Tjens Matic, gezien op de Lokerse Feesten. Brief aan Arno (en bandleden).

Beste Arno,

 

Ik had een brief kunnen schrijven aan John.  U weet wel, de frontman van Fischer Z.  Ik heb het niet gedaan.  Te wisselvallig.  Concertgewijze wisselvalligheid, bedoel ik dan.  Ik had een brief kunnen schrijven aan Suggs.  U weet wel, de frontman van Madness.  Ik heb het niet gedaan.  Te vanzelfsprekend.  Concertgewijze vanzelfsprekendheid, bedoel ik dan.

 

Rest mij nog één iemand aan wie ik een brief zou kunnen schrijven.  Die ene iemand bent u.  Want ook u stond op het podium van de Lokerse Feesten.  U vermeed de wisselvalligheid.  U vermeed de vanzelfsprekendheid.  U koos voor gebalde uitmuntendheid.  Die keuze rechtvaardigt een brief.  Die keuze doet mij in de pen kruipen.  Waarbij u pen evenwel dient te vervangen door klavier.  Ik kruip dus in mijn klavier.  Of op mijn klavier.  Ik schrijf een brief.  Ik tokkel een brief.  Dat wou ik zeggen.

 

Negenenvijftig minuten.  Net geen uur.  Uit uw concert had u alle mogelijke rustpunten geschrapt.  Geen onnodige adempauzes, zo moet u gedacht hebben.  In de plaats van een rustig voortkabbelend concert met slechts heel af en toe een donderslag kregen wij een storm over ons heen.  Een orkaan.  Een tsunami.  Schuilen konden wij niet.  U hield ons bij de les.  Nauwelijks had u tijd voor enige bindteksten.  Alsof u dat niet wou.  Alsof u schrik had dat die orkaan zou gaan liggen.  Dat wou u vermijden.  Daarom enkel maar ‘merci, godverdomme’.  Dat zei u enkele keren.  Maar dat was meer dan genoeg.  Ik voelde wat u wou zeggen.  In die korte krachtterm zat die aansporing.  Want u wou dat het vuur, dat diep in u wakkerde, overging op het publiek.  Een vloek kan dat bewerkstelligen.  Een vloek kan dat realiseren.  Toch bij mij.  Diep in mij voelde ik een vuur branden.  Het vuur van die godverdomse rock and roll.  Door u aangestoken.  Door uw band aangestoken.

 

U stond op het podium.  U bewoog.  Met veel lef zou ik het dansen durven noemen.  Dat was al een tijdje geleden dat ik u dat zien doen had.  Maar deze keer gooide u zich.  U schokte.  U schudde.  U schokschouderde.  U ging maar door.  U danste met de ogen dichtgeknepen.  Alsof u in trance was.  U trok grimassen.  Gekke bekken.  Om het kort te zeggen, u was Arno.  De gekke Arno.  U was de charlatan.  De clown.  Ik keek.  Ik lachte.  Want ik keek naar iemand die ik zou willen zijn op achtenzestigjarige leeftijd.  Ik keek naar iemand, die mij toonde wat de toekomst voor mij nog in petto had.  Gekke feestjes.  Zware feestjes.  Waarop mag gedanst worden.  Geen stijldansen.  Wel vrij dansen.  Volgens eigen inspiratie.  Volgens eigen ingevingen van het moment.  Dat is wat ik zag als ik naar u keek.

 

U zong.  Alsof elk lied in zich een toverformule droeg.  Een bezweringsformule.  Gericht aan de weergoden.  De muziekgoden.  Aan alle goden.  U vroeg hen zich rustig te houden.  Zich gedeisd te houden.  U maakte hen duidelijk dat er die avond in Lokeren slechts één god was.  Die god was u.  Dat klinkt misschien een beetje buitenmaats.  Een heel klein beetje ‘over the top’.  Maar dat is het niet.  U duldde geen concurrentie.  Van niemand.  Dus ging u hard.  Voluit.  Met de voeten vooruit.  

 

U zong Que pasa.  Oh la la la.  U zong Putain putain.  The parrot brigade.  U zong Give me what I need.  The milkcow.  U zong Viva boema.  Middle class and blue eyes.  U zong datgene wat ik verwachtte adt u zou zingen.  Daarmee maakte u mij gelukkig.  Nooit had ik TC Matic live aan het werk gezien.  Ik was te jong.  Neen, ik was niet te jong.  Ik was te braaf.  In die dagen had ik schrik van rock and roll.  Dat is nu veranderd.  Ik ben veranderd.  Nu zweer ik bij rock and roll.  Ik zou mij niks anders kunnen indenken.  Maar toen was het anders.  Toen bleef ik weg van TC Matic.  Nu gaf u mij een inkijk in wat het ooit moet geweest zijn.  Neen, op podium stond niet de oorspronkelijke band.  Daarvoor waren uw bandleden te jong.  Maar zij benaderden het origineel.  Zij kwamen heel dicht in de buurt.  Ik zou kunnen treuren om wat ik gemist heb.  Maar dat deed ik niet.  Ik prees mij gelukkig om wat u mij schonk.  U deelde met mij die passie voor muziek.  Muziek, gedrenkt in een ver maar roemrijk verleden.

 

Het was niet enkel Tjens Couter.  Het was niet enkel TC Matic.  U rekte het concept uit.  U bracht The Subrovnicks binnen.  Met Meet the Freaks.  U bracht The White Trash European Blues Connection binnen.  Met No job no rock.  Wij kregen meer dan enkel Tjens Matic.  Wij kregen meerdere van uw gezichten te zien.  Om zo tot een vollediger beeld te komen.  Een vollediger beeld van u als muzikant.  Om zo deelgenoot te worden van de weg die u hebt afgelegd.  Hebt afgereisd.

 

Een gouden medaille in de zevenkamp zal u nooit winnen.  Dat zeg ik niet enkel omdat u geen vrouw bent.  Dat zeg ik ook omdat ik meen dat het u ontbreekt aan de juiste conditie.  Van u hoeft Nafi Thiam geen concurrentie te verwachten.  U zou om dat gemis kunnen treuren.  Ik kan u zeggen, dat hoeft niet.  Want maandagavond behaalde u in een andere discipline een gouden medaille.  U overtuigde.  U overwon.  U won de prijs van de jury.  U won de prijs van het publiek.  U won alle mogelijke prijzen.  Hoe dat te meten is? Hoe ik dat zo zeker weet? Ik keek om mij heen.  Ik zag enkel lachende gezichten.  Gezichten, waarin ik tevredenheid las.  Die gezichten zijn voor een artiest de gouden medaille in zijn discipline.

 

Beste Arno.  Ik wil u danken.  Voor een prachtig concert.  Ik wil u feliciteren.  Met uw prachtige performance.  Nog voor een laatste keer: godverdomme.  Godverdomme (en dat is echt de laatste keer), u deed het weer.  Alweer zegevierde u als hofnar van de rock and roll.

 

Met vriendelijke groeten.