Beste Pascale,
Lange tijd heb ik getwijfeld of ik mij vooraf diende voor te
stellen. Dat hoort zo bij het schrijven
van een brief. Vooral als het een brief
betreft tussen twee personen, die elkaar nauwelijks of niet kennen. Dan kan een korte kennismaking best wel nuttig
zijn. Op die manier kan de lezer de
schrijver plaatsen. Op die manier kan de
lezer tot een beter begrip komen. Een
goede verstandhouding, dat is toch wat wij dagelijks nastreven.
Ondanks voorgaande zal ik het niet doen. Ik ben nochtans welopgevoed. Laat daarover geen misverstand bestaan. Onbeschoftheid is mij vreemd. Waarom dan toch niet die briefvormige
beleefdheid? Omdat wij dezelfde passie delen.
De passie voor het koken. Mensen
met eenzelfde passie begrijpen elkaar.
Zelfs zonder woorden. Mensen met
eenzelfde passie hebben die clic. Die clic,
die geen uitleg behoeft. Die geen
introductie vraagt. Vandaar dus die
uitzondering op de algemeen aanvaarde omgangsvormen.
Een passie voor koken? Mijn vrienden, die deze woorden lezen, zullen
hun wenkbrauwen fronsen. Tot voor kort
was koken een zware opgave. Een hels
karwei waartegen ik opzag. Ik deed het
omdat het moest. In koken vond ik geen
plezier. Met tegenzin begon ik er
aan. Weinig tijd werd uitgetrokken voor
deze activiteit. Snel, snel, snel, zo
ging het elke avond weer. Andere,
leukere dingen kregen voorrang op koken.
Bij het koken vielen wij steeds terug op dezelfde recepten. Weinig variatie. Geen experimenten. Aan het kookvuur was er weinig jolijt. Liefst alles zo snel mogelijk achter de
rug. Zodat wij verder konden gaan met
ons leuke leventje. Want dat hadden
wij. Dat hebben wij. Enkel dat koken strooide roet in het eten.
Zo was het vroeger. Vandaag is
het anders. Recent ontdekten wij u. Uw principes.
Uw recepten. Koken werd een
feest. Meer nog, koken werd een
totaalspektakel. Dat alles hebben wij
aan u te danken. U toonde ons de
weg. U liet opnieuw licht schijnen in
onze keuken.
Plots was koken geen last meer.
Vandaag noemen wij het een uitdaging.
Een heerlijke uitdaging. Eentje
om naar uit te kijken. Elke avond kiezen
wij één van uw recepten. In onze keuze
laten wij ons wel nog leiden door de gemakkelijkheidsgraad. Wij willen stap voor stap gaan. Niet onmiddellijk streven naar het
hoogste. Dat zou nefast zijn voor de
kookvreugde. Maar die gemakkelijke
recepten vinden wij. Die gemakkelijke
recepten maken wij.
Ik sta aan de kookpotten. Ik
lach. Geen chaos meer in mijn
hoofd. Enkel helderheid. Alles heb ik op een rijtje. Het recept heb ik gelezen. Zit gestructureerd en gestroomlijnd in mijn
hoofd. In alle rust en zelfzeker volg ik
alle stappen. Geen twijfel meer. U bent mijn gids. Mijn houvast.
Op u kan ik terugvallen.
Literairgewijs, bedoel ik dan. Uw
boeken hou ik bij de hand. Als hulplijn. Als reddingsboei. Stap voor stap kom ik tot dat smakelijke
eindresultaat. Elke avond slaag ik er in
om die foto uit uw boek naar onze borden te kopiëren. De hoofdrolspelers uit de foto worden op onze
borden tast- en eetbaar.
Na het overheerlijke diner blijven wij nog even aan tafel. Wij lopen niet weg uit de keuken. Zoals wij vroeger deden. Neen, wij blijven zitten. Nagenieten, zo noemen zij dat. Wij kijken elkaar aan. In onze ogen zien wij dat licht zachtjes
flikkeren. In onze ogen zien wij dat
nieuwe geluk. Ik in haar ogen. Zij in mijn ogen. Ons geluk is nu nog vollediger. Wij beseffen dat kookkunst ook hiertoe kan
bijdragen. Let wel, ik durf mij zelf nog
geen kookkunstenaar te noemen. Wel noem
ik mij al kok. Beginnende kok. Zoekende kok.
Stuntelende kok. Ik zeg het nog
niet luidop. Ik zeg het nog heel stilletjes. In mijn hoofd. Nog te bang om naar buiten te treden.
Koken is een feest. Net als
voetbal. Met dat ene verschil dat
hooligans het kookfeestje niet komen verbrodden. Geen geweldenaars aan tafel. Dat kan niet.
Dat mag niet. In alle stappen in
het proces vind ik de rust terug. Rust,
die voordien onvindbaar was. Het zoeken
van een recept? Met veel plezier blader ik doorheen uw boeken. Ik lees.
Ik schat mijn kunnen in. Ik
twijfel. Ik kies. Ik maak mijn boodschappenlijstje. Het kopen van de ingrediënten? Geen race met
het winkelwagentje. Aan minimumsnelheid
laveer ik doorheen de winkelrekken. Ik
kijk om mij heen. Ik voel. Ik ruik.
Ik leer. Ik ontdek. Ik koop.
Afkeer van het koken? Neen, dat heb ik niet meer. In alle noodzakelijke stappen om tot een
heerlijk diner te komen, vind ik plezier.
Lange tijd kon ik niet begrijpen waarom mensen plezier konden vinden in
koken. Die rage van kookboeken,
minachtend keek ik er op neer. Nu niet
meer. U hebt iets veranderd in mij. Mijn persoonlijke geschiedenis krijgt plots
een andere tijdsindeling. De jaren vóór
Pascale Naessens. De jaren na Pascale
Naessens.
Eindelijk heb ik u gevonden. Ik
laat u niet meer los. Ik laat u niet
meer gaan. Die boeken hou ik voortaan
dicht bij mij.
Met vriendelijke groeten.
Pascale Naessens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten