Beste Hans,
Laat mij maar meteen met de deur in huis vallen. Ik ben fan van Dimitri Verhulst. Nu weet ik wel dat het in literaire kringen
not done is hoog op te lopen met een auteur.
Laat staan, een fan te zijn.
Auteurs hebben geen fans.
Hoogstens hebben zij critici.
Critici, die hen gunstig of ongunstig gestemd zijn. En ja, lezers hebben zij ook. Veel of weinig, dat hangt van vele factoren
af. Maar fans? Neen, dat hebben zij niet. Laat het mij anders zeggen, zij zullen het
niet toegeven. Zij zullen het
afwimpelen. Afwijzen als iets
minderwaardigs. Dat het wel bestaat in
rockkringen, dat zullen die auteurs erkennen.
Maar groupies en fans in het literaire milieu, daar houden die auteurs
zich ver van.
Ik ben een fan van Dimitri Verhulst.
Zijn boeken hebben mij tot dat statuut gebracht. Vele werken heb ik gelezen. Telkenmale was ik onder de indruk. De Laatkomer heb ik nog niet gelezen. Het boek staat wel in mijn boekenkast. Te wachten.
Op zijn leesbeurt. Maar die beurt
heb ik nog even uitgesteld. Tot na uw
voorstelling. Om te vermijden dat ik mij
tot die ene dooddoener zou moeten beperken: het boek is beter. Ik wou uw voorstelling geen deel laten
uitmaken van een vergelijking. Een
vergelijking met het boek. Dat afwegen
wou ik vermijden. Ik wou uw voorstelling
los van het boek beoordelen. Op zijn
eigen merites.
Gisterenavond zat ik dan in de schouwburg van het NTG. Enkel de naam van Dimitri Verhulst had mij
een kaartje doen kopen. Dat was de
Unique Selling Proposition. Het USP van
de voorstelling. Ik heb marketing
gestudeerd. Heel af en toe wil ik mijn
stukken wel eens doorspekken met termen uit dat wereldje. Zoals nu.
Vergeef mij dit foutje.
Uw gezelschap was mij onbekend.
Nooit voorheen had ik het Noord Nederlands Toneel aan het werk
gezien. Maar dat mag geen hinderpaal
zijn. Dat mag geen reden zijn om thuis
te blijven. Nieuwsgierigheid is een
aangename drijfveer in het leven van een mens.
Die nieuwsgierigheid dreef ook mij vooruit. Naar De Laatkomer.
Uw personage veinst dementie.
Om zo te ontvluchten aan zijn tirannieke vrouw. De liefde is op. Volledig op.
Enkel de vlucht naar het bejaardentehuis kan een oplossing brengen. Toch in de ogen van uw personage. Daarom werkt hij dit duivelse plan uit. Vergezocht maar uw personage is de wanhoop
nabij. In die wanhoop kan een mens al eens
vreemde dingen denken. Rare dingen doen.
Ik heb de voorstelling gezien.
Ik blijf achter met een aantal vragen.
Niet over de eigenlijke voorstelling zelf. Want laat mij duidelijk zijn, ik heb genoten
van uw prestatie. U speelde op een
hoogstaand niveau. U schitterde. Daarover heb ik niet de minste
opmerking. Integendeel, ik wil u zelfs
feliciteren. Mijn vragen betreffen de
keuzes van uw personage.
Waarom kiezen voor een verbanning naar een bejaardentehuis? Meer dan
wachten op een snel naderende dood wordt er niet gedaan in dat tehuis. Zangstonden, verjaardagsfeestjes of andere
vermakelijkheden moeten de aandacht daarvan even wegleiden. Maar echt vrolijk wordt men toch niet in dat
tehuis. In dat wachthuis van de
dood. U zelf verbannen naar een
dergelijk oord, dat lijkt mij toch wel bijzonder drastisch. Die vaststelling brengt mij tot een andere
vraag. Waarom niet gewoon weggaan bij
Monique, zijn vrouw? Een echtscheiding, dat lijkt mij toch eenvoudiger. Uw personage heeft de moed verloren. Hij laat alles over zich gaan. Ooit moet hij beslist hebben niet meer te
reageren. Op niks. Stilzwijgen wordt lafheid. Uw personage vlucht voor zijn eigen
verantwoordelijkheid. Enkel in dat dwaze
plan lijkt hij de oplossing te vinden.
Kan het nog triester?
Hoe kan liefde zo ontaarden? Is er wel sprake van liefde? Was het
huwelijk met Monique een vlucht? Een troostprijs? Omdat hij zijn eerste en
echte liefde kwijt is geraakt. Heeft uw
personage zich, uit angst alleen achter te blijven, in de armen gegooid van
Monique? Al die vragen durft uw personage zich niet te stellen. De antwoorden op die toch wel terechte vragen
gaat hij uit de weg. Te
confronterend. Want uiteindelijk zal hij
dan ook een antwoord moeten geven op de schuldvraag. Die schuld is gedeeld. Niet alles is de schuld van Monique. Het is goed in eigen hert te kijken, nog even
voor het slapengaan. Dat zelfonderzoek
had die zelfgekozen vlucht naar het verbanningsoord kunnen voorkomen. Als uw personage de juiste antwoorden had
gevonden.
Vele vragen blijven in mijn hoofd hangen. Ik heb nog niet alle antwoorden. Eén ding heb ik wel al geleerd. Eén ding heeft dat verhaal mij wel in de oren
gefluisterd. Leef je leven. Ten volle.
Voor de volle honderd procent.
Neem je leven in eigen handen.
Neem de juiste beslissingen. Ook
harde en moeilijke. Ontvlucht uw verantwoordelijkheid
niet. Het leven gaat te snel. Het leven is te mooi. Te mooi om zomaar wat aan te modderen. Het leven verdient geen lafheid. Moed, dat is wat het leven vraagt.
En oh ja, nog één enkel kleinigheidje.
Ik blijf weg uit een bejaardentehuis.
Ook dat heb ik geleerd. Een ander
levenseinde wens ik mij toe. Dat hoop ik
ten zeerste. Maar in hoeverre heb ik dit
zelf in de hand? Een verontrustende gedachte.
Ik dank u voor een fijne avond.
Een humoristische avond. Maar ook
een zware avond.
Met vriendelijke groeten.
Filmpje:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten