Beste Tom,
De wereld is om zeep. Met dat
ene liedje van Urbanus zou ik de toestand van de wereld kunnen
samenvatten. Er is weinig om vrolijk van
te worden. Pessimisme overheerst. Optimisme wordt weggezet als naïviteit. Het kan alleen maar erger worden. Dat lijkt bijna iedereen te geloven. De wereld staat in brand. Niemand lijkt die brand te kunnen blussen. Zoals ik al zei, de wereld is om zeep. Amen en uit.
Op dergelijke momenten hebben wij nood aan iemand die hoop
predikt. Wij hebben nood aan iemand die
tegen de algemene beeldvorming ingaat.
Die het overheersende wereldbeeld bijstuurt en aantoont dat een andere
marsrichting mogelijk is. U neemt die
taak op zich. Dat doet u niet
onvoorbereid. U kruipt niet zomaar op
het spreekgestoelte. U zegt niet zomaar
dat alles zal beter worden. U doet niks
van die dingen. U bent een professor
internationale politiek. Dan moet wat u
zegt onderbouwd zijn. Argumenten, dat
zijn uw wapens. Daarmee hoopt u te
overtuigen. Loze kreten zijn niet aan u
besteed. Die mijdt u in uw nieuwste
boek. Want dat is wat u deed, u schreef
een boek.
In uw boek lijkt u te beseffen welke immense taak u zich heeft
gesteld. U beseft dat het onmogelijk
lijkt om alle wereldlijke problemen te vatten in het format van één boek. Om alles tot enigszins realistische
proporties terug te brengen, hebt u zich daarom voorgenomen uw onderzoek te
beperken tot drie domeinen: terrorisme, Rusland en kernwapens. U zal aantonen dat in elk van die domeinen enig
optimisme gerechtvaardigd is. U zal
aantonen dat het anders kan. U zal
aantonen dat Urbanus het verkeerd voorhad.
Drie maal doet u dat op een identieke wijze. U ontleedt.
U analyseert. Dat is een
discipline, die vandaag in onbruik lijkt te geraken. De waan van de dag regeert het debat. Het grotere geheel wordt vergeten. Alsof dat helemaal niet nodig zou zijn. U bewijst het tegendeel. U kijkt achterom. Naar het verleden. Vaak ligt in dat verleden de kiem voor de
hedendaagse problemen. Door die kiem te
ontkennen of te negeren, blijven mogelijke oplossingen uit. Vaak wordt gezegd dat stilstaan achteruitgaan
is. Dat wordt beweerd door
marketeers. Frisse jongens in een
maatpak. Met uw analyse toont u aan dat
stilstaan net vooruitgaan is. Door het
verleden te begrijpen, kunnen wij vooruit.
Kunnen wij een oplossing vinden voor de vele problemen. Drie maal bewijst u dat een begrip van dat
verleden een oplossing kan bieden voor de door u behandelde thema’s.
Bewust zwijg ik over de oplossingen, die u in uw boek aanreikt. Want u kijkt niet enkel achterom. U blijft niet enkel stilstaan bij vandaag. U kijkt ook vooruit. In dat vooruitkijken vindt u de oplossingen. Ik wil de potentiële lezers van uw boek niet
ontmoedigen. Ik wil hen het plezier van
de ontdekking niet ontnemen. Dat plezier
ligt in het bewandelen van de door u uitgestippelde weg naar een
oplossing. Dat uitstippelen doet u in een
rustig tempo zodat de lezer heel makkelijk bij de les blijft. De lezer haakt niet af. Stapsgewijs komt u tot de essentie. Elke stap is duidelijk. Elke stap is helder. Hoogdravendheid vermijdt u. U hoedt zich belerend te zijn. U bent geen betweter. Dat bent u geenszins. Doorheen uw uiteenzetting begeleidt u de
lezer naar de conclusie van uw boek. U
houdt ons bij de hand en waakt er over niemand te verliezen onderweg.
Over de oplossingen zal ik zwijgen.
Over uw conclusies zal ik niks neerschrijven. Toch niet in deze brief. Eén ding kan ik niet verzwijgen. Omdat het zo frappant is. Terrorisme, Rusland – Poetin en kernwapens
blijken dat ene ding gemeenschappelijk te hebben. De reden waarom deze drie thema’s uitgroeiden
tot een hot topic, die de wereld in hun greep houden, is het feit dat
mensen/landen genegeerd worden.
Uitsluiting blijkt gekke dingen te doen met een mens. Daarom pleit u in uw boek voor inclusief
denken en handelen. Dat is één van de
oplossingen, die u aandraagt. Dat denken
vraagt een mentaliteitswijziging. Het
wordt tijd dat het Westen zich een spiegel voorhoudt. Dat wij niet langer het vingertje
beschuldigend uitsteken naar anderen.
Wij moeten hoogdringend de hand boven eigen hoofd houden. Dat stelt u klaar en duidelijk. Het lijkt makkelijk. Maar net in dat gemak schuilt de
moeilijkheid.
Ik las uw boek. U overtuigde
mij dat optimisme geen blijk van naïviteit hoeft te zijn. Ik klapte uw boek dicht en merkte dat het
licht wat feller ging schijnen. De
wereld werd minder donker. Ik wist dat
optimisme gerechtvaardigd was. Terecht haalt
u aan dat het gehuldigde optimisme ons niet blind mag maken. In uw boek schetst u wat er zou kunnen
gebeuren als de drie door u behandelde thema’s zouden samenkomen. Zouden samenvallen. Dat doemscenario moet ons aanzetten tot
handelen. Moet ons aanzetten de
voorgestelde oplossingen in het boek te vertalen naar de realiteit. Zonder dralen. We moeten handelen. Vanaf vandaag. Uw verhaal eindigt niet met uw boek. Uw boek is slechts een begin. Een aanzet.
Beste Tom. Ik wil u danken voor
uw boek. Voor uw uiteenzetting. Voor uw optimisme. Voor uw helderheid. Voor uw duidelijkheid. Na het lezen van uw boek wil ik mij naar de
Universiteit van Antwerpen reppen. Ik
wil mee in de schoolbanken schuiven. Ik
wil uw lessen volgen. Omdat ik besef dat
u met uw analyses een antwoord biedt op het doemdenken. Op het populistische gewauwel. U denkt na. Iets wat velen, zelfs
vooraanstaande stemmen, in deze dagen al te zeer nalaten te doen. Voor dat alles wil ik u danken.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten