Beste Leonie,
Beste Hendrik,
Beste John,
Vorige week was het Arsenal-week.
U kijkt vreemd op. U denkt iets
gemist te hebben. Snel doet u even
rondvraag. Bij vrienden. Bij vriendinnen. In de media hebt u hierover niks
opgevangen. U staat voor een raadsel. Sta mij dus even toe dit raadsel te
ontraadselen. Want dat is wat moet
gebeuren met raadsels. U hebt helemaal
niks gemist. Die Arsenal-week beperkte
zich enkel tot mijn omgeving. Mijn
persoonlijke habitat. Ik zelf had dat
initiatief genomen. Niemand anders. Enkel ik wist van deze aan u gewijde
week. Niemand anders. Waarom dan? Ik had zo mijn redenen.
Vorige week keek ik naar Belpop.
Naar de eerste aflevering van het nieuwe seizoen. Die aflevering waarin Arsenal centraal
stond. Pas vorige week? Dat hoor ik u
denken. U twijfelt aan mijn
verknochtheid aan de band. Ik wil die
twijfel wegnemen. Ik heb een geldig
excuus voor dat uitgesteld kijken. Ik
was op reis. Dan is televisie ver
weg. Dan moeten andere dingen gezien
worden. Dan moeten andere indrukken
opgedaan worden. Na de reis kon ik mijn
achterstand op televisioneel gebied wegwerken.
Ik kon kijken naar de gemiste programma’s. Naar die programma’s die er toe doen. Belpop was één van die programma’s.
De aflevering met u als centrale gast werd een feest. Met pretoogjes zat ik te kijken. Met pretoortjes (indien dit zou bestaan) zat
ik te luisteren. U deed mij meerdere
malen naar mijn ceedeekast lopen. U deed
mij teruggrijpen naar een album, dat ik in jaren niet meer gehoord had. Sonicly speaking van Thin Line Men. U deed mij dat ene album uit de kast
nemen. Where have my countrymen gone van
The Sheila Divine. U herinnerde mij aan
het bestaan van dat ene album uit mijn collectie. Interiors van Brad met Shawn Smith.
Maar u deed mij niet enkel teruggrijpen. U herinnerde mij niet enkel aan die meer dan
fantastische albums uit mijn collectie.
U deed mij ook ontdekken. U
bracht mij tot Kyuss. Aan die groep was
ik altijd voorbijgegaan. Waarom? Ik
achtte mij te licht voor die muziek. Ik
zou omver geblazen worden door de agressieve hardheid. Dat dacht ik altijd. Daarom ging ik in een wijde boog om die
muziek heen. Maar u liet mij datgene
doen wat ik altijd al had vermeden. Ik
ging op zoek naar de muziek van Kyuss.
Een nieuwe wereld ging open voor mij.
Deze muziek moest niet ontweken worden.
Vele jaren dwaalde ik. Dat stelde
ik nu vast. Ik ontdekte die heerlijke
energie. Eén brok luide en harde
energie, waaruit ik toch rust weet te puren.
Hardheid en rust, het kan samengaan.
Ik had al een fijne tijd met die muziek. Toch moest het beste nog komen. Het sluitstuk van mijn Arsenal-week moest nog
komen. Ik ging op reis doorheen de
wereld van Arsenal. Dat deed ik aan de
hand van uw muziek. Ik keerde terug naar
het begin. Dat was nodig. Een reis moet een begin hebben. Zonder een beginpunt is een vertrek
onmogelijk. Ik keerde daarom terug naar
Oyebo Soul. Uw debuutalbum uit
2003. Op mijn muzikale reis bouwde ik
verschillende rustpunten in. Ik hield
halt bij Outsides. Bij Lotuk. Bij Lokemo.
Bij Furu. Ik besloot zelfs een
ommetje te maken. Ik stapte een zijweg
in en kwam uit bij De Poolreizigers. Vanop
dat zijweggetje kwam ik opnieuw naar de hoofdbaan om door te gaan naar het
eindpunt. Naar In the rush of shaking shoulders.
Ik luisterde naar uw nieuwste album.
Ik kon een glimlach niet onderdrukken.
Een glimlach, die mijn blijheid moest vertolken. Ik dacht terug aan die ene uitspraak in
Alleen Elvis blijft bestaan. In die
enkele woorden werd niet minder dan het einde van Arsenal afgekondigd. Toen zat ik zak en as. Toen moest ik echt wel bekomen van dat
nieuwtje. Nu zat ik opnieuw te luisteren
naar Arsenal. Het leven kan mooi
zijn. Heel mooi. Het eindpunt van mijn reis was het beginpunt
van uw nieuwe reis.
Ik luisterde naar Amplify. Ik
luisterde naar Whale. Ik luisterde naar
de andere, nieuwe nummers. Ik voelde het
plezier. Het plezier dat jullie hadden
herontdekt in Nigeria. Het plezier om
muziek te maken. Het plezier om een
verhaal te vertellen. Ik las dat
verhaal. Ik las uw muziek. Arsenal was terug. Ik kon er enkel blij om zijn. Uw nieuwste album schonk mij niet enkel
plezier. Het maakte mij
nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar de
manier waarop die nummers zullen vertaald worden naar het podium. Want in vele nummers hoor ik dat verlangen
naar concertzalen. Vele nummers vragen
om een podium. Dat wil ik zien. Dat wil ik horen. Want één ding weet ik, het wordt een
feestje. Dat staat als een paal boven
water. Ik begin nu al af te tellen naar
uw show in de Lotto Arena.
Ik had een mooie week achter de rug.
Een week vol mooie herinneringen.
Een week vol fantastische ontdekkingen.
Een week met één belangrijke vaststelling. Dat In the rush of shaking shoulders een meer
dan goede plaats is. Een uitstekende
plaat. Een schitterende plaat. Een plaat, die moet gehoord worden. Niet één keer. Niet twee keer. Wel honderden keren. Ik moet stoppen met schrijven. Uw nieuwste album roept mij. Ik ga opnieuw op reis. Want ik hoor vakantie in die muziek. Ik hoor plezier. Ik hoor levenslust. Ik hoor vele dingen maar moet in die muziek
nog veel andere dingen ontdekken. Ik ga
aan de slag.
Beste Leonie. Beste Hendrik. Beste John.
Ik wens u alle succes toe. Tot in
Antwerpen. Dan gaan we feesten.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten