetje.  Lustig strooit hij zand rond.  Maar niet in mijn ogen.  Die blijven open.  Constant.  Of toch bijna constant.  De rest van de groep geeft wel toe aan de slaap.  Zij verblijven in droomland.  Dat merk ik bij een snelle inspectie rondom mij.  Ik doe het niet.  Ik kan het niet en ik wil het niet.  Al te zeer ben ik onder de indruk van Bolivia.  Mijn ogen hou ik daarom wijd open.  Te bang om ook maar iets te missen.
 
Ik zie het dag worden.  De nacht wordt zachtjes uitgegomd.  De zon doet alweer haar kunstzinnige werk.  Die zon zet de bergen in vuur en vlam.  Diezelfde zon kleurt de bergen felrood.  Alsof die bergen zich opgemaakt hebben om ons te ontvangen.  Of om ons uit te wuiven.  Dat spel met die kleuren is heerlijk om te zien.  Zo heerlijk dat het niet mag gemist worden.  De bus rijdt door.  Ik kijk rond.  Mij lijkt het een mooie taakverdeling.
 
Wij komen aan in La Paz.  Wij komen opnieuw aan in La Paz.  Wij waren hier al eerder.  Maar deze keer is het anders.  Voelt het anders.  Plots lijken wij geen toeristen meer.  Geen aarzelend zoeken meer.  Geen twijfel meer.  Wij kennen La Paz.  Wij weten de weg.  Bijna blindelings slaan wij links in en rechts af.  Zonder de weg kwijt te raken.  Wij blijven op koers.  Wij hebben La Paz in onze broekzak.
 
Dat is het fijne aan reizen.  Voorheen onbekende steden verliezen heel geleidelijk dat onbekende.  Die vreemdheid wordt uitgevaagd.  Geen onwennigheid meer.  Het stratenplan uit de reisgids verhuist naar ons hoofd.  Wij maken ons de stad eigen.  Heel geleidelijk.  Niet bruusk.  Ontdekken gebeurt in stapjes.  Maar aan het eind kennen wij de stad.  Toch een beetje.  Weg is het ongekende.  Weg is het vreemde.  De stad en de toerist zijn vrienden geworden.  Die vriendschap, dat is het fijne.
 
Vandaag grijpen wij de kans om de gemiste aankopen bij onze vorige passage nu toch te doen.  Enkele dagen terug waren wij totaal onwetend.  Toen dachten wij nog dat afbieden een mogelijkheid was.  Nu weten wij dat hiervan nauwelijks sprake is.  De prijzen zijn wat zij zijn.  Over die prijzen valt nauwelijks te onderhandelen.  Enkel een kleine korting wordt gegeven.  Dat weten wij nu.  Met die kennis gaan wij nu langs die winkeltjes waar wij die ene souvenir gezien hadden.  Die trui.  Dat masker.  Die handschoenen.  Die kousen.  Die muts.  Die oorringetjes.  Wat wij vorige keer niet deden, doen wij nu wel.  Wij kopen.  Veel.  Uitgebreid.  Vandaag is winkeldag.
 
Gisteren hadden wij heerlijk gegeten in Potosi.  Vandaag willen wij die ervaring nog eens herhalen.  Wij gaan daarvoor naar hotel Rosario.  Het hotelrestaurant wordt omschreven als één van de betere in La Paz.  Dat wordt al snel gezegd.  Het kan waar zijn.  Of niet.  Wij doen de test.  Eén ding valt ons meteen op.  Wij spelen in een hogere klasse.  Een andere klasse dan dat wij tot vandaag gewoon zijn geweest.  De stijl en service is van een heel andere categorie.  Hierop valt niks aan te merken.  Beide zijn outstanding.  Maar bij een restaurant draait het niet enkel om stijl en service.  Dat is bepalend voor de sfeer maar veel belangrijker is de corebusiness van het restaurant, het eten.  Over dat eten kunnen wij ook heel kort zijn.  De keuken weet meer dan te overtuigen.  Wij smullen.  Wij likkebaarden.  Nog net niet schrokken wij de Italiaanse pasta binnen.  Wij blijven beleefd.  Zo zijn wij opgevoed door vader en moeder.  Goede manieren, dat hoort in een restaurant.  Met veel smaak eten wij.  Met veel smaak genieten wij.  Dit is heerlijk.
 
Wij vrezen de rekening.  Stijl, service én keuken in optimale conditie, dat moet zich vertalen in toch wel buitenissige prijzen.  In België zou het dat toch doen.  Daarover bestaat geen enkele twijfel.  In Bolivia blijkt het anders te zijn.  Geen exuberante prijzen.  Wel gewone prijzen.  Lage prijzen.  Wij betalen met de glimlach.  Wij zeggen ‘tot ziens’ maar dat zal niet gebeuren.  Het is onze laatste avond in La Paz.  Terugkeren is geen optie meer.
 
Om dat afscheid te vieren stappen wij nog even binnen in het Hard Rock Cafe.  Lange tijd hebben wij getwijfeld.  Gaan of niet gaan? De eerste maal in La Paz bleven wij in het hotel.  Te veel twijfels.  Vandaag gaan wij dan toch.  Onze laatste kans.  Die willen wij grijpen.  Wat wij verwacht hadden, blijkt ook in realiteit zo te zijn.  Een zwak afgietsel.  Een goedkope kopie.  In nergens evenaart dit café het origineel.  Enkel de naam, dat is het enige gemeenschappelijke.  Verder niks.  De inrichting is povertjes.  Enkele gitaren aan de muur moeten suggereren dat dit meer is dan een lokale pub.  Foto’s en elpees aan de wanden gaan de concurrentie aan met de memorabilia uit de echte Hard Rock Cafes.  Die concurrentieslag verliest dit cafeetje in La Paz.  Het is fake.  Het is nep.  Enkel een gewoon cafeetje.  Meer niet.
 

Hard Rock Cafe in La Paz
 
Maar wij treuren niet.  Wij zijn niet terneergeslagen.  Wij zijn alweer een ervaring rijker.  Dat kunnen wij enkel toejuichen.  Het verzamelen van ervaringen, dat is waar het leven om draait.  Dat hebben wij dus gedaan in dat Hard Rock Café.  In die kopie.  Geslaagd kunnen wij die ervaring niet noemen.  Maar dat hoeft niet altijd zo te zijn.  Soms valt het mee, soms valt het tegen.  Een mens kan niet altijd winnen.  Met die kleine troost gaan wij slapen.

Volgende aflevering (dag 16) op woensdag 11/02.
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten