Beste Isabelle,
Wij hadden verwachtingen. Wij
hadden uw vorige voorstelling gezien. Nu
stonden wij in de Gentse Capitole voor uw nieuwste creatie: Red, Yellow &
Blue. Dat verwachtingspatroon creëerde
een zekere nerveuze spanning bij ons.
Jawel, niet enkel uw dansers moeten het gevecht aangaan met de zenuwen. Ook wij hadden die ‘track’. Want in die nerveuze spanning kwam steeds
weer die ene vraag opborrelen: zou Isabelle Beernaert nog beter kunnen? Nog
beter dan de vorige keer. Zo is het
altijd weer. Het vorige zet de
standaard. Het nieuwe moet over die
voorheen gestelde standaard getild worden.
Niet aarzelend. Wel met volle
overtuiging. Gebeurt dat niet, volgt
teleurstelling. U zou ons niet
teleurstellen. In die onzekere
veronderstelling schuilde onze nervositeit.
In die onzekere veronderstelling schuilde onze spanning. Bij het publiek heerst het verlangen niet
teleurgesteld te worden. Bij u en uw dansers
heerst het verlangen niet teleur te stellen.
Een klein maar toch belangrijk verschil.
U begon met een knaller. Alsof
u ons onmiddellijk bij de les wilde.
Geen zachte inleiding. Geen
voorzichtige aanpassing. Neen, niks van
dat alles. Een slag in het gezicht. Een stomp in de maag. Dat was wat wij eerst mochten ontvangen. Geen dansers op het podium. Dat moest even wachten. Vooraf een korte projectie over de toestand
van de wereld. Geen vrolijke prent. Oorlogen, rampen, aanslagen, crisissen. Alles werd flitsend en in een strak tempo
opgelijst. U had onze aandacht. Nu kon u aan het werk.
Dat pessimistische wereldbeeld uit de intro wordt doorgetrokken in uw
voorstelling. Het donkere, het zwarte
overheerst. Weinig vrolijkheid. De liefde hapert. Diezelfde liefde stottert. Uw liefde verenigt niet. Neen, zij scheidt en slaat. Elkeen probeert maar telkens weer draait het
op een teleurstelling uit. Een spel van
aantrekken en afstoten volgt. Ondanks dat
afstoten blijft de mens proberen. De
mens is een raar beestje. Ondanks alle
tegenslagen en ontgoochelingen blijft de mens zoeken. Ervan overtuigd ooit dat ultieme geluk te
vinden. Dat ultieme geluk bestaat. Zelfs u gelooft dat. Want heel af en toe flitst helder licht op
het podium. Heel soms wordt het donker
uitgevaagd. Heel soms schuiven heldere,
hoopgevende kleuren doorheen het duister.
Het volharden loont. Het geloof
in de liefde overwint. Optimisme haalt
het steeds op pessimisme. Niet altijd
onmiddellijk. Soms moet er gevochten
worden. Soms moet er gestreden
worden. Maar aan het eind van elk
verhaal winnen de positieve krachten.
Dat wordt onderstreept in de felle, heldere finale. Weg is het donker, licht overheerst.
Een rollercoaster van emoties.
Ik weet het, deze uitdrukking wordt al te vaak en al te gemakkelijk
gebruikt. In allerlei situaties. Maar vorige vrijdagavond stapte ik op die
rollercoaster. Ik werd heen en weer
geslingerd. U was baas over het
stuur. U was de chauffeur. U besliste welke richting de emoties
uitgingen. In een ballet van
uitersten. Van ingetogen intens tot wild
explosief. Op het puntje van mijn stoel
gezeten voelde ik de pijn. Voelde ik het
plezier. Anderhalf uur zag ik een
aangrijpend schouwspel. Een schouwspel
met een optimistische, hoopgevende finale.
U leest mijn brief. U leest
mijn interpretatie. U knippert met de
ogen. Want heel misschien leest u een
andere interpretatie van het door u gebrachte verhaal. Heel misschien lees ik een ander verhaal in
de bewegingen van uw dansers. Dat zou
best kunnen. Maar misschien is dansen
multi-interpretabel. Heel misschien is
er niet één juiste vertaling. In mijn
persoonlijke vertaling van uw creatie heb ik kunnen reizen. In die persoonlijke vertaling heb ik mijn
wereldje heel even buitengesloten. Dat
is uw verdienste.
U hebt meer dan bevestigd. U
hebt meer gedaan dan enkel de verwachtingen ingelost. U hebt ons weggeblazen. Vrijdagavond was een pareltje. Een pareltje van vakmanschap. Een pareltje van speelplezier. Een pareltje van intensiteit. Na anderhalf uur was ik stil. Heel stil.
Het duurde even alvorens ik uit uw gecreëerde wereld kon stappen. Ik wou nog eventjes in dat wereldje
vertoeven. Dat wereldje waarin ik heftig
ontroerd werd. Ontroering is een mooi en
eerlijk gevoel. U hebt mij dat
geschonken. Samen met uw dansers.
Het leven is heerlijk. Het
leven is mooi. Maar dat leventje moet
bevochten worden. Dat leventje krijgen
wij niet zomaar. Met nog meer plezier
zal ik voor dat leventje vechten. Elke
dag.
Isabelle, van harte bedankt.
Met vriendelijke groeten.
Link:
Isabelle Beernaert.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten