Een verschrikkelijk lawaai doet mij wakker schrikken. De wekker.
Zaterdag en toch een wekker? Jawel, ik vertrek op vakantie. Die wetenschap doet dat oorverdovende lawaai
plots wat meer sympathiek klinken. Vakantie kleurt alles positief. Vakantie maakt ons net dat ietsje meer
verdraagzaam. De wekker wordt dus niet
hard uitgeklopt zoals op een gewone werkdag.
Neen, de wekker wordt heel zachtjes en lief uitgeschakeld. Alsof wij de beste vrienden zijn.
Ik handel snel. Op automatische
piloot. Mijn hoofd is wel wakker maar
mijn ledematen lijken nog te slapen. Toch
lukt alles wonderwel. Ik douche. Ik eet nog een boterham. Ik spring in mijn kleren, die ik de vorige
dag heb klaargelegd. Ik tracht een zekere
efficiëntie na te streven. De absolute
volmaaktheid heb ik niet in pacht. Die
volmaaktheid schrikt mij zelfs af. Ik
tracht die volmaaktheid tot op zekere hoogte te bereiken. Soms lukt mij dat. Soms niet.
Ik zou dat kunnen betreuren. Toch
doe ik dat niet. Het maakt mij meer tot
mens, troost ik mij. Een
schoonheidsfoutje noem ik het. Een
ingebakken ‘default’ in het ontwerp.
Om 4.15 uur wordt aangebeld. De
taxi staat voor de deur. Onze nationale
spoorwegmaatschappij lijkt niet te beseffen dat ook ’s nachts vliegtuigen aan-
en afvliegen. Met de trein naar Zaventem
was dan ook geen mogelijkheid. Ik diende
andere opties te overwegen. Een taxi was
het beste alternatief. Stipt staat die
taxi aan mijn huis. Zoals
afgesproken. Punctualiteit, alweer een
verschil met onze sporende ‘trots’.
Begon ik voldoende voorbereid aan mijn reis? Neen. Dat moet ik tot mijn eigen scha en schande
erkennen. Het kon beter. Veel beter.
Aan mijn collega’s had ik enthousiast verteld dat de vliegduur vanuit
Madrid ongeveer acht uur was. Na acht uur
vliegen zou ik in Lima staan. Geen
enkele twijfel in mijn stem. Ik was
hiervan overtuigd. Dat bleek nogal tegen
te vallen. De realiteit vertelde mij een
ander verhaal. Mijn vliegtuig had bijna
twaalf uur nodig om mij tot in Lima te brengen.
Ik had het nochtans kunnen weten.
Gewoon de reisdocumenten even controleren. Dat had ik niet gedaan. Niet echt nodig, zo leek mij. Enkel het reisschema had ik vluchtig
nagelezen. Om toch enig zicht te hebben
op wat mij te wachten stond in Peru en Bolivia.
Een te goede voorbereiding fnuikt het verrassingseffect. Net dat verrassingseffect is wat ik nastreef
op vakantie. Daarom deed ik het zachtjes
aan bij mijn voorbereiding. Met de
nodige desinformatie tot gevolg. Mijn collega’s
zullen het mij vergeven. Dat hoop ik
toch.
Om 4.15 uur vertrokken in Gent.
Rond 22.00 uur aangekomen in Lima.
Eén volledige dag onderweg. Eén
volledig etmaal. Vierentwintig uur
dus. Ik hoor u denken. Ik hoor u rekenen. Al dat rekenwerk doet u uitkomen bij een
reistijd van achttien uur. U zou mij die
fout kunnen aanrekenen. U zou dat kunnen
doen. Maar dan moet ik u wijzen op het
spel met de tijdzones. In Lima dienen
wij ons uurwerk zes uur terug te draaien.
U ziet, met het verrekenen van die correctie kom ik dan toch tot één
etmaal. Geen rekenfout dus. Ik ben gered.
Mijn geloofwaardigheid wordt niet in vraag gesteld. Toch niet in deze zaak.
Ik sta in Lima. In Peru. Indien Eric Van Looy als quizmaster van De
Slimste Mens ter Wereld mij zou vragen wat ik van Peru weet, zou ik heel
waarschijnlijk tot vijf topantwoorden kunnen komen. Als ik alle kennis omtrent Peru zou
samenleggen, zou ik tot het volgende rijtje komen: Inca, Machu Picchu, Fujimori,
Lichtend Pad en Andes. Dat is bijna
alles wat ik weet. Niet bijster veel, ik
beken. Maar net daarom kom ik naar
Peru. Net daarom reis ik naar Bolivia. Om te ontdekken. Om te zien en te proeven. Om te ruiken en te horen. Om te vergelijken. Om te ontmoeten en vast te stellen. In één enkel woord, om te leren. Want dat is wat wordt gezegd, wij reizen om
te leren. Ik ben geen uitzondering op
deze eenvoudige stelregel. Het
leerproces is een continu proces. Het
stopt nooit. Ik leer dus nog elke dag. Overal.
In België. In de wereld. Jawel, u mag mij de eeuwige student
noemen. De eeuwige student op zoek naar
verbazende verwondering.
Ik ben in Lima. Eindelijk. Ik ga slapen in Lima. Te laat om nog op ontdekkingstocht te
gaan. Te moe om nog iets te
ondernemen. Slapen en uitrusten, dat is
wat ik nog kan. Om morgen klaar te
zijn. Om morgen een helder hoofd te
hebben. Want morgen begint het voor mij. Vanaf morgen stelt Peru zich open voor
mij. Ik wil klaar staan. Klaar staan om alles op te nemen.
Volgende aflevering (dag 2) op
maandag 15/12.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten