Herstellen? Dan toch een optie.

Ik zou het kunnen hebben over de Ronde van Vlaanderen.  Ik zou Fabian kunnen feliciteren.  IK zou een spoedig herstel kunnen toewensen aan Vansummeren.  Jawel, u merkt het onderscheid.  Winnaars worden aangesproken met de voornaam.  Met hen willen wij ons verbonden voelen.  Die band kan makkelijker bereikt worden via de voornaam.  Verliezers daarentegen worden enkel met de familienaam bedacht.  Alsof wij een zekere afstand willen creëren.  Neen, wij willen niet op één lijn staan met het verliezende kamp.  Ik sta niet alleen met die mening.  Henny Vrienten en Herman Brood zongen het al: als je wint, heb je vrienden.

 

Toch zal ik het niet doen.  Ik ga voorbij aan de Ronde.  Die Ronde heerst al te zeer in de media.  Daar hoef ik niet nog een bijdrage aan te leveren.  Matigheid, dat streef ik na.  Ook in de berichtgeving.  Geen Ronde dus.  Wel defecte elektro.  Boeiend toch?

 

Defecte electro, het zal u wel al overkomen zijn.  Een defecte radio.  Een kapotte staanlamp.  Een niet meer werkende waterkoker.  Ontelbaar zijn de mogelijkheden.  Oneindig zijn de variaties.  Geconfronteerd met dat defect, kan u twee mogelijke opties overwegen.  Slechts twee, meer niet.  Tenzij u handig bent, dan rest u nog een derde optie.  Ik moet eerlijk blijven tegenover mijzelf, echt handig ben ik niet.  Ik ben niet de grootste knutselaar.  Ik ben niet de beste doe-het-zelver.  Zelf herstellen leidt voor mij niet naar die derde weg.  Voor mij blijven slechts twee opties overeind.  Ik kan onmiddellijk overgaan tot een nieuwe aankoop.  Dat is de meest gemakkelijke weg.  Of ik kan kiezen voor de moeilijke weg.  Ik kan mij, samen met het defecte toestel, aanbieden bij de zaak, waar ik het toestel heb gekocht.  In die winkels heb ik al vele malen hetzelfde verhaal kunnen horen.  Dat verhaal gaat ongeveer als volgt.  Het toestel wordt opgestuurd naar de hersteldienst.  Daar wordt een prijsofferte opgemaakt, waarna ik kan beslissen.  Indien ik wegens te hoge herstelkosten beslis toch niet te herstellen, betaal ik voor de prijsofferte.  Het vage begrip van administratiekosten zijn hiervoor de rechtvaardiging.  Indien ik evenwel die hoge herstelkosten toch wens te betalen, vervallen uiteraard de kosten voor de gemaakte prijsofferte.  Langs de neus weg laten zij verstaan dat de herstellingskosten toch wel hoog kunnen oplopen.  Dat het toch wel voordeliger is een nieuw toestel aan te schaffen.  Een nieuwere, meer recente versie.  Met zoveel meer opties.  Heel zachtjes duwen zij mij zo in de richting van een nieuwe aankoop.  Een vraag tot herstelling vervelt zo eigenlijk tot een waar verkoopsgesprek.  Waardoor de aanvankelijke twee opties uiteindelijk herleid worden tot slechts één optie: een nieuwe aankoop.

 

Ik had het moeilijk met deze gang van zaken.  Maar wat kan ik doen? Muziek moet spelen.  Licht moet branden.  Water moet koken.  Die noodzakelijkheid dwong mij tot actie.  Actie, die zich dus enkel beperkte tot een nieuwe aankoop.  

 

Zo dacht ik tot vorig weekend.  Zo handelde ik tot vorig weekend.  Maar vorig weekend werd alles anders.  Vorig weekend ontdekte ik het repair café.  Het concept van een dergelijk café is vrij eenvoudig.  Op één plaats verzamelen een aantal handige vrijwilligers (wat een heerlijk woord).  Bezoekers kunnen hun defecte spullen bij die vrijwilligers binnenbrengen.  Die spullen beperken zich niet enkel tot elektrische huishoudtoestellen.  Het gaat verder.  Veel verder.  Textiel, computers, fietsen, … al die dingen kunnen hier een tweede leven krijgen.  Al die dingen kunnen gereanimeerd worden.  Vrijwilligers en bezoekers zoeken samen naar de oplossing van het probleem.  Waardoor weggooien niet meer hoeft.  Waardoor die nieuwe aankoop toch vermeden wordt.  Waardoor de afvalberg toch weer dat ietsje kleiner wordt.  Waardoor wij toch heel even stilstaan bij de mogelijkheden van een duurzame samenleving.

 

Vorig weekend was ik in het Vredeshuis.  In Gent.  Op initiatief van het Gents Milieufront werd daar het Repair Café georganiseerd.  Kosteloos heb ik mijn spullen laten herstellen.  Terwijl ik een fijne namiddag had.  Al wachtend kon ik wat lezen in mijn meegebrachte boek.  Jawel, ik was voorbereid.  Maar dat hoeft helemaal niet.  Er zijn nog andere opties.  U kan de krant lezen.  U kan een koffietje drinken.  Met of zonder taart.  U kan een biertje drinken.  Of u kan gewoonweg een babbeltje slaan.  Want dat is wat het eigenlijk is.  Meer nog dan een herstellingsplek kan het ook een ontmoetingsplek zijn.  Een sociaal gebeuren.

 

Ik heb het geprobeerd.  Ik kan nu stellen, ik keer terug.  Meer nog, ik keer tevreden terug.  Want nu heb ik twee opties: herstellen of kopen.  Eindelijk, ik kan werkelijk kiezen.

Clip:
Henny Vrienten en Herman Brood – Als je wint.