Uitgelezen: De Chomsky papers. Brief aan Noam Chomsky.

Beste Noam,

 

U bent de invloedrijkste (hedendaagse) intellectueel.  Dat zegt u niet zelf.  Dat zou ook niet kunnen.  U bent een intellectueel.  Bijgevolg houdt u zich ver weg van zelfvoldaanheid.  Slechts zelfverklaarde intellectuelen zouden de arrogantie hebben zichzelf dergelijke eretitels toe te eigenen.  U doet dat niet.  De lezers van het Britse tijdschrift Prospect noemen u zo.  Het Amerikaanse magazine Foreign Policy bedacht u met die titel.  Nederig buigt u het hoofd voor zo veel lof.  Althans, dat is hoe ik denk dat u zou reageren op zoveel eer.  Ik kan het verkeerd hebben.  Toch zou het mij verbazen.  Op achtentachtigjarige leeftijd laat een mens zijn hoofd niet snel meer op hol brengen.  

 

Ondanks alle nederigheid begint u uw boek toch met dat ene begrip.  Omdat u het noodzakelijk acht.  U onderscheidt twee groepen intellectuelen.  U onderscheidt de conformistische intellectueel en de op waarden gerichte intellectueel.  De eerste zal steeds weer de regeringsdoelstellingen en misdaden van de eigen overheid verdedigen.  De tweede zal handelen vanuit de mensenrechten.  Op basis daarvan zal die tweede de analyse maken.  Een analyse, die al te vaak de eigen overheid zal beschuldigen.  Omdat die tweede de waarheid voorop stelt.  Omdat die tweede zijn of haar zorg om gerechtigheid en rechtvaardigheid voorop stelt.

 

U zegt zelf niet tot welke groep u behoort.  Dat doe ik wel.  Na het lezen van uw boek.  U behoort tot de op waarden gerichte intellectuelen.  Vanuit die positie plaatst u uw land in de beklaagdenbank.  Eén boek lang houdt u een pleidooi tegen uw land.  Die Verenigde Staten beschouwen zichzelf als de heersers van de wereld.  Als de good cop.  Tegen die beeldvorming gaat u in.  U ontmaskert.  U toont de andere kant van het verhaal.  Die andere kant dat een verhaal altijd heeft maar daarom niet altijd wordt getoond.  U doet het wel.  U toont de keerzijde.  De wrede en harde keerzijde.  U doet het omdat anderen het nalaten.

 

U legt de schijnheiligheid bloot in de Amerikaanse politiek.  U vermeldt de verontwaardiging en de terechte kritiek op de inlijving van de Krim door Rusland.  Tegelijk wijst u op de radiostilte bij de bezetting van het zuidoosten van Cuba, inclusief Guantánamo, en de verwerping van de Cubaanse eis tot teruggave van die haven.  U vermeldt de verontwaardiging en de terechte kritiek op het neerhalen van vlucht MH17 boven Oost-Oekraïne.  Tegelijk wijst u op de radiostilte en het uitblijven van een onafhankelijk onderzoek bij het neerhalen van vlucht IA655 in het Iraanse luchtruim door de Amerikaanse kruiser USS Vincennes.

 

U staat stil bij de oorlog in Irak.  Tegen Saddam Hoessein.  U blikt hierbij terug.  U vermeldt dat Reagan Saddam Hoessein van de lijst van terroristen haalde.  U wijst op de ontkenning door de Verenigde Staten van de verschrikkelijke misdaad tegen de Koerden door het regime van Saddam.  U wijst op de blokkering van een veroordeling van die misdaad door het Amerikaanse Congres.  U vertelt dat uw land Iraakse atoomingenieurs naar de VS haalde met het oog op een vorming voor de productie van atoomwapens.  U haalt dit conflict aan om te illustreren hoe uw land betekenis geeft aan stabiliteit.  Uw land stelt stabiliteit gelijk aan conformiteit met de eisen van de Verenigde Staten.  Die strategie werd niet enkel in Irak toegepast.  Herhaaldelijk verwijst u naar andere conflicten/oorlogen.  Panama.  Chili.  El Salvador.  Israël.  Iran.  Guatemala.  Cuba.  Vietnam.  Nicaragua.  Vele conflicten, telkens begonnen omwille van die ‘stabiliteit’.  Uw land wikt en beschikt.  Zonder ooit rekenschap te moeten afleggen voor zijn daden.  Dat moeten enkel de anderen doen.  De zwakkeren.  De verliezers.

 

U staat stil bij de gevoerde war on terror.  Terecht is 9/11 een trauma voor uw land.  U begrijpt dat trauma.  U deelt dat trauma.  Maar wat heeft die war on terror werkelijk opgeleverd.  De oorlog in Irak verwerd tot een sectair conflict.  Libië liep uit op een oorlog tussen verschillende fracties.  Afghanistan en Irak werden een bron voor de verspreiding van jihadterreur.  U stelt zichzelf de vraag of het niet beter was geweest de voorstellen ernstig te nemen om de verdachten voor 9/11 uit te leveren.  Die voorstellen werden nochtans gedaan maar niet aanvaard.  U vraagt zich af of het niet beter was geweest Osama bin Laden naar de Verenigde Staten te halen om hem daar in een proces te veroordelen in plaats van hem standrechtelijk te executeren.  In deze spreekt u van een misdrijf, uitgevoerd door uw overheid.

 

Dat laatste brengt ons bij Barack Obama.  U maakt kanttekeningen bij zijn imago van vredesapostel.  U toont aan hoe onder zijn beleid folteren een gangbare praktijk bleef.  Hoe onder Obama het gebruik van drones toenam.  Hoe onder Obama de special forces werden uitgebreid en in 147 landen werden ingezet.  Hoe onder Obama meer klokkenluiders werden gestraft.  Hoe Obama afwezig bleef op een internationale conferentie om in het Midden-Oosten een kernwapenvrije zone in te stellen.  U plaatst vraagtekens bij zijn streven naar energie-onafhankelijkheid (ontginnen van teerzandvelden, schaliegas, …) en de impact daarvan op het milieu.  Obama blijkt dan toch geen heilige te zijn.

 

In uw boek hebt u het herhaaldelijk over het einde van de wereld.  Herhaaldelijk beweert u dat de mensheid in staat is zichzelf te vernietigen.  U verwijst daarvoor naar de klimaatopwarming.  Naar de mogelijkheid op een atoomoorlog.  Dat die mogelijkheid wel degelijk bestaat bewijst u met een aantal historische feiten waarvan de Cubaanse rakettencrisis slechts één voorbeeld is. 

Aan de hand van het gevoerde klimaatbeleid onthult u de werkelijke basis van het Amerikaanse regeringsbeleid.  Dat beleid is gestoeld op twee pijlers: de bescherming van de staatsmacht tegen de eigen bevolking en de vrijwaring van de geconcentreerde macht van de bedrijfswereld.  Om dat te illustreren verwijst u ook naar de vrijhandelsakkoorden.  Terecht weigert u deze akkoorden handelsakkoorden te noemen.  Terecht hebt u het over akkoorden over de rechten van investeerders.

 

Ik heb uw boek gelezen.  Ik las de ontmaskering van een land.  Want zo durf ik uw boek te noemen.  Via uw boek krijgen wij het hele verhaal.  U selecteert niet enkel de geïsoleerde gruweldaden.  De geïsoleerde misdaden.  U gaat verder.  U komt tot het grotere plaatje.  Het volledige plaatje.  Omdat u weet dat het uitselecteren leidt tot het verzwijgen van de grotere misdaden.  Omdat u weet dat historisch geheugenverlies de fundamenten legt voor toekomstige misdaden.  Met uw boek wilt u dat deficit wegwerken.

 

Beste Noam.  Ik wil u danken voor dit verhelderende pleidooi.  Voor dit overtuigende pleidooi.  U hebt mij wakker geschud.  U hebt aangetoond dat de internationale gemeenschap niet enkel de Verenigde Staten is.  Dat diezelfde internationale gemeenschap rechtop moet staan.  Om aan te klagen.  Zelfs als het de Verenigde Staten betreft.  Om te streven naar een betere wereld.  Zelfs als het tegen de belangen ingaat van de Verenigde Staten.  Voor dat inzicht wil ik u uitgebreid danken.  Met deze brief meen ik dit te hebben gedaan.

 

Met vriendelijke groeten.