Calexico in Ancienne Belgique. Net gemist. Of toch niet?

Lange tijd had ik getwijfeld.  De ene keer zou ik gaan.  De andere keer zou ik toch thuisblijven.  Het was nochtans gemakkelijk.  Eenvoudig.  Simpel.  Ik had een waardebon.  Voor een concert in Ancienne Belgique.  Gekregen van mijn zus.  Voor mijn verjaardag.  Over de periode van één jaar mocht ik één concert uitkiezen.  Kort na het cadeau las ik dat Calexico naar Brussel kwam.  Zoals ik al zei, ik twijfelde.  Ik aarzelde om nu al die bon om te ruilen.  In de toekomst zouden zonder enige twijfel nog andere groepen naar de AB komen.  Andere groepen, die meer mijn voorkeur wegdroegen.  Die nog meer mijn voorkeur wegdroegen.  Ik deed het niet.  Ik kocht geen kaartje.  Voor mij dus geen Calexico.

 

Nochtans.  Ik had redenen om te gaan.  In mijn platencollectie heb ik twee albums van de groep.  Het derde en het vierde album, Hot Rail en Feast of Wire.  Die muziek, een mix van americana met Tex Mex en Latijns-Amerikaanse invloeden, doet mij dromen.  Van weidse landschappen.  Van oneindige vergezichten in de Californische woestijn.  Die muziek doet mij denken aan films.  Westerns.  The good, the bad and the ugly.  Niet gewelddadig.  Zonder Clint Eastwood.  Het doet mij verlangen.  Naar vakantie.  Zonovergoten vakantie.  Heet en broeierig.  Het spoort mij aan te feesten.  Niet ingetogen.  Wel wild en hevig.  U ziet, Calexico geeft mij enkel redenen om naar één van hun feestjes te gaan.  Naar één van hun concerten.  Toch deed ik het niet.

 

Maandagavond stond Calexico in de AB.  Ik was er niet bij.  Tot mijn spijt.  Tot mijn spijt.  Tot mijn grote spijt.  De Standaard gaf het concert vier sterren.  Een uitzonderlijk hoge quotering.  Hun verslaggever sprak van ‘knetterend koper, bruisende zangharmonieën, opzwepende Tex Mex-vibes’.  Van ‘euforie en verstilling’.  Slechts tot één besluit kon ik komen.  Ik had iets gemist.  Slechts één ding kon ik doen.  Mij voor de kop slaan.  Of neen, twee dingen kon ik doen.  Mij voor de kop slaan en huilen.  Huilen, dat kon ik ook.

 

Treuren om een gemist concert? Het kan.  Alhoewel treuren misschien toch wel een groot woord is.  Laten wij dat treuren voorbehouden voor echt ingrijpende gebeurtenissen.  Een knagend gevoel, dat is misschien een betere omschrijving.  Maar aan dat knagende gevoel kwam plots een einde.  Troost werd mij aangereikt.  Troost zat vervat in de nieuwsbrief van Ancienne Belgique.  In die brief vond ik een link.  Naar een concertregistratie.  Van dat ene concert, dat ik maandagavond had gemist.  Van dat ene concert van Calexico.

 

Het voelde alsof ik een herkansing kreeg.  Ik heb die link aangeklikt.  Ik heb gekeken.  Geluisterd.  Warme troost viel over mij heen.  Een kaartje had ik niet gekocht.  Toch kon ik delen in de ervaring.  Wat een opluchting.

 

Vanaf heden weet ik het.  Vanaf heden verbind ik Calexico met die drie woorden: niet te missen.  Twijfel is nooit een goede raadgever.  Dat weet ik nu.  Een mens leert door scha en schande.

Link:
Concert Calexico in de AB op 27/04/2015.

Website:
Calexico.