School is Cool. Gezien in Vooruit.

School is Cool.  Twee jaar terug zag ik hen aan het werk in de Gentse Vooruit.  Op de Nacht van de Arbeid.  Datzelfde jaar zag ik hen ook op de Lokerse Feesten.  Twee maal op één jaar, het zou kunnen vervelen.  Maar dat deed het niet.  Twee maal wisten zij te overtuigen.

 

Dat alles was twee jaar terug.  Intussen is er heel wat veranderd.  De violiste Nele Paelinck verliet de groep.  Omwille van de liefde trok zij naar Argentinië.  Daar kunnen wij niks op tegen hebben.  Als de liefde roept, moet je gaan.  De openstaande betrekking werd ingevuld.  Toetseniste Hanne Torfs en violiste Justine Bourgeus sprongen in het gat, dat Nele achterliet.  Maar niet enkel Nele Paelinck gaf haar ontslag.  Heel recent nog kondigde percussionist Andrew Van Ostade zijn vertrek aan.  Privé-redenen werden aangehaald als motivatie voor het vertrek.  Die redenen werden verder niet ingevuld.  Het bleef bij die vage omschrijving.  Artistieke meningsverschillen? Onenigheid over de te volgen marsrichting? Wij zullen het nooit weten.  Wij hoeven het zelfs niet te weten.  Wat wij wel weten is dat hij vervangen werd door Laurens Van Bouwelen.  Met die laatste aanwinst waren de personele beslommeringen van de baan.

 

Belangrijker nog dan al die personeelswissels is de release van het nieuwe album.  In maart van dit jaar liet School is Cool hun nieuwste worp, Nature Fear, op de wereld los.  De productie van het album nam de groep in eigen handen.  Het mixen werd uitbesteed.  Daarvoor keken zij over de grenzen.  Hun blik wordt internationaal.  Zij kwamen terecht bij Scott Jacoby en Emily Lazar.  Voorwaar geen kleine namen.  Dit duo heeft ondermeer al samengewerkt met Vampire Weekend en Haim.  U ziet, School is Cool is groot geworden.  

 

Woensdagavond stond School is Cool in de Gentse Vooruit.  Ik had een kaartje.  Want ik was nieuwsgierig.  Naar het nieuwe.  Naar het andere.  Inderdaad, ik had verwachtingen.  Werden deze verwachtingen ingelost?

 

Bij het begin van het concert waande ik mij op de filmset van The Road.  Donker, zwaar.  De outfits van de bandleden brachten mij naar nog vroegere tijden.  Ik dacht aan holbewoners.  De oertijd.  De bandleden hadden niet zomaar een pakje gekozen.  Hierover was stilistisch nagedacht.  Alweer een bewijs van een meer professionele aanpak, dacht ik.  De set bleef gedrenkt in die aanvankelijke donkerte.  Omdat het meer aansloot bij de nieuwere nummers.  Pas bij de gekende hits uit Entropology drongen meer levendige kleuren doorheen de lichtshow.  Om daarmee het contrast met hun debuutplaat nog eens te beklemtonen.

 

Verdere verschillen? De zanger.  Van vorige concerten herinnerde ik mij Johannes Genard als eerder statisch.  Misschien werd dat beeld mede bepaald door de al te prominente aanwezigheid van Andrew Van Ostade.  Die man slorpte bij vorige concerten alle aandacht op.  Waardoor de andere bandleden meer in de achtergrond verdwenen.  Donderdagavond was Johannes evenwel de echte frontman.  Andrew was weg, Johannes greep zijn kans.  Hij liet zich niet weg drummen.  Hij eiste zijn rol van voorganger op.  Van kopman.  Hij sprong wild in het rond.  Danste als een sjamaan.  Zijn hoofde beukte mee op het ritme.  Een ware metamorfose, zo leek het wel.

 

Niet enkel Johannes lijkt anders.  Het geluid van School is Cool is anders.  Synthesizer treedt meer op de voorgrond.  De drumsound wordt iets meer naar de achtergrond geduwd.  Een groter, voller en ruimer geluid komt in de plaats.  Het lijkt complexer.  Aanpassing is noodzakelijk.  De nieuwe liedjes vragen aandachtige en herhaalde beluistering.  Om te gewennen.  Om de liedjes te laten indringen.  Te laten bezinken en zo de diepe gelaagdheid te ontdekken.  Dus neen, bij de nieuwe nummers zetten wij het niet meteen op een dansen.  Wij wachten af.  

 

Vele verschillen.  Maar zijn er dan ook gelijkenissen? Jawel, één element blijft onveranderd.  Ongewijzigd blijft die energie.  Die dynamische energie maakt elk concert tot een feest.  De groep gooit zich.  Smijt zich.  Zonder enig voorbehoud.  Als een orkaan raast de groep doorheen de zaal.  Als een tsunami stort de groep zich op het publiek.  Het leek alsof de band de gelatenheid van het publiek ruimschoots wilde compenseren op het podium.  Echt wild en uitgelaten reageerde het publiek niet.  Ik beken, ook ik was rustig en bedaard.  Heel af en toe gingen de handjes op elkaar.  Heel soms zag ik enkele hoofdjes op en neer gaan.  Meer was het niet.  Op het podium was daarvan geen enkel spoor.  De bandleden gingen voluit.  

 

Binnenkort start de festivalzomer.  Dan zal het nieuwe volop ontdekt zijn.  Dan zal er een wisselwerking zijn.  Woensdagavond was die er nog niet.  Toch kan ik stellen dat het concert een topper was.  School is Cool is veranderd.  Is gegroeid.  School is Cool heeft een grote stap gezet richting volwassenheid.

 

Drie maal zag ik hen.  Drie maal was ik behoorlijk onder de indruk.  School is Cool is een blijver.  Dat hoop ik.  Dat wens ik.  Tot een volgende keer.  Dat denk ik als ik huiswaarts stap.

Website:
School is Cool.

Clip:
School is Cool –Wide-Eyed & Wild-Eyed.