Wij keren terug naar La Paz, de hoogst gelegen hoofdstad ter
wereld. Om die titel te claimen, wordt
de waarheid een heel klein beetje geweld aangedaan. La Paz is niet de hoofdstad. Dat is wel Sucre. In La Paz zetelt wel de regering. Dat is alles.
Maar die zetel van de regering volstaat niet om de titel van hoofdstad
op te eisen. Toch zit of zat het zo in
mijn hoofd. Vóór het afreizen naar
Bolivia dacht ik dat La Paz de hoofdstad was.
Ik dwaalde. Dat besef ik nu. Nooit zal ik nog die fout maken. Bolivia en Sucre, nooit zal ik het
vergeten. Mijn geografische kennis heeft
een noodzakelijke update gehad.
Wij gaan niet naar Sucre. La
Paz, dat is onze bestemming. Het wordt
een moeilijke rit. Een lange rit. Om vijf uur ’s morgens vertrekken wij. Om zo mogelijke wegblokkades te
vermijden. Om mogelijke
vakbondsmilitanten te snel af te zijn. In
La Paz zullen wij arriveren om half vier in de namiddag. Dat is net iets meer dan tien uur
rijden. Reizen, het kan een last
zijn. Maar veel vaker is het een
lust. De balans helt gelukkig fel over
naar de lusten. De lasten zijn slechts
miniem. Bijna te verwaarlozen.
De last van het verplaatsen durf ik zelfs te relativeren. In die last zie ik nog een lust. De lust van het kijken. De lust van het zien. Tijdens die lange verplaatsingen weiger ik
mijn ogen te sluiten. Ik vecht tegen het
zandmannetje. Lustig strooit hij zand rond. Maar niet in mijn ogen. Die blijven open. Constant.
Of toch bijna constant. De rest
van de groep geeft wel toe aan de slaap.
Zij verblijven in droomland. Dat
merk ik bij een snelle inspectie rondom mij.
Ik doe het niet. Ik kan het niet
en ik wil het niet. Al te zeer ben ik
onder de indruk van Bolivia. Mijn ogen
hou ik daarom wijd open. Te bang om ook
maar iets te missen.
Ik zie het dag worden. De nacht
wordt zachtjes uitgegomd. De zon doet
alweer haar kunstzinnige werk. Die zon
zet de bergen in vuur en vlam. Diezelfde
zon kleurt de bergen felrood. Alsof die
bergen zich opgemaakt hebben om ons te ontvangen. Of om ons uit te wuiven. Dat spel met die kleuren is heerlijk om te
zien. Zo heerlijk dat het niet mag
gemist worden. De bus rijdt door. Ik kijk rond.
Mij lijkt het een mooie taakverdeling.
Wij komen aan in La Paz. Wij
komen opnieuw aan in La Paz. Wij waren
hier al eerder. Maar deze keer is het
anders. Voelt het anders. Plots lijken wij geen toeristen meer. Geen aarzelend zoeken meer. Geen twijfel meer. Wij kennen La Paz. Wij weten de weg. Bijna blindelings slaan wij links in en rechts
af. Zonder de weg kwijt te raken. Wij blijven op koers. Wij hebben La Paz in onze broekzak.
Dat is het fijne aan reizen.
Voorheen onbekende steden verliezen heel geleidelijk dat onbekende. Die vreemdheid wordt uitgevaagd. Geen onwennigheid meer. Het stratenplan uit de reisgids verhuist naar
ons hoofd. Wij maken ons de stad
eigen. Heel geleidelijk. Niet bruusk.
Ontdekken gebeurt in stapjes.
Maar aan het eind kennen wij de stad.
Toch een beetje. Weg is het ongekende. Weg is het vreemde. De stad en de toerist zijn vrienden
geworden. Die vriendschap, dat is het
fijne.
Vandaag grijpen wij de kans om de gemiste aankopen bij onze vorige
passage nu toch te doen. Enkele dagen
terug waren wij totaal onwetend. Toen
dachten wij nog dat afbieden een mogelijkheid was. Nu weten wij dat hiervan nauwelijks sprake
is. De prijzen zijn wat zij zijn. Over die prijzen valt nauwelijks te
onderhandelen. Enkel een kleine korting
wordt gegeven. Dat weten wij nu. Met die kennis gaan wij nu langs die winkeltjes
waar wij die ene souvenir gezien hadden.
Die trui. Dat masker. Die handschoenen. Die kousen.
Die muts. Die oorringetjes. Wat wij vorige keer niet deden, doen wij nu
wel. Wij kopen. Veel.
Uitgebreid. Vandaag is winkeldag.
Gisteren hadden wij heerlijk gegeten in Potosi. Vandaag willen wij die ervaring nog eens
herhalen. Wij gaan daarvoor naar hotel
Rosario. Het hotelrestaurant wordt
omschreven als één van de betere in La Paz.
Dat wordt al snel gezegd. Het kan
waar zijn. Of niet. Wij doen de test. Eén ding valt ons meteen op. Wij spelen in een hogere klasse. Een andere klasse dan dat wij tot vandaag
gewoon zijn geweest. De stijl en service
is van een heel andere categorie. Hierop
valt niks aan te merken. Beide zijn
outstanding. Maar bij een restaurant
draait het niet enkel om stijl en service.
Dat is bepalend voor de sfeer maar veel belangrijker is de corebusiness
van het restaurant, het eten. Over dat
eten kunnen wij ook heel kort zijn. De
keuken weet meer dan te overtuigen. Wij
smullen. Wij likkebaarden. Nog net niet schrokken wij de Italiaanse
pasta binnen. Wij blijven beleefd. Zo zijn wij opgevoed door vader en
moeder. Goede manieren, dat hoort in een
restaurant. Met veel smaak eten
wij. Met veel smaak genieten wij. Dit is heerlijk.
Wij vrezen de rekening. Stijl,
service én keuken in optimale conditie, dat moet zich vertalen in toch wel
buitenissige prijzen. In België zou het
dat toch doen. Daarover bestaat geen
enkele twijfel. In Bolivia blijkt het
anders te zijn. Geen exuberante
prijzen. Wel gewone prijzen. Lage prijzen.
Wij betalen met de glimlach. Wij
zeggen ‘tot ziens’ maar dat zal niet gebeuren.
Het is onze laatste avond in La Paz.
Terugkeren is geen optie meer.
Om dat afscheid te vieren stappen wij nog even binnen in het Hard Rock
Cafe. Lange tijd hebben wij
getwijfeld. Gaan of niet gaan? De eerste
maal in La Paz bleven wij in het hotel.
Te veel twijfels. Vandaag gaan
wij dan toch. Onze laatste kans. Die willen wij grijpen. Wat wij verwacht hadden, blijkt ook in
realiteit zo te zijn. Een zwak
afgietsel. Een goedkope kopie. In nergens evenaart dit café het origineel. Enkel de naam, dat is het enige
gemeenschappelijke. Verder niks. De inrichting is povertjes. Enkele gitaren aan de muur moeten suggereren
dat dit meer is dan een lokale pub.
Foto’s en elpees aan de wanden gaan de concurrentie aan met de
memorabilia uit de echte Hard Rock Cafes.
Die concurrentieslag verliest dit cafeetje in La Paz. Het is fake.
Het is nep. Enkel een gewoon
cafeetje. Meer niet.
Hard Rock Cafe in La Paz
Maar wij treuren niet. Wij zijn
niet terneergeslagen. Wij zijn alweer
een ervaring rijker. Dat kunnen wij
enkel toejuichen. Het verzamelen van
ervaringen, dat is waar het leven om draait.
Dat hebben wij dus gedaan in dat Hard Rock Café. In die kopie.
Geslaagd kunnen wij die ervaring niet noemen. Maar dat hoeft niet altijd zo te zijn. Soms valt het mee, soms valt het tegen. Een mens kan niet altijd winnen. Met die kleine troost gaan wij slapen.
Volgende aflevering (dag 16) op
woensdag 11/02.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten