The Rat Pack, gehoord op Radio 2. Brief aan Guy De Pré.

Beste Guy,

 

Zondagavond.  Ons weekendje in Nederland zat er op.  Het was voorbij.  Dat is eigen aan geplande weekendjes.  Zaterdag komen wij aan.  Zondag vertrekken wij.  Voorlopig bestaat een weekend slechts uit twee dagen.  Aan die wetmatigheid kunnen wij niet tornen.  Ik zou een pleidooi kunnen houden voor arbeidsduurvermindering.  Maar dat zou mij te ver brengen.  Het zou mij afleiden van de eigenlijke inhoud van deze brief.  Dat wil ik niet.  Ik wil bij de les blijven.  Daarom keer ik terug naar zondagavond.  Wij moesten terugkeren.  Terug naar België.  Terug naar Gent.

 

Wij keerden dus terug.  Het beloofde een moeilijke terugrit te worden.  Het was donker.  Dat is eigen aan een herfstavond.  Het winteruur is in voege.  Maar het was niet enkel dat.  Er was nog meer.  Het regende.  Het regende hard.  Die combinatie maakte het rijden tot een inspanning.  Opperste concentratie is dan noodzakelijk.  Die concentratie vraagt een zekere inspanning.  Die concentratie veroorzaakt een zekere spanning.  Bij mezelf merk ik dat ik het stuur harder omklem.  Hoe harder ik knijp, hoe harder ik geloof dat mogelijke ongevallen zullen afgewend worden.  Het bijgeloof van een autobestuurder, het zou onderwerp kunnen uitmaken van een boeiend onderzoek.

 

Bij spanning moet gezocht worden naar ontspanning.  Zouden dat communicerende vaten zijn? Ik weet het niet.  Ik ben niet zeker.  Nooit was ik een kei in natuur- en scheikundige wetmatigheden.  Eén ding wist ik wel.  Ik kende de oplossing.  Muziek.  Muziek ontspant, dat is geweten.  Dat zou zorgen voor de gezochte ontspanning.  Muziek is echter divers.  Vele stijlen.  Vele keuzes.  Ik zou keuzestress kunnen ervaren.  Toch ervaar ik dat niet.  Omdat ik weet waarheen.  Ik stem af op Radio 2.  The Rat Pack.  Ons favoriete programma voor een zondagavond.

 

Uw programma stond aan.  Het onverwachte gebeurde.  Onverwacht? Toch niet helemaal.  Wij kennen de kracht van uw programma.  Wij weten wat het met een mens doet.  Maar die avond was het anders.  Leek het nog intenser.  Het hield op met regenen.  U zal mij niet geloven als ik het vertel.  Toch was het zo.  De zon ging schijnen.  De regendruppels verdampten.  Dit vreemde weerkundig fenomeen kon niet waargenomen worden door andere chauffeurs.  Omdat het niet strookte met de realiteit.  Buiten bleef het water gieten.  Maar in onze hoofden was het anders.  In onze hoofden straalde de zon.  In onze hoofden was het bloedheet.  

 

 

Mijn ogen, die voordien tot streepjes waren dichtgetrokken omwille van de betrachte concentratie, gingen nu wijd open staan.  Mijn ogen glinsterden.  In mijn ogen kon je tintelingen zien.  Tintelingen van helle, felle kleuren.  Mijn handen, die voordien mijn stuurwiel omklemden, ontspanden zich.  Zij gleden soepel over het stuur.  Niet langer zat ik met mijn gezicht tegen het autoraam.  Ik leunde achterover.  Ik zocht de meest comfortabele houding.

 

De moeilijkheid van de terugrit verdween als sneeuw voor de zon.  In de wagen leken wij het hoogste zen-gevoel te ervaren.  Wij kwamen dicht bij het opperste geluk.  Lichtjes overdreven? Ik denk het niet.  Big bands en crooners maken ons gelukkig.  Dat is eigen aan die muziek.  Wij rijden.  Wij vermalen de kilometers.  Wij zwijgen.  Wij luisteren.  Wij laten de muziek de hoofdrol spelen.  Omdat zij die voorname rol verdient.  Heel af en toe kijken wij elkaar aan.  Mijn vriendin en ik.  Wij lachen.  Omdat wij weten dat deze autorit één van de mooiere momenten is.  Eén van de mooiere momenten, bewerkstelligd door uw gekozen muziek.  

 

Stemmen vullen onze wagen.  Mooie stemmen.  Heldere stemmen.  Wij kunnen er niet genoeg van krijgen.  Maar toch.  Aan alle mooie dingen komt een eind.  Zo was het ook zondagavond.  Wij kwamen aan in Gent.  Onze autorit liep op zijn einde.  Maar uw programma was nog niet gedaan.  Dat kon niet.  Wij keken elkaar aan.  We wisten wat we moesten doen.  We maakten nog een ommetje doorheen het Gentse.  Tot aan het eind van uw programma.  Pas dan mochten we naar huis.  Pas dan mochten we de auto aan de kant zetten en ons huis binnenstappen.  Vroeger kon niet.  Vroeger leek niet juist te zijn.

 

U zou nu kunnen denken dat wij The Rat Pack enkel in de wagen op zijn juiste waarde schatten.  Dat is niet zo.  Elke zondagavond zijn wij op post.  Elke zondagavond stemmen wij af op de perfecte soundtrack voor een avond, die wel eens moeilijk kan zijn.  U weet wel, die zondagse blues.  Uw programma verdrijft die blues.  Uw programma voedt de goesting.  De zin.  Goesting en zin om er stevig in te vliegen.  Uw muziek laadt onze batterijen op.

 

Waar we ook zijn, om zes uur in de avond weten wij het.  Het wordt feest.  Het wordt genieten.  Elke zondagavond opnieuw.  Van Morrison, Seal, Andrea Motis, Sammy Davis Jr., Belle Perez, Ella Fitzgerald, Etta Jones, Yannick Bovy, Barry Manilow, Jamie Cullum, Will Tura, … kloppen aan bij ons.  Op onze voordeur.  Met plezier openen wij die deur.  Iedereen is binnen.  Het is eindelijk zondagavond.  Het feest kan beginnen.

 

Beste Guy, langs deze weg wil ik u danken voor dat heerlijke, zondagse zonnetje.

 

Met vriendelijke groeten.