Beste Eva,
Beste Kapinga,
Beste Leonie,
Beste Sam,
Radio. Wat is radio? Ik heb het
even opgezocht. Een eerder technische
verklaring spreekt van een vorm van draadloze communicatie waarbij een
radiozender signalen verspreidt in de vorm van radiogolven en waarbij dat
signaal wordt opgevangen door een radiotoestel.
Zo simpel is het. Althans, die
verklaring klinkt bijzonder eenvoudig.
De realiteit is ietsje meer complex.
In die korte verklaring wordt voorbijgegaan aan oscillators,
draadgolven, modulaties, … Al die termen maken het verhaal nog complexer. Maar, denk ik dan, ik hoef u niet te
entertainen over de techniciteit van radio.
Dat was niet mijn bedoeling. Ik
had andere redenen u te schrijven.
Wat in bovenstaande verklaring ontbreekt is het vakmanschap van
degene, die de plaatjes uitkiest. De muziekjes. Het vakmanschap van degene, die de gekozen
muziekjes aaneenpraat. Met een vlotte babbel. Met een aangename stem. Een stem, waarin plezier en levensvreugde
doorklinkt. Dat alles ontbreekt. Net als degene, die aan de andere kant
zit. Aan de radio. De luisteraar wordt in die verklaring ook
niet vermeld. Nochtans is hij onmisbaar
in de wisselwerking. Die luisteraar
bepaalt. Wikt en weegt. Hij of zij zapt weg. Hij of zij blijft gekluisterd aan het
toestel. Hij of zij bepaalt het
volume. Jawel, ook die luisteraar heeft
een taak te volbrengen.
U hebt een radioprogramma. U
maakt een radioprogramma. Elke zondag
tijdens de zomerse maanden juli en augustus.
Radio Candip werd het programma gedoopt.
Ik luister naar uw programma.
Elke zondag. Let wel, ik luister
niet continu. Niet elke keer. Ik hang niet aan de radio. Dat doe ik niet. Ik moet eerlijkheid betrachten. Als ik kan, luister ik. Zo is het.
Meestal is dat in de wagen. Als ik
op weg ben. Naar avontuur. Naar vermaak.
Alhoewel zondag de zevende dag is, rust ik niet. Zelfs die dag tracht ik te genieten. U helpt mij daarbij. Met uw gekozen muziekjes.
U kleurt niet enkel mijn dag.
Tevens levert u een bijdrage aan de verkeersveiligheid. Want elke keer weer gebeurt dat ene. Dat ene, dat op andere dagen al eens durft
uit te blijven. Als ik in de wagen zit
en naar uw programma luister, rij ik traag.
Ik hou mij aan de snelheidsbeperkingen.
Gewillig. Zonder enige druk. Dertig is dertig. Vijftig is vijftig. Zeventig is zeventig. Dat doe ik omdat ik de tijd in de wagen wil
rekken. Omdat ik zo weinig van uw
programma mis. U zal die bijdrage aan de
verkeersveiligheid beschouwen als een voordeel.
Toch is er ook één nadeel. Ik
kies niet de kortste weg. Ik kies de
alternatieven, die net iets langer duren.
Dat is dan weer nadelig voor mijn ecologische voetafdruk. Heel waarschijnlijk zal de aarde omwille van
die vrijwillige omleidingen net iets sneller opwarmen. Toch doe ik dat alweer vanuit die ene
betrachting. Om de tijd te rekken. Om dat tikkeltje langer te kunnen luisteren.
Waarom doe ik dat? Waarom rij ik traag? Waarom rij ik om? Omwille van
de muziek. Want u kiest niet voor de
voor de hand liggende muziek. U kiest
verborgen muziekjes. Muziekjes, die niet
of toch weinig worden gedraaid en gehoord.
Een eigenzinnige keuze, zo kan ik het omschrijven. Ik hoor Betty Davis. Brazilian
Girls. The Cinematic Orchestra. Leon Haywood.
The Gourds. Snarky Puppy. THEEsatisfaction. Ik kan zo nog wel een tijdje doorgaan. Sommige van die namen klinken mij bekend in
de oren. Andere zijn mij dan weer totaal
vreemd. U brengt al die namen tot
leven. U doet mij hun muziek
ontdekken. Muzikale ontdekkingen? Er
bestaat geen beter gevoel. Of misschien
toch. Liefde acht ik hoger. Maar misschien net daaronder komt de sensatie
van die wonderlijke, muzikale ontdekkingen.
Toch is het niet enkel de muziek.
Niet enkel de muziek maakt het programma. Dat doet u ook. U, net als de muziek, bepaalt de kracht. Een kracht, dat uitmondt in een gezellige
warmte. Waarin het heerlijk vertoeven
is. Ik luister ook naar u. Naar uw spontane commentaar. U bedient zich niet van het Nederlands. Dat doet u niet. Anderen zullen hier heel waarschijnlijk
aanstoot aan nemen. Ik niet. Ik hou van uw taaltje. Ik omarm het ABG. Het Algemeen Beschaafd Gents. Dat taaltje bepaalt mee de charme. Ik lach als ik uw stemmen hoor. Dat Gentse dialect maakt u nog warmer. Nog sympathieker. Nog echter. Ik ben zelf Gentenaar. Dat schept een band.
Met plezier luister ik naar de redenen waarom u een bepaalde artiest(e)
kiest. U bent muzikant. Dat hoor ik.
Dat merk ik. U kijkt op een
andere manier naar muziek. Ik ben enkel
een luisteraar. Voor mij is de keuze
eenvoudig. Iets is goed of iets is
slecht. Maar u gaat daaraan
voorbij. U kijkt verder. Voor u kan één detail voldoende zijn om te
spreken van een pareltje. U hoort
dingen, die ik niet hoor. U tracht die
dingen duidelijk te maken. Helder te
stellen. Zodat ook ik uw keuze kan
begrijpen. Zodat ook ik kan gegrepen
worden door dat ene detail. U geeft een
masterclass. Een masterclass in de
muziek. Ik schuif graag aan. Want een wereld gaat open voor mij. Een wondere wereld.
Volgende zondag schuif ik nog één keer aan. Voor de laatste keer. Met spijt in het hart neem ik afscheid. Het zal pijn doen u te moeten missen. Omwille van de muziek. Omwille van u zelf. Hopelijk keert u terug. Dat hoop ik van ganser harte. Indien dat zo zou zijn, weet ik nu al dat
mijn muzikale hart van vreugde zal opspringen.
Beste Eva. Beste Kapinga. Beste Leonie.
Beste Sam. Ik wil u danken voor
de voorbije ontmoetingen. Ik heb er van
genoten. Het waren heerlijke zondagen.
Met vriendelijke groeten.
Info:
Radio Candip – zondag 28/08 – 11.00 – 13.00 uur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten