Afscheid van een vriend. Brief aan Toots.

Beste Toots,

 

U zal het heel misschien niet weten maar ik was op uw verjaardagsfeestje ter gelegenheid van uw negentigste verjaardag.  Voor dat feestje kwam u naar de Gentse Bijloke.  Een uitgelezen kans, zo meende ik.  Tot die dag had ik u nog nooit live aan het werk gezien.  Een foutje dat moest rechtgezet worden.  Ik kocht een kaartje.  

 

Een liefhebber van jazz durf ik mij niet te noemen.  Ik heb geen aversie tegen dit genre.  Dat gebrek aan liefhebben durf ik te wijten aan tijdsgebrek.  Muziek biedt een al te uitgebreide waaier aan diverse stijlen.  Specialisatie dringt zich op.  Rock werd en is mijn wereldje.  Wat daarbuiten valt, sla ik nauwelijks op.  U ziet, een muzikale uomo universale kan u mij nauwelijks noemen.  Toch bleef ik niet blind.  Toch bleef ik niet doof.  Ik was mij bewust van uw naam.  U was een begrip in het jazzwereldje.  Die status had u stapsgewijs opgebouwd.  Terwijl ik mij verdiepte in nieuwkomers en teruggreep naar grootheden in de rockwereld, volgde ik uw voortgang.  Maar uw muziek bleef mij onbekend.  Jawel, specialisatie kan een vloek zijn.

 

Die dag in 2012 ging ik naar De Bijloke.  Ik was een beetje zenuwachtig.  Ik was een leek.  Ik was bang ontmaskerd te worden in die incrowd.  Ik zou begluurd worden.  Ogen vol argwaan zouden mij aankijken.  Maar dat gebeurde niet.  Ik was niet die vreemde eend in de bijt.  Ik was net als alle anderen een nieuwsgierige en geïnteresseerde liefhebber van goede muziek.  Want dat was ook iets wat ik intussen had geleerd, u bracht goede muziek.  U was een entertainer.

 

Ik ruilde mijn ticket voor een zitje.  Ging zitten.  Net niet vooraan.  Een zekere terughoudendheid dwong mij toch niet al te prominent aanwezig te zijn.  U kwam op.  Begeleid door één van uw muzikanten.  Wat toen gebeurde, heb ik u nog niet verteld.  Het spelplezier spatte van het podium.  Onmiddellijk.  In de ogen van de muzikanten zag ik liefde en genegenheid.  Liefde voor de muziek.  Genegenheid voor de man, Toots.  Iedereen zette elkaar aan tot nog beter presteren.  Eenieder werd uitgedaagd om zo te komen tot de beste performance.  

 

De muziek? Heerlijk.  Ik werd ondergedompeld in een mij voorheen onbekende wereld.  Ik liet mij meedrijven en meenemen op een muzikale reis.  Ik leunde achterover, zakte lichtjes onderuit.  Ik zag u.  Ik hoorde u.  Ik genoot.  Van mij gleed alle voorbehoud.  In mij groeide het besef en het verlangen uitstapjes te maken naar andere muzikale stijlen en werelden.

 

U deed mij stralen.  U deed mij glimlachen.  Wat u uitstraalt is bijna uniek te noemen.  U bent een grootheid maar uw houding en taal relativeert continu die verworven en bevochten status.  Op het podium zie ik die Brusselse ket.  Dat jonge ventje.  Op het podium zie ik die wijze wereldburger.  Die oudere man.  U geniet van uw leventje en in dat genieten verenigt u die beide rollen.  Dat te mogen zien, durf ik bijna een voorrecht te noemen.

 

Eergisteren liet u weten op pensioen te gaan.  Ik heb begrip voor uw besluit.  Toch betreur ik tezelfdertijd dat besluit.  Omdat ik besef dat nog zo vele mensen datgene zullen missen wat ik ooit hebben mogen ervaren op uw verjaardagsfeestje in de Gentse Bijloke.  Maar ik heb u nog kunnen zien.  Op het nippertje, dat wel.  Die herinnering koester ik nu nog meer.  Dat concert draag ik nu nog meer in mijn hart.

 

Toots, ik wens u het allerbeste.  Maar bovenal wens ik u te danken.  Want dat laatste had ik nog niet gedaan.

 

Met vriendelijke groeten.

Clip:
Toots Thielemans – Smile.