Beste René,
Twee weken terug had ik een zware taak op mij genomen. Ik moest een restaurant reserveren voor de
voorbije zondag. Een tafeltje voor tien
personen. Ik hoor u met de wenkbrauwen
fronsen. Ik hoor u niet begrijpend
denken. Een restaurant in Gent, dat moet
toch niet zo moeilijk zijn. Dat dacht ik
ook. De keuze lijkt bijna
onbeperkt. Honderden mogelijkheden. Daaruit eentje pikken, dat moest toch wel
vlotjes gaan. Het kan al eens anders
uitpakken. De realiteit kan al eens
verschillen van wat wij in gedachten hadden.
Het werd een moeilijke zoektocht.
Vele telefoontjes eindigden met die weinig bemoedigende woorden ‘jammer,
maar helaas’. Op verschillende adresjes
kreeg ik de deur op mijn neus. Volzet,
dat was het excuus. Een gevolg van de
nieuwjaarsreceptie, dat was wat mij werd verteld. Velen waren net als ons van plan een culinair
vervolg te breien aan de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie, aangeboden door Stad Gent.
De sterrenrestaurants sloten wij al bij voorbaat uit. Nochtans telt Gent er een paar. Vrijmoed en Jan Van den Bon werden als
ongeschikt van de hand gewezen.
Ongeschikt omwille van het te strenge karakter. Om dezelfde redenen kregen de eethuizen van
onze Flemish Foodies (J.E.F., De Vitrine en Het Publiek) een rode kaart. Wij wilden het wat losser. Want wij weten wat een nieuwjaarsreceptie met
een mens kan doen. Wij zijn
ervaringsdeskundigen. Een receptie maakt
de tongen los. Maakt ons een beetje
minder geremd. Maakt ons
uitbundiger. Dat weten wij. Dat beseffen wij. Die kennis deed ons zoeken naar een
eenvoudiger adresje.
Bijna had ik het opgegeven. Na
bijna tien vergeefse telefoontjes was ik het beu. Net op dat moment kwam ik uit bij u. Café René, dat adresje wou ik nog even
proberen. Zoals altijd is de laatste
keer altijd de beste keer. Ik had
gezocht en ik had gevonden. Eindelijk!
Mijn bloed, zweet en tranen hadden dan toch iets opgeleverd. Fier kon ik aan mijn vrienden melden dat ik
een eethuisje had gevonden.
U had bij reservatie één voorwaarde gesteld. Vóór half twee dienden wij ons aan te
melden. De keuken sloot om twee uur. Een begrijpbare deadline dus. Bovendien stond ik in een zwakke
positie. Ik aanvaardde. Tot één uur op de receptie, om half twee in
het restaurant, dat moest haalbaar zijn.
Dat leken wij wel te kunnen halen.
Gisteren was het dan zo ver.
Wij traden Café René binnen.
Netjes op tijd. Jawel, ik had
mijn vrienden in de hand. Honger en zin
maakten hen volgzaam. Gezellig, dat was
wat ons onmiddellijk opviel.
Gezelligheid was wat wij nodig hadden.
Want wij wilden aan het gezellige karakter op het Sint-Baafsplein een
vervolg breien. Wij werden naar boven
gestuurd. Dat was geen straf. Dat was geen voorzorgsmaatregel om de rest
van het restaurant te beschermen tegen een al te luidruchtige bende. Neen, die bovenverdieping maakt integraal en
gezellig deel uit van de rest. Wij keken
uit op de bar en de andere tafeltjes op het gelijkvloers. Wij werden dus niet in quarantaine geplaatst.
De kaart was eenvoudig. Dat is
geen verwijt. Dat is een
vaststelling. In die eenvoud schuilt
tevens ook de moeilijkheid. Want de
klant wordt niet afgeleid. Hij wordt
niet afgeleid door nauwelijks gekende ingrediënten. Hij wordt niet afgeleid door onverwachte en
verrassende dressings. Hij wordt niet in
de war gebracht door alles verhullende omschrijvingen van de gerechten, waarbij
een woordenboek vaak een hulpmiddel kan zijn.
Niks van dat alles. De recepten
zijn gekend. Dat maakt de klant
kritischer. Die klant is op gekend
terrein. Hij kan vergelijken.
Ik koos voor een steak. Met
champignonsaus. Met frietjes. Zoals ik al zei, vrij eenvoudig. Wat ik nog niet zei, is dat dit gerechtje
meer dan geslaagd was. Dit was heerlijk
lekker. Dit was smaakvol genieten. De steak was gebakken zoals ik gevraagd
had. Perfect saignant. Enkel in de kern nog bloedend. De frietjes waren zoals frietjes horen te
zijn. Knapperig. Dit was eenvoud in zijn puurste vorm. In zijn lekkerste vorm.
Als uitsmijter koos ik nog voor een crème brûlée. Dit had ik nog nooit op die manier gegeten. Dit was uitzonderlijk smakelijk. Hier had uw keuken geen enkele verdienste
aan. U was hierover open en
eerlijk. De nagerechten werden geleverd
door Julie’s House, een gebakshuisje in Gent.
Ondanks een gebrek aan eigen inbreng bij deze nagerechten, mag u toch
ook een pluim op uw hoed steken. Want u
weet uw leveranciers uit te kiezen. Uw
zorg om kwaliteit wordt aangehouden in de keuze van de nagerechten. Die zorg om een constante is uw streven. Dat siert u.
Dat lekkere nagerecht wens ik dan ook deels op uw rekening te schrijven.
De nieuwjaarsreceptie was een voltreffer. Met een fantastische afsluiter in Café
René. Onze zondag was meer dan
geslaagd. Met dank aan de vele
Gentenaars op de receptie. Met dank aan
René.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten