Muziekjes. Nieuwe
muziekjes. De toevloed is bijna
onuitputtelijk. Elk jaar. Elke maand.
Elke week. Elke dag. Het is niet bij te houden. Het overzicht is totaal weg. Kiezen, dat is de enig mogelijke uitweg. Selecteren met in het achterhoofd de gedachte
dat kiezen telkens weer een beetje verliezen is. Ondanks die wetenschap tracht ik bij te
blijven. Maar dat bijblijven is toch
altijd weer een hels achtervolgen. Ik
loop achterop, daarvan ben ik mij bewust.
In dat achterop lopen stromen nieuwe muziekjes kabbelend en heel
traagjes naar mij. Met enige vertraging,
dat wel. Met enige vertraging ontdek ik
heel af en toe pareltjes.
Zo botste ik onlangs op dat groepje, Sun Kil Moon. Op 24 maart stond deze band in de
Handelsbeurs. Hun recente album Benji
kreeg in vele media lovende kritieken.
Al die noise rond de band dreef mij naar internet. Beetje googelen. Op YouTube vond ik vele filmpjes. Vele muziekjes. Ik kon mij vinden in de lovende
kritieken. Telkens weer wist ik te
genieten van een heerlijke soberheid, die de meeste liedjes kenmerkt. Het uitgebreid surfen op internet had mij
weer een nieuwe ontdekking gebracht.
Alweer een nieuw groepje om te volgen.
Nieuw groepje? Dat moest even bijgestuurd worden. Sun Kil Moon bracht eerder al vijf albums
uit. Hun debuutalbum werd uitgebracht in
2003. Ik knipperde met de ogen. Al elf jaar aan de gang en toch passeert die
groep pas nu langs mij. Er wordt gezegd
dat Gods wegen ondoorgrondelijk zijn maar de wegen van de muziekbusiness volgen
soms een nog grilliger en bijna niet te doorgronden pad. Een nieuw groepje, dat beeld moest dus
dringend bijgesteld worden. Bovendien
had de frontman van Sun Kil Moon, Mark Kozelek, een voorgeschiedenis. Hij debuteerde in 1989 met zijn groep Red House Painters. Die band legde in 2001
de boeken neer om over te gaan in Sun Kil Moon.
Een eenvoudige marketingtrucje.
In een interview vertelt Kozelek dat Sun Kil Moon een simpele
verderzetting is van zijn eerste project maar dat hij opteerde voor een
naamsverandering omwille van de critici.
Met die naamsverandering wou hij de interesse van de critici opnieuw
aanscherpen. Want zij lieten het in de
laatste jaren van Red House Painters afweten.
Nauwelijks kreeg hij nog aandacht.
Met de naamsverandering wou hij zijn critici wakker schudden. Voorwaar, een magistrale maar bovenal geslaagde zet.
Met deze ontdekking krijg ik extra werk. In mijn muzikale ontdekkingstocht moet ik
niet enkel vooruit blikken. Achterom
kijken moet ik evenzeer doen. Ik moet
terug naar Red House Painters. Zo blijft
mijn tocht maar doorgaan. Jawel, muziek
is boeiend. Nooit vervelend.
Link:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten