Beste Alexandria,
True crime. Het schijnt een
apart genre te zijn binnen de literatuur.
Ik had er mij nog niet aan gewaagd.
Ik bleef er van weg. In mijn
boekenkast staat al jarenlang In Koelen Bloede van Truman Capote. Ik ben er nog niet aan begonnen. Een verklaring hiervoor kan ik niet
geven. Verder dan deze vaststelling kom
ik niet. Aan deze situatie zou weinig
veranderen. Dat dacht ik niet. True crime leek niet aan mij besteed. Tot ik begon aan uw boek. Tot ik uw boek las. Met het lezen van uw nieuwste boek brokkelde
mijn niet te verklaren vooringenomenheid tegenover true crime af. U was de sloophamer.
U schrijft over één moordzaak.
Die moordzaak is geen fictie. Is
niet voortgesproten uit uw fantasie. Non-fictie, dat is het. Uitgebreid documenteert u deze ene
moordzaak. Als lezer volgen wij de
verschillende stappen. De moord. De zoektocht.
Het dreggen. De
verslaggeving. De begrafenis. De autopsie.
De verhoren. De arrestatie. De bekentenis. De processen.
De rechtbankverslagen. U vertelt
wie de dader is. De familie van de
dader. U vertelt wie het slachtoffer is. De familie van het slachtoffer. U vertelt wie de getuigen zijn.. De juryleden.
De rechters. De advocaten. U concentreert zich op die ene
moordzaak. Al snel wordt uw aandacht
ruimer. U focust op het grotere
verhaal. Op het volledige verhaal. Steeds meer details worden toegevoegd. De kring rondom die ene moordzaak wordt
ruimer. En interessanter.
In uw boek schrijft u dat de aanzet voor het verhaal van Ricky
Langley, de pedofiele dader, een aanzet kan zijn voor uw eigen verhaal. Uw persoonlijk verhaal. Indien u er zou in slagen het verhaal van
Ricky op te lossen, zou u heel misschien uw eigen verhaal kunnen oplossen. Want beide verhalen komen op een voor u
onverwachte wijze samen. Als stagiaire
bij een advocatenkantoor in Louisiana raakt u betrokken bij de herziening van
het proces. Bent u enkel betrokken
partij als stagiaire? Of zou het toch iets meer zijn? Om een andere reden voelt
u zich betrokken. Om een andere reden
wenst u deze zaak uit te diepen. Om een
andere reden wenst u deze zaak te begrijpen.
U ontdekt parallellen met uw eigen verleden. Met uw familieverleden. Als jong meisje werd u misbruikt door grootvader. Plots ziet u in Ricky uw grootvader
terug. En omgekeerd. In uw grootvader ziet u Ricky terug. Die dualiteit maakt alles bijzonder
intens. Bemoeilijkt alles. U moet helder denken. Onpartijdig moet u zijn. Onbevooroordeeld. Dat alles kan behoorlijk veel zijn.
In uw boek schetst u de vele paralellen. U schrijft hoe de moeder van het slachtoffer
wil geloven dat haar zoontje niet werd misbruikt. Omdat het makkelijker is om mee te
leven. Eenzelfde houding ziet u bij uw
zus. Zij was, net als u, slachtoffer van
incest maar beslist op een zekere leeftijd geen slachtoffer meer te willen
zijn. Zij schudt die slachtofferrol van
zich af. Alsof het misbruik nooit
gebeurd is. Daar hebt u het moeilijk
mee. U meent dat zich afwenden van het
verleden niet heilzaam kan zijn. Nooit
heilzaam kan zijn.
U botst op een muur van stilzwijgen.
Net als Ricky. In beide families
heerst die rotsvaste wil te vergeten. Er
hoeft niet gepraat te worden. De zaak
wordt met de mantel der liefde toegedekt.
Ricky kan zijn verhaal niet kwijt.
Hij beseft dat hij pedofiel is.
Hij worstelt met dat deel van zijn persoonlijkheid. Maar het gevecht moet hij alleen aangaan. Er zijn gesprekken met psychiaters. In de gevangenissen. Eenmaal op vrije voet staat Ricky opnieuw helemaal
alleen.
Op een avond vertelt u over uw misbruik door grootvader. U doet uw verhaal aan uw ouders. Het wordt stil. Het blijft stil. Geen troostende woorden. Niks.
Het gewone leventje gaat zijn gang.
Alsof er niks gebeurd is. Het
lijkt wel alsof het misbruik een mogelijke bedreiging is voor het succesvolle
imago van de familie. Die bedreiging
moet afgewend worden. Absoluut
stilzwijgen lijkt de oplossing te zijn.
Toch volgens uw vader en moeder.
In uw boek sluipt ook de discussie omtrent de doodstraf. Aanvankelijk was u fervent tegenstander. U twijfelde niet. Nooit.
U was tegen de doodstraf. Maar
Ricky Langley doet dat geloof wankelen.
Zet alles op losse schroeven. U
lijkt het allemaal niet meer te weten.
Plots gaat u twijfelen. Jawel,
Ricky Langley verdient de doodstraf. Dat
lijkt u aanvankelijk te denken. U wil
dat Ricky sterft. Ondanks uw juridische opleiding
wil u deze man niet redden. Omwille van
Ricky wil u weg uit de juristerij. Omdat
u de misdaad als persoonlijk opvat. Aan
het eind van het boek gaat u opnieuw twijfelen.
Omdat u zich in de zaak verdiept hebt.
Omdat u het volledige verhaal kent.
U beseft dat het moeilijk is om te oordelen. Dat oordeel hangt af van wanneer een verhaal
begint. Begint het verhaal bij de moord?
Of gaat het verhaal verder terug? Naar de jeugdjaren van de dader? Naar het auto-ongeval
waarin de dader zijn broertje en zusje verliest? Dat zoeken naar het eigenlijke
begin van een verhaal bemoeilijkt het oordeel en de te bepalen houding
tegenover de doodstraf. Het wordt
moeilijker wanneer de dader ook mens wordt.
De zienswijze hangt af van wie je bent en van het leven dat je hebt gehad. Hangt ook af van wat de dader heeft
gedaan. U beseft dat een mens niet het
een of het ander kan zijn. Dat kan enkel
een verhaal. Voor een mens ligt dat
moeilijker.
Uw boek begon met één moordzaak.
Daartussen weefde u uw persoonlijke verhaal. Die cocktail maakt uw boek buitengewoon
aangrijpend. Het is bijna onmogelijk
doorheen dit boek te razen. Vaak lukt
mij dat. Thrillers kan ik in één ruk
uitlezen. Nu niet. Het lukt mij niet. Uw boek heeft mij in zijn macht. Bespeelt mijn emoties. Ik kan niet onbewogen blijven. Ik word geroerd. Ontroerd.
Tranen komen in mijn ogen als ik die enkele passages lees. Als u uw grootvader confronteert met zijn
daden. Als de moeder van het slachtoffer
Ricky ontmoet in de gevangenis. Hier kan
niemand ongevoelig blijven. Dit moet
iedereen raken. Dit boek moet iedereen
kippenvel bezorgen.
Beste Alexandria. U schreef een
mooi maar moeilijk boek. Omdat u vragen
stelt bij het daderschap. Bij het
slachtofferschap. Bij de doodstraf. Bij de noodzaak gehoord te worden. U dwingt de lezer een standpunt te
bepalen. Dat dwingt u af via uw
boek. Via uw fascinerende boek. Voor die uitzonderlijke prestatie wil ik u
danken. Nog één ding wil ik u
zeggen. Tot een volgende keer. U hebt mij nieuwsgierig gemaakt naar uw
verdere werk.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten