Beste,
Uiteten gaan in Gent? Voorwaar geen sinecure. Het zoeken naar een juist adresje veroorzaakt
keuzestress. Want er zijn heel wat
mogelijkheden. Op heel wat plaatsen in
Gent kan de mens culinair verwend worden. Bij die mens kan de neiging bestaan uit te
wijken naar de sterrenrestaurants. Want
die hebben we in Gent. Hij of zij zou
daarom kunnen kiezen voor Vrijmoed. Of
Publiek. Of Jan Van den Bon. Of Horseele.
Sterren zouden zekerheid bieden.
Die zekerheid zouden de keuzestress behoorlijk wat verminderen. Een andere mogelijkheid is uit te wijken naar
een restaurant, waarover in de media heel wat te doen is. Resto’s, die nog geen ster hebben maar
waarvan vermoed of verwacht wordt dat het grote kanshebbers zijn. Hij of zij zou dan kunnen kiezen voor
Oak. Of Cochon de Luxe. Of Roots.
Of Naturell.
Zekerheid kan geruststellend zijn.
Maar al te vaak is het nogal behoudend.
Risico’s worden vermeden. De kans
op een nieuwe ontdekking is dan onbestaande.
Nochtans maakt dat ontdekken deel uit van de totaalbeleving. Het maakt integraal deel uit van uiteten
gaan. Het uitkiezen van een nog onbekend, nauwelijks besproken
adresje creëert verwachtingen. Die
voorbereiding (opzoeken, afwegen, kiezen, beslissen) mag niet uit de weg gegaan
worden. Moet ernstig genomen
worden.
Onlangs hadden we afgesproken met vrienden. Om eens te gaan eten. In Gent.
Ons hadden ze gevraagd een geschikt adresje te zoeken. Dat deden wij. Wij gingen de uitdaging aan. Geen gekende adresjes. Wij gingen voor het risico. Wij wilden een gokje wagen. Culinaire waaghalzerij, dat wilden wij. Bovenstaande, zekere adressen werden daarom
al bij voorbaat geschrapt van ons lijstje.
Wij gingen het internet op. Legden
ons oor te luisteren bij vrienden en vriendinnen, die ook wel eens een restaurant
aandoen.
Onze zoektocht bracht ons bij u.
Wij kwamen uit bij u. Bij
restaurant Bodo. Waarom wij net u
uitkozen? Waarom net u boven alle andere mogelijkheden? Zou het een aanvoelen
kunnen zijn? Een aanvoelen, dat ons zegt dat we juist gekozen hebben? Dat zou
kunnen. Maar heel misschien was het ook
die sympathie, die wij hebben voor beginnende eetzaken. Het besef, dat wij starters een eerlijke kans
moeten bieden. Het gevoel dat wij
starters waarderen die het aandurven hun nek uit te steken in een stad, die
culinair reeds meer dan verwend is. Heel
waarschijnlijk hadden wij om al die redenen voor u gekozen.
Het oordeel? Ik kan kort zijn. U
bent geslaagd. Met grootste
onderscheiding. Heel waarschijnlijk had
u nu een motivering verwacht. Een lange
uiteenzetting waarom wij juist tot dat eindoordeel gekomen zijn. Ik moet u teleurstellen. Die motivering volgt niet. Ik zal het niet hebben over de exquise
gerechten. U mag hierin geen onwil
lezen. U mag mij niet verdenken van
luiheid. Zelfkennis laat mij besluiten
geen motivering te schrijven. Omdat ik
besef geen culinair recensent te zijn. Het
culinaire vocabularium ontbreekt mij. Ik
mis de juiste woorden. Het onvoldoende
beheersen van die woordenschat zou uw gerechten oneer aandoen. Ik zou uw gerechten onvoldoende laten
schitteren. Dat wil ik niet.
Wat ik wel kan en wil vertellen, is wat uw gerechten met ons
gezelschap deden. Uit eten gaan is een
sociale gebeurtenis. De uiteindelijke
bedoeling is toch steeds weer wat bij te praten bij een overheerlijk
dinertje. Als dat lukt, kan de avond
niet stuk. Dat kan op voorhand niet gegarandeerd
worden. Dat moet telkens weer
blijken. Indien wij een slecht adresje
zouden gekozen hebben, zou die keuze onze conversatie aan tafel binnengeslopen
zijn. Die slechte keuze zou onze
gesprekken geanimeerd hebben. Wij zouden
ons geremd voelen. Omdat wij dat slechte
adresje zouden gekozen hebben. Omdat wij
ons verantwoordelijk zouden gevoeld hebben.
Onze vrienden zouden zich geremd voelen.
Omdat in hun praten telkens weer die beschuldiging zou weerklinken
waarom wij hen naar dat adresje hadden meegevraagd. Kortom, teleurstelling zou onze conversatie bezwaren. Dat alles gebeurde niet. Integendeel.
Onze gesprekken werden intenser.
Warmer. Uw wonderlijke gerechten
voedden niet enkel ons. Het voedde ook
onze gesprekken. Lekker eten doet babbelen, zo is het. Wij voelden ons thuis
bij u. Op ons gemak. Dat had zijn weerslag op ons avondje.
Alles zat goed. De omgeving. De bediening.
De gerechten. De sfeer. Op niks viel ook maar iets aan te
merken. Perfectie is zeldzaam. Maar eenmaal je tegen die perfectie opbotst,
wil je niet weg. Dat is wat
gebeurde. Wij bleven zitten. Wij wilden niet weg. Uiteindelijk moest het dan toch. Omdat jullie wilden sluiten. Enkel sluitingstijd kon ons buiten
drijven. Was het dat niet, hadden wij
daar nog gezeten. Dat weten wij wel
zeker.
Wij hadden één adresje gekozen.
Wij waren naar dat ene adresje gekomen.
Dat ene adresje staat nu bovenaan ons lijstje. Ons lijstje met favoriete eetadressen.
Ik wil de volledige Bodo ploeg bedanken. Voor dat ene avondje. Vol van verwennerij. Aan die ploeg kan ik enkel zeggen: tot een
volgende keer.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten