Beste Mathias,
Beste medespelers,
Beste medespelers,
Ik moest kijken. Ik kon niet
anders. In de media werd uw nieuwe reeks
‘Marsman’ bedolven onder de kritiek.
Goede kritiek, laat daarover geen misverstand bestaan. De eerste aflevering was nog niet op
televisie uitgezonden maar toch kon ik in kranten al lezen dat uw reeks
aanspraak kon maken op die felbegeerde titel van beste reeks in dit nauwelijks
begonnen jaar. Zoals ik al zei, ik moest
kijken. U zou kunnen opwerpen dat ik de
vrije keuze heb. Niks moet, alles
mag. Ik ben inderdaad een vrij mens maar
mijn vrijheid wordt vaak aangevreten door een te hoge mate aan
nieuwsgierigheid.
Het hoofdpersonage krijgt het zwaar te verduren in die eerste
aflevering. Bijzonder zwaar. Enkele weken terug is zijn moeder
gestorven. Hij verliest zijn job. Dezelfde dag nog verlaat zijn vrouw hem. Alle goede dingen bestaan uit drie. Dat wordt wel eens gezegd. Maar slechte dingen lijken uit vier te
bestaan. Want ondanks alle kommer en
kwel besluit hij zelf op te stappen en zijn bandje ‘De Mannen van Mars’ te
verlaten. Al die tegenslag is te veel
voor één mens. Al die tegenslag zou
kunnen volstaan om die televisie uit te schakelen. De wereld is klote. Dat lezen wij in de krant. Dat zien wij op Het Journaal. Bij ontspanning nog eens met de neus in een
portie miserie geduwd worden, het kan al eens te veel van het goede zijn. Wegzappen zou dus een logische reactie kunnen
zijn. Omwille van lijfsbehoud. Of zielsbehoud. Of om het behoud van beide want lijf en ziel
zijn toch onlosmakelijk en onafscheidelijk, niet?
Een eerste aflevering mag geen waardemeter zijn. Vaak is het bedoeld als een eerste
kennismaking. Een kennismaking waarin de
verschillende personages aan de kijker worden voorgesteld. Alles blijft een beetje oppervlakkig in die
eerste aflevering. Voorzichtig worden de
contouren van het grote verhaal geschetst.
Die inleiding is noodzakelijk om de kijker op sleeptouw te nemen en te
verleiden tot het trouw volgen van de verdere afleveringen. Een reeks verdient dus een tweede aflevering om
beoordeeld te worden.
Die tweede aflevering heb ik niet nodig. Ik kruip nu al in de pen. Om u nu al te feliciteren. Dat kan voorbarig zijn. Want heel misschien zakt uw reeks bij de
volgende afleveringen als een pudding ineen.
Ik wens het u niet toe. Bovendien
durf ik te vermoeden dat het ook niet zal gebeuren. Uw reeks is te warm. Te gezellig.
Kommer en kwel verbinden met warmte en gezelligheid. Lijkt dit geen contradictio in terminis?
Neen, helemaal niet. Toch niet in deze
serie. Alles wordt in de balans
gelegd. Er wordt gewikt en gewogen. Het hoofdpersonage stuntelt en
incasseert. Maar hij heeft voldoende
vluchtheuvels om te schuilen. Hij heeft
zijn dochter. Zijn broer. Hij heeft zijn vrienden. Jawel, hij heeft zelfs zijn dode moeder. Afstandelijk en streng lijkt zij maar wat hij
in het dagelijkse leven niet kan, lijkt hij wel te kunnen tegen zijn moeder:
praten. Op al die vluchtheuvels
schittert die warme gezelligheid. Op al
die vluchtheuvels breekt die noodzakelijke lichtheid door. Dus, jawel, er kan en mag al eens gelachen
worden.
In tegenstelling tot alle kranten heb ik het in al het voorgaande nog
niet gehad over de broer van het hoofdpersonage, Rudy. Ik heb het nog niet gehad over de autistische
broer. Maar dat doe ik bewust. Zoals u doet in de serie, wil ook ik niet
louter focussen op dat ene. De broer is
één van de personages en toevallig heeft die broer autisme. Hij maakt een natuurlijk deel uit van de
reeks. In niets lijkt hij een
curiositeit. Hij schittert naast en
tussen de andere personages. Hij wordt
er niet uitgelicht. Neen, zijn verhaal
wordt verteld samen met het verhaal van de anderen. Eén geheel, één verhaal.
Ik heb gekeken. Met veel
plezier. Nu al weet ik dat wij voor
enkele weken een vaste afspraak hebben.
Een afspraak voor het televisiescherm.
Want ik wil weten hoe het verder gaat.
Meer nog wil ik weten hoe ‘De Mannen van Mars’ klinken. Jawel, ik ben nieuwsgierig. Voor enkele weken zullen de sociale babbels
na de conditietraining op dinsdagavond bewust ingekort worden. Want ik wil naar huis. Naar dat televisiescherm. Naar Nico.
Naar Rudy. Ik wil zien en
kijken. Ik wil voelen. Tot volgende dinsdag, dus.
Met vriendelijke groeten.
Een gouden tip:
U hebt de eerste aflevering gemist.
Omdat u dacht dat deze reeks helemaal niks voor u was. Maar na het lezen van bovenstaande denkt u
iets gemist te hebben. U vreest een niet
meer te herstellen, sociale handicap opgelopen te hebben. Omdat u niet kan meepraten. Omdat u niet weet wie Nico is. Wie Rudy is.
Wie De Mannen van Mars zijn. U
zit in zak en as. U slaat u voor het
hoofd. U maakt uzelf verwijten. Omwille van die verdomde
vooringenomenheid. Dat alles zou
kunnen. Ik kan u begrijpen. Omwille van dat begrip wil ik u die oplossing
meegeven. Op maandag 31 maart om 22.35
uur zendt Eén de eerste aflevering heruit.
U krijgt een herkansing. Grijp
die kans. Aarzel niet. Het zal uw sociale leven ten goede komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten