Mooie liedjes: Amber hands van Lagüna. Brief aan Naomi, Alfredo, Mauro, Niels en Xavier.

Beste Naomi,

Beste Alfredo,

Beste Mauro,

Beste Niels,

Beste Xavier,

 

Op welke zender dient een luisteraar af te stemmen indien die luisteraar op de hoogte wenst te blijven van de nieuwste muziek? Die vraag kan al eens een bron van discussie zijn.  In die discussie blijf ik niet afzijdig.  Ik pleit hierbij ten gunste van Radio 1.  Met dat pleidooi bots ik af en toe met vrienden, die Studio Brussel een warm hart toedragen.  In die discussie kan onmogelijk een winnaar aangeduid worden.  Iedereen blijft overtuigd van zijn gelijk.  Omdat argumenten toch steeds weer een nuttig instrument kunnen zijn in het overtuigen van de ander tracht ik die ook in dit debat aan te reiken.  Het avondprogramma Wonderland is in mijn pleidooi één van die overtuigende argumenten.  Presentator Korneel De Clercq tracht in dat programma elke avond een mooi overzicht te geven van het nieuwere werk.  Van het betere werk.

 

In dat programma zijn er soms van die wonderlijke momenten.  Die momenten waarop de luisteraar oprecht meent een ontdekking te hebben gedaan.  Vorige woensdag beleefde ik een dergelijk moment.  Ik hoefde helemaal niet lang te wachten.  Ik had nog maar net afgestemd op het programma.  Het korte nieuwsoverzicht was net voorbij.  Het weerbericht voor de komende dagen was gegeven.  Het eerste muziekje werd gespeeld.  Dat eerste muziekje had meteen mijn volle aandacht.  In die mate dat ik mij onmiddellijk naar de playlist haastte.  Ik kon niet wachten op de afkondiging van Korneel De Clercq.  Ik diende het meteen te weten.  Zonder enig uitstel.  

 

Amber Hands van Lagüna.  Zo las ik in de playlist.  Dit was mij onbekend.  Deze onwetendheid was nochtans geen reden voor paniek.  Dat gebeurt wel meer met nieuwe muziek.  Bij nieuwe muziek dien ik al eens op onderzoek te gaan.  Dien ik al eens op het internet te surfen om tot een verdere kennismaking te komen.  Met de uiteindelijke bedoeling die aanvankelijke onwetendheid wat uit te gommen.  Wat te verlichten.  Zodat ik muzikaalgewijs toch alweer een klein beetje beter ben bijgebeend.

 

U bracht mij naar de finale van Humo’s Rock Rally.  Die had u net niet gewonnen.  U had de zilveren medaille weggekaapt.  U was geëindigd na The Calicos.  Het leek alsof ik werd wakker geschud.  Ergens had ik dit jaar de finale van Humo’s Rock Rally gemist.  Ik had hierover niks gelezen.  Deze informatie was volledig nieuw voor mij.  Pas nu werd ik overmand door een lichte paniek.  Wat was hier gebeurd? Die vraag stelde ik mij.  Die vraag eiste een antwoord.  Slechts heel even vreesde ik dementie.  Een vroege vorm van dementie.  Mijn geheugen diende evenwel niet in twijfel te worden getrokken.  Ik was op de dag van de finale op reis vertrokken.  Op het moment dat de media berichtte over de uitslag zat ik in Iran.  Ik was onbereikbaar voor het binnenlandse rocknieuws.  Terug in het land leek het alsof ik niks had gemist.  Ik dwaalde.  Uw passage in Wonderland had mij attent gemaakt op wat ik gemist had.  Ik deed een kort inhaalmaneuver en was opnieuw bij de les.

 

Ik luisterde naar Amber Hands.  Ik luisterde opnieuw.  En opnieuw.  En opnieuw.  En opnieuw.  Ik kreeg er niet genoeg van.  Een mijmerende stem.  Monumentale synths.  Verschroeiende gitaren.  Dat las ik.  Dat hoorde ik.  Ik dacht aan Joy Division.  Ik dacht aan The Psychedelic Furs.  Ik dacht aan zwart.  Ik dacht aan new wave.  Ik dacht aan de betere groepen uit die vorige, muzikaal heerlijke tijden.

 

Intussen luisterde ik reeds vele malen.  Het nummer wordt elke keer nog beter.  Nog intenser.  Het doet mij verlangen naar uw nieuwste ep.  Want daaraan zou u aan het werken zijn.  Dat wil ik horen.  Want Amber Hands vraagt om een vervolg.  Om een nog straffer vervolg.  Toch wil ik niet enkel dat debuutalbum.  Dat zou wat te weinig zijn.  Ik wil meer.  Veel meer.  Ik wil u live aan het werk zien.  Ik wil omvergeblazen worden.  Net zoals die vorige woensdag.  In Wonderland.  In dat korte moment dat ik u voor de eerste keer hoorde.  Dat moment wil ik langer kunnen aanhouden.  Een concert kan hieraan tegemoet komen.  Daar kijk ik dan ook graag naar uit.

 

Ik wens u het allerbeste.

 

Met vriendelijke groeten.