Beste Bruno,
Beste John,
Ik zal geen uitspraak doen over de persoonlijkheid van Steve. Daarvoor ken ik hem te weinig. Of zelfs helemaal niet. Ik zal geen voorafnames doen over schuld of
onschuld in de verkrachtingszaak. Daarvoor ken ik het dossier te weinig. U ziet, gebrek aan kennis doet mij afstand
nemen. In de voorbije dagen is jammer
genoeg gebleken dat velen zich niet geremd voelen straffe, niet gefundeerde
uitspraken te doen. Met een terecht
beschuldigende vinger werd gewezen naar de sociale media. Aan dit opbod van straf, straffer, strafst doe
ik niet mee. Bij een plots overlijden
zou enkel sereniteit mogen overheersen.
Gekoppeld aan enige vorm van medemenselijkheid. Die houding was niet altijd aanwezig. Ik kan het enkel betreuren.
In deze dagen van rouw is het misschien goed om even stil te staan bij
het politieke nalatenschap van Steve Stevaert.
In commentaren wordt een beetje meewarig geschreven over het gratis
beleid. Gratis bussen, zo dreigt Steve
Stevaert herinnerd te worden. Gratis en Stevaert,
lange tijd leek het één synoniem voor het ander. There’s no such thing as a free lunch, zeiden
politieke tegenstanders steeds maar weer in een poging om dat gratis beleid
onderuit te halen. Alsof Steve Stevaert
niet wist dat zijn keuzes best wel geld kostten. In het maken van zijn keuzes werd Stevaert
niet gedreven door een hang naar populisme.
De keuze voor gratis bussen werd niet gemaakt om populair te zijn. Dat was het helemaal niet. Achter die keuze zat een eigenzinnige,
vernieuwende kijk op mobiliteit. Op
herverdeling. Aan die achterliggende
motivering werd al te gemakkelijk voorbij gegaan. Gemakkelijker was het te focussen op het
eindresultaat. Te lachen met die gratis
bussen. Daardoor werd het debat nooit
ten gronde gevoerd.
Herverdelen? Een sociaal en herverdelend beleid? Heden ten dage wordt
verteld dat het niet meer mogelijk is.
Het geld is op. Besparen, dat is
wat moet gebeuren. Sociale
steunmaatregelen worden daarom ingeperkt.
Omdat het moet, zo wordt ons verteld door gezagsdragers. Met het vervoorwaardelijken van allerhande
steunmaatregelen wordt de solidariteitsgedachte sluipend ondermijnd. Het constant strenger maken van bestaande
voorwaarden of het creëren van nieuwe voorwaarden maakt de groep, die aanspraak
maakt op bepaalde maatregelen, steeds kleiner.
Die kleiner wordende groep kan zo gemakkelijker in een hoekje geduwd
worden. In een hoekje, waar zij
gemakkelijk kunnen beschimpt worden. Kunnen
uitgemaakt worden. Voor profiteur. Voor klaploper. Voor niksnut.
Die verwijten gaan dan vaak gepaard met een roep om nog strengere
voorwaarden. Een roep, die heel vaak
gehonoreerd wordt door gezagsdragers. Als
bewijs van hun daadkracht. Om de kracht
van verandering met overtuigingskracht te etaleren.
Kort na het overlijden van Steve Stevaert liet een afgevaardigd
bestuurder van AD Delhaize Kortenberg weten dat alle socialisten het kanaal
mochten inspringen. Bovenstaande moet
aantonen dat ik het helemaal niet eens ben met die doldrieste vraag om collectieve
zelfmoord. Integendeel. Socialisten moeten opnieuw de barricades
op. De straat op. Socialisten moeten het politieke verhaal van
rechts kapen. Tonen dat een rechtse
diagnose best wel een linkse therapie kan verdragen. Enkel zo kan getoond worden dat er een
alternatief is. De overheid moet zich
niet terugtrekken uit het maatschappelijke veld. Zij moet een bepalende speler blijven. Om weerwerk te bieden aan het primaat van de
markt. Want dat is wat wij vandaag al te
vaak zien. De overheid trekt zich uit
steeds meer domeinen terug om de markt vrij spel te geven. Vaak wordt aan die evolutie een heldere en
hippe naam gegeven. De
vermaatschappelijking van de zorg is er zo eentje. Alleen al de naam bezorgt mij kippenvel.
Steve Stevaert is niet meer.
Wij kunnen het betreuren. Toch moeten
wij niet enkel dat doen. Wij moeten hem
ook herinneren. Als een politiek
dier. Daarom wil ik u vragen zijn
herverdelende gedachtengoed opnieuw te integreren in uw partijpolitieke
standpunten. In een modern jasje. Academisch onderbouwd. Tegengas moet gegeven worden. Alternatieven moeten aangereikt worden. Kilte en koude dreigen het beleid binnen te
dringen. Of dringen dat beleid reeds
binnen. Een beleid, uitgetekend door
boekhoudertjes. Boekhoudertjes, die er
maar niet in slagen een enthousiasmerend project uit te tekenen. Het enige beleid, dat deze boekhoudertjes
uitwerken, is schouderophalend erkennen dat er geen alternatief is. Dat het crisis is en dat er daarom helemaal
geen andere keuze is dan deze steriele, weinig tot de verbeelding sprekende en
door angst geleide regeringen.
Het gratis verhaal is ten einde.
Dat beweren althans de regeringspartijen. Bewijs hun ongelijk. Toon uw herverdelend vermogen. Toon uw herverdelend alternatief. De aankomende discussie omtrent de tax shift
kan hierin dienen als uw lakmoesproef.
Tot op de barricaden.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten