De juiste keuze. Niet altijd gemakkelijk.

Nieuwe cd-releases.  Hoe kunnen we door de bomen nog het bos zien? Bijzonder moeilijk.  Zij komen in te grote aantallen op ons af.  Uit die grote aantallen moeten of mogen wij een keuze maken.  Wat te kiezen? Keuzestress knelt zich om mijn hart.  Het angstzweet breekt mij uit.  Want de angst een verkeerde keuze te maken bestaat.  Die verkeerde keuze willen wij ten allen tijde vermijden.  Hiervoor bestaan een aantal mogelijkheden.  Die mogelijkheden zijn niet waterdicht maar ze verhogen de kans op succes.

 

Wij kunnen ons enkel verlaten op gevestigde namen.  Namen, die in het verleden reeds bewezen hebben voor kwaliteit te staan.  Deze zekerheid biedt weinig verrassing.  Biedt weinig vernieuwing.  Maar ondanks deze bezwaren biedt zij wel de hoogste kans op zekerheid.  In deze moeilijke economische tijden is een mens op zoek naar zekerheid, toch?

 

Een andere mogelijkheid zijn referenties.  Soms gebeurt het wel eens dat gevestigde namen aan namedropping doen.  Zij laten een naam vallen.  Een naam, waarvan zij menen dat die het zal maken in het muziekwereldje.  Een naam, die zij durven te bestempelen als een revelatie.  Als een markante openbaring.  Die grote namen hebben een grote kennis.  Zij draaien al een behoorlijk tijdje mee.  Zij moeten het wel weten, toch?

 

Dan bestaat er nog een mogelijkheid.  Succes is niet altijd verzekerd.  Deze mogelijkheid staat eerder gelijk aan het wagen van een gokje.  Maar als die gok gunstig uitpakt, is het plezier des te groter.  Des te intenser.  Want dan hebben wij het heerlijke gevoel een ware ontdekking gedaan te hebben.  Die mogelijkheid wordt ons aangereikt door kritische, muzikale geesten (ook wel critici genoemd).  Muzikanten noemen die critici vaak misprijzend gebuisde of mislukte muzikanten.  Die bewering laat ik voor rekening van de muzikanten.  Ik durf en wil die bewering niet in de mond nemen.  Want ik verlaat mij vaak op die kritieken.  Omdat die kritieken mij wegwijs maken doorheen het uitgebreide, wijde muzikale landschap.  Die kritieken tonen mij de weg naar de nieuwste sensaties.  Naar de opmerkelijkste releases.  Naar baanbrekend werk.  Naar herontdekkingen.

 

In die kritieken lees ik vaak verwijzingen naar andere groepen.  Dat maakt het interessant.  Want met die verwijzingen maakt de criticus duidelijk welke richting de te bespreken release uitgaat.  Onlangs las ik de bespreking van de nieuwste van White Denim, ‘Corsicana Lemonade’.  In die bespreking werd gerefereerd naar The Black Keys.  Dat is pas een referentiepunt.  Dan Auerbach, de frontman van The Black Keys, wordt bijna als een heilige beschouwd.  Wat hij aanraakt, verandert in goud.  Een muzikale Midas, zo kunnen wij hem noemen.  Hij had een hand in het succes van Michael Kiwanuka, Valerie June en heel recentelijk nog in het succes van Bombino.  Dat alles maakte mij nieuwsgierig.  Daarbovenop kwam nog de omschrijving van de muziek.  De muziek van White Denim werd omschreven als vettige, zompige bluesrock.  Ik was verkocht.  Dit moest goed zijn.  Zonder enige twijfel.  Ik laat u meegenieten.

Links:
White Denim – website.
White Denim: Pretty Green (de clip).

Links muziekbladen:
Enola.
Damusic.
Rifraf.