Beste Johan,
Laat mij deze brief maar onmiddellijk beginnen met een
bekentenis. Dan hebben wij dat toch al
gehad. Bovendien, eerlijk duurt het
langst, dat zei mijn moeder altijd. Naar
haar moet ik luisteren. Nu nog
steeds. Moederlijke bezorgdheid, dat
mogen wij niet afwimpelen. Dat moeten
wij gespeeld verveeld aanvaarden.
Mijn bekentenis? Jawel, dus. The
Broken Circle Breakdown zit in mij. Diep
in mij. Ik kan het niet van mij
afschudden. Ik kan het niet van mij
afspoelen. Het kleeft aan mij. Op mij.
Bijna is het als een tweede huid.
Onmogelijk af te pellen of af te schrapen. Twee maal zag ik de voorstelling. Dat had ik nog nooit eerder gedaan. Voor uw voorstelling maakte ik graag die
uitzondering. Ontroerende schoonheid,
het verveelt niet. Nooit. De film zag ik ook. Dat moest.
Het kon niet anders. Nu nog
steeds zijn er hevige discussies of de film beter of slechter was dan de
voorstelling. Elk medium heeft zijn
voorstanders. Elk heeft zijn
tegenstanders. Mijn positie? Ik weiger
een standpunt in te nemen. Niet of
nauwelijks te vergelijken, dat vertel ik meestal. Daarmee hou ik die discussie af. Want ik wil die discussie niet. Beiden brengen zij het verhaal op hun eigen
manier. Die manier, eigen aan het
medium. Beter of slechter? Neen, beiden
zijn net zo goed.
Tot zover mijn bekentenis.
Beschouw het als een inleiding.
Zomaar met de deur in huis vallen, het lijkt mij te bruut. Te onbeleefd.
Heel misschien bent u gewonnen voor de directe beknoptheid. De onomzwachtelde benadering. Maar dat ben ik niet. Dat is niet mijn stijl. Ik wil mijn brief een beetje inkleden. Om zachtjes te komen tot de eigenlijke kern
van de zaak. Die kern van de zaak komt
er aan. Met een kleine tussenstop in
Limburg.
Vorig weekend was ik in Limburg.
Bij en met vrienden. Dan
vertellen wij al eens over onze plannen.
Dat is zo. Dat is eigen aan
social talk. Ik vertelde dat ik naar The
Broken Circle Breakdown Bluegrass Band zou gaan. Eén iemand knipperde met de ogen. Jawel, de film was hem welbekend. Bij de muziek kon hij zich evenwel niks voorstellen. Wij gingen op internet. Op Youtube.
Wij vonden ‘If I needed you’. Meteen
het mooiste liedje. Overtuigen lukt
enkel met klasse. Lukt enkel met
stijl. Daarom maar meteen het beste van
het beste. Hij luisterde. Ik luisterde.
Hij knikte goedkeurend.
Instemmend. Ik zweeg. Genieten doet men zwijgend.
Gisteren was ik op het Gentse Sint-Baafsplein. In het NTG. Voor The Broken Circle
Breakdown Bluegrass Band. Afwezig
blijven was geen optie. Ik moest hier
zijn. Al meer dan één jaar had ik mijn
ticket. Onmiddellijk had ik mijn kaartje
gekocht toen ik vernam dat het NTG uw groep had geprogrammeerd. Een snelle reactie was noodzakelijk want dit
concert zou snel uitverkocht zijn. Mijn
vermoeden werd realiteit. Het concert
was uitverkocht. Maar ik had mijn
kaartje.
Het concert dan. Want hiertoe
wou ik komen. Dat was de eigenlijke
reden voor mijn brief. Vooraf had ik mij
een zekere connectie met de film voorgesteld.
Ik had projecties van beelden verwacht.
Op de achtergrond, als aanvulling.
Ik had de kostumering uit de film verwacht. Heel stiekem had ik gehoopt op de blote getatoeëerde
rug van Veerle. Maar niks van dat alles
was er. Enkel de groep. Enkel de muzikanten. Dat was het.
Meer niet. Dat zou moeten
volstaan. De muziek moest voor zichzelf
spreken. Zonder filmische versterking.
Wat gebeurde op toneel, gebeurde ook nu. Pure magie.
Wat gebeurde op het doek, gebeurde ook nu. Zuivere emotie. De muziek heeft de film helemaal niet
nodig. Die muziek werkt ook op
zichzelf. Dat hoeft helemaal niet te
verwonderen. Want op het podium staan
topmuzikanten. Muzikanten, die hun
sporen hebben verdiend in de Belgische muziekscene. Toch zijn het niet enkel die muzikanten. Het zijn ook de stemmen. U en Veerle Baetens horen samen. De stemmen, bedoel ik dan. Laat mij hier niet betrappen op Storyaanse insinuaties. De vakpers maakt vergelijkingen met Emmylou
Harris en Gram Parsons. Die zijn mij
onvoldoende bekend. Ik hou het eerder op
Mark Lanegan en Isobel Campbell. In die
stemmen hoor ik een zelfde tegenstelling.
Dat aangrijpend breekbare tegenover dat emotioneel dieprauwe.
Er was niet alleen uw stem. Er
was niet alleen de stem van Veerle. Er
waren meerdere stemmen. Dat hoorden wij
toen de band zich rond die ene microfoon schaarde. Heerlijke samenzang. Prachtige muzikale momenten. Geen enkele afleiding. Stralende eenvoud. Ik begin te hakkelen. Volzinnen maken lijkt mij niet te
lukken. Maar dat komt omdat ik die avond
herbeleef. Omdat het kippenvel bij dat
terugblikken mij het tokkelen op het klavier zo moeilijk maakt.
Een lach en een traan, dat is wat wij kregen. Een traan, opgewekt door beklijvende
songs. Songs, die mij van op het podium
beslopen en mij zachtjes naar de keel grepen.
Een lach, opgewekt door uw relativerende bindteksten. Door uw gewoon aanwezig zijn. U speelde thuis. U was in uw hometown. Uw Gents mondje bracht animo in de zaal. U bespeelde het publiek. Als een geboren entertainer. Als een rasechte performer.
Ik heb gisteren het concert gezien.
Het concert gehoord. The Broken
Circle Breakdown heeft zich nog dieper in mij genesteld. Nog vaster.
Een warm gevoel. Een mooi gevoel. Een heerlijk gevoel. Ik kan u enkel danken.
Met vriendelijke groeten.
Setlist:
Will The Circle Be
Unbroken / Black Mountain Rag / Country in My Genes / The Boy Who Wouldn’t Hoe
Corn / Wayfaring Stranger / Where The Soul of Man Never Dies / Sin City /
Blackberry Blossom / Don’t Think Twice, It’s All Right / Gloryland / Tumbling
Tumbleweeds / Do I Ever Cross Your Mind / Little Maggie / Rueben’s train / The
Way It Goes / The One I Love Is Gone / Cowboyman / Sand Mountain / Ain’t Nobody
Gonna Miss Me // If I Needed You / Sister Rosetta Goes Before Us / Salty Dog
Blues / Go To Sleep My Little Baby // Angelband.
Speellijst:
Beste Wim,
BeantwoordenVerwijderenIk ga u geen lange brief terugschrijven. Ik ben in het dagelijkse leven ook niet onomzwachteld. Daarvoor teveel diplomaat (of angstig) de energie ontbreekt me.
Ik kan alleen zeggen dat ik die entertainer ben, maar meer wil zijn. Alleen amusement interesseert me niet. Ik zoek constant manieren om voor mezelf betekenis te geven aan dit ijdele beroep. Daarom doet zo'n brief deugd. Het geeft me het gevoel dat ik hier en daar iemand heb geraakt. Wat is er meer? Wat is er hoger? Zo verander je de wereld.
Dank je Wim.
Johan