Nazca heeft veel meer te bieden dan enkel die lijnen. Jawel, die lijnen staan op de Unesco-lijst
van het Werelderfgoed. Jawel, die lijnen
zijn de toppers in deze streek. Toch
zijn er ook nog andere bezienswaardigheden, die meer dan de moeite lonen. Andere bezienswaardigheden, die beter te
verklaren zijn. Andere
bezienswaardigheden, die eveneens hun licht laten schijnen over de
Nazca-beschaving. Nazca heeft meer nodig
dan enkele een vliegtuigticket om de streek te leren kennen.
Een eerste halte zijn de aquaducten van Nazca. Nazca betekent letterlijk land van pijn. Omwille van de droogte. Onze gids beweert dat het in deze streek
slechts twee uren per jaar regent.
Andere bronnen spreken van drie maanden.
Eén ding staat vast, het is hier droog.
Bijzonder droog. Om te overleven
dient naar oplossingen gezocht te worden.
Water is in die zoektocht naar manieren om te overleven dan best wel
handig. De Nazca’s leken te beseffen dat
in deze droge gebieden water (meer nog dan geld) gelijk stond met macht.
Aquaducten? Dan denken wij aan de Romeinen. Dan denken wij aan de Pont du Gard. Maar de aquaducten van Nazca verschillen heel
wat van die Romeinse waterwegen.
Eigenlijk is het een verkeerd woordgebruik. Het waren geen wegen. Het waren putten. Het water dat uit de bergen naar de kust
stroomde, bevond zich op een aanzienlijke diepte. Om dat water te kunnen bereiken werden
ondergrondse tunnels gegraven, die het water naar trechtervormige putten
leidden. In de omgeving van Nazca zijn
er 46 aquaducten aangemaakt, waarvan er nu nog steeds 32 in gebruik zijn.
Nazca-aquaducten
Wij staan te kijken naar putten.
Naar historische putten, laat ons hierover duidelijk zijn. Maar het blijven wel putten. Wat kan hieraan interessant zijn? Wat kan
hieraan mooi zijn? Dat zijn enkele, mogelijke bemerkingen. Toch hebben die putten hun waarde. Hierin zie en hoor ik de taaiheid van dat
volk. De onverzettelijkheid. De wil te vechten tegen de barre
omstandigheden. Om toch ondanks alles
van die streek een thuis te maken.
Trachten te maken. Ik zie en hoor
in die putten de kennis. De
deskundigheid. De inventiviteit om de
natuurlijke rijkdommen van het land optimaal te benutten. Dat alles zie en hoor ik.
Volgende stopplaats is de begraafplaats Chauchillas. Een nogal luguber bezoekje. Enkele graven werden opengelegd waardoor wij
zicht krijgen op een aantal mummies. Ook
in deze Nazca beschaving werden de doden gemummificeerd. Opnieuw zou u een denkfout kunnen maken. U zou kunnen denken aan de Egyptische mummies. Aan Toetanchamon. Maar toch is er weer dat ene verschil
waardoor die Peruaanse mummies net weer dat tikkeltje anders zijn. Peruaanse mummies zaten gehurkt. In foetushouding. Klaar om over te gaan naar het volgende
leven.
Chauchillas
Niet enkel in het leven bestaan er rangen en standen. Dat onderscheid werkt door tot in de
dood. Mummies werden begraven, samen met
geschenken. Aardewerk. Etenswaren.
Kostbaarheden. Sieraden. De mummies werden ook in kleurige, vaak
geborduurde, doeken gewikkeld. In die
geschenken en doeken scheen het standenverschil door. De rijkere klassen zouden het gemakkelijker
hebben in dat volgend leven. Hun
meegekregen startkapitaal overtrof dat van de lagere en middenklasse
ruimschoots. In alle opzichten. De minderbedeelden mochten al blij zijn als
zij iets te eten meekregen.
Die graven waren niet enkel interessant voor historici. Plunderaars zagen hier een mogelijkheid om
een aardig stuivertje te verdienen. De
graven werden dan ook in grote getale geschonden. Op een bijzonder brutale wijze. De mummies werden bovengehaald. Zij werden ontdaan van de kostbare doeken
terwijl de beenderen en schedels over de grond rolden.
Lange tijd werd hieraan niks gedaan.
Tot in 1997. Dan werd eindelijk
ingegrepen en werd deze begraafplaats beschermd. Mummies werden teruggeplaatst. Over de tentoongestelde graven werd een dak
geplaatst. Als bescherming tegen de zon. Niet enkel bij leven moeten wij ons
beschermen tegen de zon. Ook na de dood
kan langdurige blootstelling aan de zon schadelijk zijn.
Het lijkt alsof de Peruaanse autoriteiten zich nu eindelijk ten volle
bewust zijn van de grote waarde van deze historische schatten. Om zichzelf te begrijpen lijken zij te
beseffen dat graven in het eigen verleden bijzonder leerrijk kan zijn. Zoals een slogan aan de kant van de weg
aangeeft: ons verleden, uw toekomst.
Verleden, heden en toekomst, dat is wat een land nodig heeft.
Wij maken ons klaar om naar Arequipa te vertrekken. Die verplaatsing zal met de nachtbus
gebeuren. Er is heel wat te doen rond de
busmaatschappijen in Peru. Kort voor ons
vertrek was er een dodelijk ongeval met een toeristenbus in Peru. Dat is weinig vertrouwenswekkend. Ook de reisgidsen schetsen een weinig
opbeurend verhaal. Zij schrijven over
diefstal. Over overvallen. Zij verhalen over weinig betrouwbare
chauffeurs. Over de slechte toestand van
het wegdek en het daarbijhorende risico op ongevallen. U moet blijkbaar goed gek zijn om een bus te
nemen in Peru.
Toch hebben wij het gedaan. Wij
reizen met Cruz del Sur, één van de betere busmaatschappijen. Wij stappen in niet zomaar een bus. Wij stappen in een luxueuze bus. Elk zoekt zijn plaats. Een comfortabel zitje. Cruz del Sur lijkt sommige
vliegtuigmaatschappijen te overklassen in basiscomfort. De zetels kunnen volledig plat. Zonder voor- of achterburen te storen. Ongestoord slapen lijkt haalbaar. Dat is best handig want dit wordt een
busritje van bijna tien uur. Zonder
enige tussenstop.
Wij zitten op het bovenste dek.
Economy class lijkt het mij. Veel
waggelen en wiebelen. In die mate zelfs
dat ik bijna zeeziek word. Maar dat
duurt niet lang. Het is nacht. Dan dienen wij te slapen. Het lukt mij wonderwel. Geen vaste slaap. Eerder dommelen. Dommelen en dan weer eventjes wakker. Om dan weer verder te dommelen. Zo glijdt de tijd voorbij. Zo gaat de ene dag over in de andere. Om wakker te worden in Arequipa. Te horen dat wij ons mogen klaarmaken. Dat wij bijna aan het eindstation zijn.
Reisbegeleiders hadden ons gewaarschuwd dat het kou kon worden op de
bus. Om toch maar een extra trui mee te
nemen aan boord. Daarvan heb ik niks
gemerkt. Het was gezellig warm. Reisgidsen schreven over de twijfelachtige
reputatie van de busmaatschappijen. Ik
heb de bus genomen. Ik bereikte veilig
en wel Arequipa. Zonder overvallers in
de ogen te moeten kijken. Met al mijn
bagage. Zonder gedepanneerd te moeten
worden. Ik kan niet spreken voor alle
busmaatschappijen maar Cruz del Sur bleek een topper te zijn.
Welkom in Arequipa.
Arequipa
Volgende aflevering (dag 6) op woensdag
31/12.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten