Beste Petra,
Gisteren heb ik mijn gras gemaaid.
U kijkt verbaasd op bij het lezen van mijn eerste woorden. U vraagt zich af wat u met deze bekentenis
moet. Ik kan het begrijpen. Maar ik heb zo mijn redenen. Enkele weken terug las ik uw boek. Ik was behoorlijk onder de indruk. Daarom wou ik u een brief schrijven. Het lukte mij evenwel niet. Ik vond niet de juiste woorden. Vele keren heb ik geprobeerd. Nooit lukte het mij. Ik bleef naar een wit blad staren.
Grasmaaien is voor mij een heerlijk moment. Het brengt rust in mijn hoofd. Dat heen en weer lopen achter de maaier maakt
mijn hoofd leeg. Ik denk aan niks. Het gras en ik, meer is er niet. Dat is het enige wat op dat moment
bestaat. Bijna is het een spirituele
ervaring. U mag het mijn boeddhistische
moment noemen. Mijn zen-moment. Dit noem ik geen werk. Eerder zou ik het omschrijven als bezinning.
Gisteren lukte het mij niet. Niks
van bezinning. Niks van zen. Niks van spiritualiteit. Eén ding drong steeds weer mijn hoofd binnen. Dat ene ding was uw boek. U hoeft zich hiervoor niet te
verontschuldigen. Ik vind het helemaal
niet erg. Uw boek houdt mij bezig. Ik kan het niet zomaar aan de kant
leggen. Heel af en toe flitsen flarden
door mijn hoofd. Dat pleit voor uw boek. Want enkel goede boeken kunnen dat
bewerkstelligen.
Uw boek vertrekt vanuit uzelf.
U vertelt uw persoonlijke verhaal.
Dat zouden wij kunnen interpreteren als navelstaarderij. Maar dat is het niet. Nooit.
Dat wordt het niet. Nooit. U grijpt uw verhaal aan om het grotere geheel
te belichten. Uw persoonlijk verhaal
doet eigenlijk dienst als kapstok. Een
kapstok, waaraan allerhande thema’s worden opgehangen. Het zijn thema’s, waarmee u als transvrouw,
arts en politica wordt geconfronteerd.
Die confrontaties noemt u zelf een strijd. Want telkens wordt u gedwongen uw standpunten,
meningen en beslissingen te belichten en te verduidelijken. U argumenteert. Onderbouwd.
Onderlegd. In de hoop te kunnen
overtuigen.
Reproductieve geneeskunde? Embryoselectie? Het genderdebat?
Hormoonverstoorders? Draagmoederschap? Het vrijhandelsakkoord TTIP? Genetisch
gemodificeerde organismen? De impact van politiek? Al die thema’s komen aan bod
in het boek. In een snel veranderende
wereld geeft u de richting aan. Maar
tegelijk stelt u duidelijke grenzen. U
bent een wetenschapper. Als
wetenschapper bent u overtuigd van de voordelen van wetenschappelijk
onderzoek. Maar tegelijk bent u op uw
hoede voor de mogelijke gevaren. U weegt
af. Geen vooruitgang ten koste van
alles. Debat is bij deze afwegingen
noodzakelijk. Dat debat gaat u niet uit
de weg.
Uw boek is verrijkend. U reikt
mij argumenten aan. U dwingt mij na te
denken over onderwerpen, waarvan ik dacht dat zij te ver van mijn bed
stonden. U opent deuren van werelden,
waarvan ik dacht die nooit te zullen betreden.
U hebt mijn beeld verruimd. Mijn
wereld. Dat is goed. Dat is nodig.
Een mens moet continu uitgedaagd worden.
Dat doet u. Met mij. U daagt mij uit. In uw boek maakt u de slogan van UGent
waar. Durf denken. Dat doet u.
Dat vraagt u.
Niet enkel is uw boek verrijkend.
Uw boek is ook inspirerend. U
maakt duidelijk dat een leven niet zomaar moet en kan geleefd worden. Dat leven is te kostbaar. Daar moeten wij ook iets mee doen. Wij moeten iets achterlaten. Net zoals in dat liedje van Bram
Vermeulen. De steen. Wij moeten een steen verleggen in een rivier
op aarde. Met die ingesteldheid moeten
wij in het leven staan. Dat doet u. Op uw verschillende fronten. U doet dat niet alleen. U vraagt dat ook. Aan uw lezers. Althans, dat is wat ik in uw boek heb
gelezen.
Dat grotere verhaal noemde ik zonet verrijkend. Inspirerend.
Nu zou u kunnen denken dat ik niet hetzelfde denk over dat onderliggende
verhaal. Uw persoonlijke verhaal. Dat mag u niet denken. Want ook in uw persoonlijke verhaal vond ik
inspiratie. Vond ik verrijking. U hebt een evenwicht bereikt in het leven. Dat is belangrijk. Is noodzakelijk. Maar dat evenwicht hebt u moeten
bevechten. U kreeg het niet zomaar in de
schoot geworpen. U hebt een weg moeten
afleggen. Een lange weg. Een lange weg met heel wat hindernissen. Met heel wat omleidingen. Ik heb samen met u die weg opnieuw mogen
afstappen. Het was een boeiende
reis. Een confronterende reis. Een reis, waarvan ik heel wat heb
opgestoken. Dingen, die ik kan gebruiken
in mijn privéleven. In mijn
professionele leven. Alweer hebt u mij dat
ietsje rijker gemaakt.
U schonk mij een mooi boek. Een
goed boek. Een boek, waarin ik vaak
mijzelf herkende. Die punten van
herkenning deden mij glimlachen. Uw
liefde voor de muziek. Ik deel die. Uw liefde voor India. Ik deel die.
Uw zoektocht naar rust en stilte.
Ik deel die. Uw liefde voor de
literatuur. Ik deel die. De jaarlijkse vakantie met het gezin in de
bergen. Ook wij trokken naar de bergen. Vele dingen hebben wij gemeen. Dat schept een band. In die mate dat ik mij heel gemakkelijk met u
op café zie gaan. Bij u. In de Vlaamse Ardennen. Bij mij.
In Gent. Het maakt niet uit. Een bruine kroeg, mijn favoriete
ontmoetingscentrum. Dat dacht ik vaak
terwijl ik het boek las. Dat wij samen
op café moesten.
Beste Petra, ik dank u voor het prachtige boek. U schonk mij mooie momenten. Ik wens u alle succes in het verdere leven.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten