Mijn reisverhaal Peru en Bolivia. Dag 4: Ica - Nazca.

Alweer de bus op.  Geen lange rit deze keer.  Enkel drie uurtjes rijden.  Ik zou slapen kunnen overwegen.  Maar ik doe het niet.  Altijd valt er wel iets te zien.  Ik hou mijn ogen open.  Duw de slaap ver voor mij uit.

 

In het straatbeeld zie ik vele affiches hangen.  De regionale verkiezingen zijn net voorbij.  Het volk heeft gesproken.  In een poging datzelfde volk te overtuigen prees één van de kandidaten zich op een toch wel aparte manier aan.  In een slogan beweerde hij meer te zijn dan een politieker.  Hij was een techneut.  Het leek wel alsof die kandidaat besefte dat mensen geen heil meer verwachten van politici.  Dat mensen beseffen dat politici niet meer de oplossingen aanreiken.  Met zijn slogan leek hij zichzelf buiten dat aangebrande wereldje van politici te plaatsen.  Hij was niet zozeer een politicus.  Meer nog was hij een techneut.  Met die zelfverbanning uit het politieke wereldje hoopte hij de mensen te overtuigen.  Populisme? Misschien vallen er wel parallellen te trekken met ons landje.  Schimpen op beroepspolitici maar toch zelf om de gunst van de kiezers dingen.  

 

Net als in België kent Peru stemplicht.  Wie niet gaat stemmen wordt beboet.  Dat is dan weer een verschil met België.  In Peru wordt verzaken aan de stemplicht gesanctioneerd.  Uitgeschreven boetes moeten betaald worden.  Niet betaalde boetes blijven openstaan.  Worden niet kwijtgescholden.  Alles wordt netjes bijgehouden.  Iemand die niet gaan stemmen is en na een tijdje een document nodig heeft van de overheid, zal vooraf gevraagd worden de openstaande boete te betalen.  In dit land komt boontje nog om zijn loontje.

 

In Peru is er behoorlijk wat analfabetisme.  Tien tot twintig procent van de Peruaanse bevolking zou niet kunnen lezen of schrijven.  Toch wordt alles in het werk gesteld om ook die kiezers te overtuigen voor deze of gene partij te stemmen.  Dat gebeurt op een toch wel spitsvondige manier.  Op muren worden de logo’s van de politieke partijen geschilderd.  Bovenop die logo’s wordt een zwart kruis geschilderd.  Om op die manier aan analfabeten duidelijk te maken welk logo zij in het stemhokje moeten aanvinken.  Toch stel ik mij die ene vraag.  Kiezen die analfabeten dan voor het mooiste logo? Want hoe weten zij welke standpunten die verschillende partijen vertegenwoordigen.  Op welke manier kunnen zij informatie vergaren betreffende het partijprogramma.  Of doet dat alles er niet toe? Zijn verkiezingen voor hen slechts een populariteitspoll waarbij hun stem naar de meest populaire en/of sympathieke gaat? Op eenzelfde wijze, waarop in België vele kiezers hun politieke voorkeur bepalen.

 

Ik ben niet naar Peru gekomen voor zware politieke debatten.  Ik wil helemaal geen heftige discussies voeren over de best mogelijke vorm van democratie.  Dat alles wil ik niet.  Ik ben toerist.  Toeristen zijn op reis.  Op vakantie.  Dan wordt die grote wereld voor heel even buitengesloten.  Het nieuws wordt even aan de kant gezet.  Samen met alle dingen, die voor enige animositeit kunnen zorgen.  Dingen, die al te grote opwinding kunnen veroorzaken.  Want die dingen leiden al te veel af.

 

Intussen zijn wij aan die fameuze lijnen aangekomen.  De Nazcalijnen.  Die eisen nu ons volle aandacht.  Wij kunnen kiezen.  Op twee manieren kunnen wij de wereldberoemde lijnen zien.  Vanuit het vliegtuig of vanop een uitkijkplatform.  Vanuit het vliegtuigen krijgen wij een totaaloverzicht.  Of toch bijna.  Want een oppervlakte van driehonderd vijftig kilometer overvliegen op een half uurtje is onmogelijk.  Maar vanuit het vliegtuig kan u neerkijken op de walvis, de kolibrie, de aap, de spin, … Vanop het platform moet men zich tevreden stellen met slechts twee figuren, de hand en de boom.  Ik laat het vliegtuig voor wat het is.  Een half uurtje schommelen in een te krap bemeten vliegtuigje zou nefast zijn voor mijn maaginhoud.  Ik wil gezond en wel de dag doorkomen.  Geen vliegtuig voor mij.

 

Nazcalijnen: de boom

 

Ik vat post op het uitkijkplatform aan de Panamericana.  Langs die snelweg liet Maria Reiche een mirador installeren om passerende toeristen de mogelijkheid te bieden enkele tekeningen te zien.  Ik neem haar uitnodiging aan.  Vanop het platform kijk ik uit op twee toch wel bijzondere tekeningen.  Wat is de betekenis van die lijnen? Maria Reiche heeft haar hele leven gewijd aan de studie van deze lijnen maar kan geen sluitende theorie hierover uitschrijven.  Vele vragen blijven onbeantwoord.  Er worden veel oplossingen aangedragen.  Van plausibel tot knotsgek.

 

Sommigen beweerden dat buitenaardse wezens de lijnen hadden aangebracht.  Als landingsplaatsen voor hun ruimteschepen.  In Peru zijn die extra terrestrials bijzonder populair en komen deze steeds bovendrijven als moet gezocht worden naar een verklaring voor een of ander fenomeen.  Anderen menen dat de Nazca’s over heteluchtballons moesten beschikken om vanuit die ballons het totaaloverzicht te behouden over het ontwerpen van die lijnen.  Maar dan zouden de gebroeders Montgolfier niet meer de eerste zijn.  Dan zouden zij hun uitvinding verliezen en zouden zij plots verworden tot goedkope na-apers.  

 

Maria Reiche houdt het eenvoudiger.  Vanaf speciaal geconstrueerde hoge installaties zouden de Nazca’s hun werk overschouwen.  Ook haar conclusie dat deze lijnen deel uitmaakten van een astronomische kalender lijkt algemeen aanvaard te worden.  Dat neemt niet weg dat nu nog steeds nieuwe verklaringen worden aangedragen.  Het wetenschappelijk onderzoek is nog niet af.  Verdere studies moeten nieuwe antwoorden brengen.

 

Wij rijden door naar het hotel.  De grotere avonturiers uit onze groep worden naar het vliegveld van Nazca gebracht.  Zij gaan de lucht in.  Wij blijven op de grond.  In het hotel, aan de grond, bij het zwembad.  Wij zijn toe aan rust.  Nog maar aan de vierde dag van onze reis en toch al nood aan rust.  Het gaat hard.  Het gaat snel.  Dan is rust de aangewezen en juiste medicatie.  Wij volgen dat doktersbevel strikt op.  Lui in de zetel hangen wij.  Praten en leuteren.  Over ernstige dingen.  Over minder ernstige dingen.  

 

In onze gesprekken worden wij gestoord door de huisdieren van het hotel.  Laat het mij anders zeggen, onze aandacht wordt afgeleid door die gedomesticeerde beestjes.  Huisdieren? U denkt aan een hond.  Of een kat.  Of een fret.  Of een hamster.  U denkt verkeerd.  In de tuin van het hotel lopen een lama en een vicuña.  Een lama ken ik.  Uit het stripalbum De Zonnetempel van Kuifje.  Ik herinner dat plaatje waarbij kapitein Haddock recht in het gezicht gespuwd wordt door een lama.  Dat gebeurt niet enkel in stripverhalen.  Dat mogen wij ervaren.  Wanneer de lama meent voldoende gejend te zijn door ons, horen wij die lama sappen uit de voormaag naar boven halen.  De oren gaan plat liggen, de lama kiest zijn slachtoffer, het opgehaalde brouwsel wordt krachtig uitgespuwd.  De lama mist doel maar wij zijn getuige van dat toch wel bijzondere fenomeen.

 

De Zonnetempel

 

Van een vicuña had ik nog nooit gehoord.  Het behoort tot de familie van de kameelachtigen (net zoals de lama en de alpaca) en binnen die familie is de vicuña de kleinste.  In het verdere reisverhaal zal ik nog terugkomen op deze uiterst charmante en lieve beestjes.  Ik hoef nog niet meteen alles prijs te geven.  Met mondjesmaat.  Heel zachtjes de nieuwsgierigheid prikkelen, dat is de opdracht.  Enkel dat kan de lezer alert houden.  Dat meen ik toch.  Dat hoop ik toch.

 

Vicuña

 

De rustige dag doet ons goed.  Wij laden de batterijen op.  Voor de volgende dag.  Voor de volgende weken.  Met een bijna leeg hoofd gaan wij slapen.  Enkel de lijnen hebben onze fantasie geprikkeld.  Aan het zwembad heb ik voldoende tijd gehad een eigen verklaring voor die lijnen in elkaar te boksen.  Een verklaring, die mijn naam voor eeuwig zou vestigen in het wetenschappelijke wereldje.  Een verklaring, waarmee ik kans zou maken op een Nobelprijs.  Het is mij niet gelukt.  Zelfs in mijn diepste dromen deze nacht lukt het mij niet.  Jammer.

Volgende aflevering (dag 5) op maandag 29/12.