Boekendomino. Een ode aan het boek?

Een ode brengen aan het boek.  Een nobel initiatief.  Maar hoe dat initiatief vertalen naar de realiteit? Niet zo eenvoudig.  Toch meende boek.be een middel gevonden te hebben om die vertaling te realiseren.  Een realisatie met de nodige toeters en bellen, dat zou het worden.  Boek.be koos voor een boekendomino.  Niet zomaar een dominootje.  Boek.be ging voor een wereldrecord.  Dat was de enige en juiste houding.  Want een ode vraagt om grootsheid.  Een ode vraagt om records.  

 

Boek.be slaagde in zijn opzet.  In een parcours van zeshonderd veertien meter vielen vierduizend achthonderd vijfenveertig boeken georkestreerd om.  Het wereldrecord was een feit.  Maar was met dit nieuwe wereldrecord ook een ode gebracht aan het boek? De meningen waren verdeeld.  Sommigen zagen in in deze mediastunt een totaal misprijzen voor het boek.  Voldoende redenen alleszins voor voor- en tegenstanders om hierover een robbertje uit te vechten in de pers.

 

Ik ben een bibliofiel.  Ik hou van boeken.  Was ik verontwaardigd? Stuitte deze weinig respectvolle omgang met het boek mij tegen de borst? Tweemaal durf ik neen te antwoorden.  Ik lachte om dit wereldrecord.  Want ik voelde sympathie met de initiatiefnemers.  Omdat die vallende boeken mij terugkatapulteerden naar een ver verleden.  Jawel, ik ben vijfenveertig.  Ik heb jaren vergaard.  Ik kan terugkijken.  Dat laat mij toe te spreken over een ver verleden.

 

In dat verre verleden zat ik thuis.  Het ouderlijke huis.  Met mijn broers.  Met mijn zus.  Vader en moeder waren niet thuis.  Op die momenten was het feest.  Op die momenten dansten de muizen op tafel.  Wij zochten verstrooiing.  Afleiding.  Om die dreigende verveling tegen te gaan.  Wij keken rond.  Rond en rond.  Al snel botsten wij op boeken.  Vele boeken.  Stevige boeken.  Die standvastige boeken leken ons te roepen.  Leken ons in te fluisteren hen uit de kasten te bevrijden.  Hen los te breken uit die stijve, stramme houding.  Zij wilden doldwaas vertier.  Dat fluisterden die boeken ons in.  Wij luisterden.  Wij waren jong.  Boeken hadden de wijsheid in pacht, zo was ons verteld.  Dan mochten wij toch niet ingaan tegen de wil van die vele boeken.

 

Wij verenigden ons tijdelijk in het BLF.  Het Books Liberation Front.  Encyclopedieën, kunstboeken, dikke romans, … Boeken werden uit de kast genomen.  Als een automatisme begonnen wij die boeken op te stellen.  Rechtop.  Netjes achter elkaar in een ter plaatse uitgedacht parcours.  Wij vertrokken in mijn slaapkamer.  Gingen dan alle slaapkamers rond.  Na de slaapkamers gingen wij de trap af.  Naar de speelkamer.  Om te eindigen in de living.  Elk boek stond strak in het gelid.  Te wachten op zijn kort moment de gloire.  Dat zou er snel aankomen.  Dat hoopten wij toch.

 

Wij gingen naar mijn slaapkamer.  Gaven dat eerste boek een kleine tik.  Hij viel om en zette daarmee het domino-effect in gang.  Eén na één vielen alle boeken om.  Zonder enige onderbreking.  Alsof die boeken wisten wat ze moesten doen: hemels jolijt schenken aan ondernemende jeugd.  Heerlijk om te zien.  Wij waren enthousiast.  Dit was een mooi, literair vuurwerk.  Elk boek viel om met een plof.  Elke plof volgde elkaar op.  Die ploffen volgden elkaar zo snel op dat zij tot een symfonie verwerden.  Een ploffende, doffe symfonie.  Een heerlijk muziekstuk.  Bij elke plof kraaiden wij van de pret.  Dolgedraaid dansten wij rondjes.

 

In de living viel het laatste boek om.  Plots was het stil.  Opnieuw gingen wij aan de slag.  Want alle boeken moesten terug de kast in.  Als echte cowboys dreven wij die boeken de kast in.  Elk bewijs van onze aanslag op de grote literatuur moest verdwijnen.  Wij moesten onze sporen uitwissen.  Dat lukte.  Bij thuiskomst van vader en moeder hadden alle boeken hun oude posities ingenomen.  Niks kon doen vermoeden wat enkele uren vooraf had plaatsgevonden.  Dat was ons geheimpje.  Het geheimpje van de kinderen.  Het geheimpje van de boeken.  Bij het passeren van de boeken knipoogde ik heimelijk naar die boeken.  Die enkele doldwaze minuten hadden ons tot bondgenoten gemaakt.  Bondgenoten, die aan elkaar geheimhouding hadden gezworen.

 

Ik begreep de stunt van boek.be.  Dit wereldrecord was inderdaad een ode aan het boek.  Of neen, meer nog dan een ode aan het boek was dit een ode aan mijn jeugd.  Een gezegende jeugd.

Link:
Boekendomino - Filmpje.