Beste Jan,
Beste Peter,
Tot zondag had ik
nog nooit van jullie gehoord. Dat zou
veranderen. Aan mijn onwetendheid over
jullie bestaan zou een einde komen. Het
voorbije weekend werd het nieuwe ontmoetingscentrum in Zwijnaarde geopend. Bij die opening hoorde een feestweekend. Een feestweekend met daarbij horend een
feestprogramma. Pas bij feesten kan
ontmoet worden. Pas bij feesten zou het
ontmoetingscentrum zijn kerntaak optimaal kunnen invullen. Ik moet bekennen, van feestjes ben ik niet
vies. Op feestjes wil ik steeds aanwezig
zijn. Maar soms moet ik een handje
geholpen worden. Soms moet toeval ons
dat ene helpende handje toesteken. Zoals
op zondag.
Het zou een rustige
zondagavond worden. Bekomen van een
drukke zaterdag. Genieten van de finale
van Peking Express. Dat zou het
worden. Zo hadden we onze zondag
uitgetekend. Meer moest het niet zijn. Rust, daar waren wij aan toe. Maar het is net op zulke momenten dat alles
kan verkeren. Voor zulke momenten had
Bredero die ene uitspraak uitgedacht.
Die ene uitspraak, die alles overhoop haalt. Zo was het bij ons. Zo gebeurde het bij ons. Het uitgedachte scenario voor onze rustige
zondag werd herschreven. Door dat ene
berichtje. Dat ene berichtje van een
vriendin bracht ons naar jullie voorstelling.
Net vóór jullie
voorstelling had ik even een klein onderzoekje gedaan. Om toch te weten wat ik mocht
verwachten. Ik was even naar jullie
website gegaan. Jawel, mijn
nieuwsgierigheid kan ik niet bedwingen.
Bovendien wordt gezegd dat een verwittigd man er twee waard is. Ik meen te mogen stellen dat hetzelfde geldt
voor een goed geïnformeerd man. Ook die
is er twee waard. Soms zelfs nog
meer. Ik las dat er parallellen werden
getrokken met Kommil Foo. Dat kon niet
mis gaan. Een dergelijke vergelijking
schept verwachtingen. Nochtans besef ik
maar al te goed dat verwachtingen verstorend kunnen zijn. Het kan een optimale beleving in de weg
staan. Dat kan gebeuren. Maar zou het ook die avond met jullie
gebeuren?
Jullie kwamen
op. Twee mannen op een podium. Ik dacht aan Kommil Foo. Dat lag voor de hand. Die naam speelde even door mijn hoofd. Even dacht ik een doorslagje te krijgen van
het origineel. Maar die vieze gedachte
verdween al snel. Jullie waren Lankmoed. In het Lankmoed zijn waren jullie
origineel. Geen sprake van kopie. Ik keek naar een origineel. Het origineel.
Even voelde ik mij
aangesproken. Bij het begin van jullie
voorstelling. Toen jullie begonnen over
wat een geslaagde theateravond zou kunnen zijn.
Toen jullie vertelden dat jullie onvoorbereid een theaterzaal
binnenstappen. Omdat dan de verrassing
optimaal is. Ik voelde mij betrapt. Alsof jullie in mijn ogen lazen dat ik wel
degelijk voorbereid was. Even schuifelde
ik oncomfortabel op mijn stoel. Ik keek weg
van jullie. Keek niet in jullie
ogen. Ik kon het niet. De beschuldiging was te groot. Het leek te suggereren dat ik enkel in de
zaal was omdat mijn onderzoekje mij had gerustgesteld. Mij had doen besluiten dat u best wel een
waardig alternatief was voor een rustige zondagavond. Zonder dat minimale recherchewerk zou ik er
niet geweest zijn. Zo leek het wel. Zo voelde het.
Toch voelde ik mij
niet lang ongemakkelijk. Dat liet u niet
toe. U nam mij en het publiek mee in uw
verhaal. Niemand mocht
achterblijven. Iedereen moest mee. Geen enkele uitzondering. U had een boodschap. Verpakt doorheen uw verhaal. Als een constante. Die boodschap lepelde u bij iedereen binnen. Soms zachtjes. Soms hard.
Er wordt te veel
geschreeuwd. Te veel geroepen. Iedereen heeft een mening. Die mening moet gehoord worden. Een mening moet echoën. Moet weerklank vinden. Dan moet men schreeuwen. Althans, dat meent men. Een intellectueel debat verliest zijn waarde. Lijkt niet meer van deze tijd. Argumenten doen er niet meer toe. Slogans, dat is het nieuwe debat. De waarheid wordt ingekleurd. Bijgekleurd.
De waarheid wordt in het eigen kamp getrokken en daaraan aangepast. Speechschrijvers lijken hun waarde te
verliezen. Marketeers doen hun
intrede. Zij kennen de waarde van
compactheid. Dat werd hen aangeleerd. Kort, in enkele woorden, moeten zij een idee
verkopen. Controverse verkoopt, dat
weten zij. Controverse trekt de
aandacht. Dus vervalt het debat in
uitersten. De nuance verdwijnt.
Ik vat alles even
kort samen. Althans, ik vat samen wat ik
meen in uw sprankelende voorstelling gelezen te hebben. Meer woorden heeft uw voorstelling. Langer duurt uw voorstelling. Anderhalf uur lang neemt u het publiek mee in
uw visie op de huidige wereld. De
wereld, die lijkt toe te behoren aan de vuilgebekte schreeuwers. U doet dat vlijmscherp. Haarscherp.
U ontleedt. Grappig. Komisch.
Muzikaal. Vocabulair
hoogstaand. U raast. Gaat rechtdoor. Zonder enige pauze. Zonder enige adempauze. U gaat tekeer. Soms rustig.
Ingehouden. Soms wild. Om zich heen slaand.
Bulderend van het
lachen brengt u het publiek tot die ene vaststelling. Tot dat ene besluit. Dat we rechtop moeten staan. Dat we die domme onheilsprofeten moeten
counteren. Dat we het intellectuele
debat opnieuw naar het centrum moeten brengen.
Weg van de schaduw, waarin het al te lang resideert. Tot dat besluit komt u samen met het
publiek. Maar zelfs in dat besluit
schuilt die heerlijke dubieuze twist, die doorheen de hele voorstelling
sluimert.
Lankmoed. Wat ben ik blij dat ik zondag dat
uitnodigende berichtje kreeg. Wat ben ik
blij dat ik zondag in de nieuwe Melac zat.
Dat ik niet voor mijn televisie zat.
Want was dat alles niet gebeurd, had ik jullie niet leren kennen. Was dat alles niet gebeurd, was Lankmoed nog
steeds een onbekende voor mij. Dat is
niet langer zo. Eindelijk heb ik jullie
leren kennen. Eindelijk heb ik jullie
ontmoet. Eindelijk heb ik mogen ervaren
dat Lankmoed een wonderbaarlijke ontdekking was en is. Vaak wordt gezegd dat de Schepper op de
zevende dag rustte. Ik ben blij dat ik
het niet deed. Dat ik de deur achter mij
dicht trok en naar dat nieuwe ontmoetingscentrum in Zwijnaarde ging.
Ik wil jullie
danken voor deze fantastische avond. Vol
van bewondering keerde ik huiswaarts.
Vol van verwondering ging ik slapen.
U schonk mij een warme avond. Een
avond vol woorden. Mooie woorden. Juiste woorden. Grappige woorden. Trieste woorden. Een avond vol muziek. Muziek, waarin uw verhaal glashelder en
muzikaal werd vertaald. Dat alles te
mogen horen kan enkel omschreven worden als genieten.
Beste Jan. Beste Peter.
Ik wens jullie het allerbeste.
Met vriendelijke
groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten