Glimps Festival. Gezien en goedbevonden. Absolute aanrader.

Het Glimps Festival.  Omschreven als een internationaal showcasefestival.  In Gent.  Elk jaar beloofde ik mezelf een kaartje te kopen voor dat festival.  Maar elk jaar kwam er net iets tussen.  Elk jaar was er wel dat ene excuus om niet te gaan.  U zou kunnen denken dat ik mij uitsloofde om toch maar een reden te vinden.  Een reden om niet te hoeven gaan.  Maar dat was het niet.  Echt niet.  Ik wou echt gaan.  Toch lukte het nooit.  Andere sociale verplichtingen, u kent dat wel.

 

Dit jaar was het anders.  Het wonder was geschied.  Ik had een kaartje.  Eindelijk kon ik naar dat festival.  Maar enkel een ticket kopen was niet voldoende.  Een grondige studie van het programma was even noodzakelijk.  Om niet verloren te lopen.  Het festival biedt een uitgebreid aanbod aan Europese bands.  Dan kan het al eens gebeuren dat men de weg verliest.  Keuzes moeten daarom gemaakt worden.  Niet lukraak maar weloverwogen.  Alles kunnen zien, is een illusie.  Onmogelijk.

 

Ik had de uurschema’s grondig bestudeerd.  Ik had de diverse locaties in mij opgenomen.  Ik had de korte biografieën van de meeste bands gelezen.  Naar veel muziek had ik geluisterd.  Op basis van die elementen had ik een planning uitgewerkt.  Een strikte planning.  Een planning, waarvan ik hoopte niet te moeten afwijken.  Zodat ik toch een handvol groepen kon zien.  Want dat was wat ik wou doen.  Groepen zien.  Of neen, groepen ontdekken.

 

Ik was tevreden met het geleverde werk, dat resulteerde in volgend lijstje:

• Team William (BE).
• Bring the Mourning On (SE).
• La Chiva Gantiva (BE).
• The 45’s (GB).
• Blaue Blume (DK).

Twee Belgische bands.  Eén Britse, één Zweedse en één Deense band.  Voldoende gevarieerd.  De Europese gedachte vond zijn weerklank in mijn samenstelling.  Ik was klaar.  Klaar voor de zaterdagavond.

 

Zaterdagavond heb ik wat rondgelopen.  Heel wat rondgelopen.  Van de ene naar de andere zaal.  In die trektocht heb ik leuke zaaltjes ontdekt.  Het Lakenmetershuis en ’t Gouvernement, beiden waren mij onbekend.  Zaterdagavond ben ik er binnengegaan.  Maar ik was niet gekomen voor het architecturale.  Ik was niet gekomen om mij te doordringen van de diversiteit aan Gentse concertzalen.  Dat alles was slechts bijkomstig.  De muziek, dat primeerde.

 

Vijf bands heb ik gezien.  Eén voor één wisten zij mij te overtuigen.  Bij Team William zag ik de herwonnen en overtuigende energie.  Goesting, dat was wat in hun ogen brandde.  Bring the Mourning On deed mij denken aan de oprechtheid van David Eugene Edwards, de frontman van 16 Horsepower en Wovenhand.  La Chiva Gantiva was een kruising van Manu Chao en Sergent Garcia.  In The 45’s zag ik Jake Bugg samenkomen met The Strypes.  In het unieke stemgeluid van Blaue Blume herkende ik een meer rockende versie van Antony and the Johnsons.

 

Nieuwe groepen waarvan ik nog nooit had gehoord.  Met uitzondering dan van Team William.  Maar elke band wist mij nieuwsgierig te maken.  Nieuwsgierig naar meer.  Mijn onderzoek gaat verder.  Glimps was slechts een begin.  Een aangenaam en verrassend begin.  De namen van de ‘big five’ heb ik opgeslagen.  In mijn hoofd.  Ik verwacht hen terug.  In grotere zalen.  Voor een ruimer publiek.  Ik hoop het.  Want deze groepen verdienen het.  In meer dan ruime mate.